Chili en Argentinië

3 januari
Vandaag zijn we om 1300 vertrokken om vervolgens na een vlucht van 12.5 uur om 1130 te landen in Santiago, de hoofdstad van Chili. Door de datumgrens over te vliegen, zijn we namelijk een soort van terug in de tijd gereisd. Niet dat je daar echt iets mee wint, de verschrikkelijke jetleg voelt vooral als verliezen. Eenmaal in het hostel aangekomen, bleek dat je deze avond voor nog geen 3 euro de man van het avondmenu kon genieten. Deze bestond uit choripan en schop. Choripan is een typisch Chileens gerecht bestaande uit een broodje met worst, saus en salsa. Met schop wordt hier tapbier bedoeld en uiteraard moest er even aan de familie Schop gedacht worden. Puur om de naam hoor, niet omdat ze bier zo lekker vinden ;-) Met het buikje vol en de schop achter de kiezen als slaapmutsje snel naar bed gegaan, omdat we door de jetlag onze ogen niet langer open konden houden.

4 januari
Een voordeel van Chili is dat er bij de hostels gratis ontbijt is inbegrepen. We hebben ons dan ook lekker vol lopen stouwen en dat was maar goed ook, want we hadden een flinke wandeling voor de boeg. Met een internationaal gezelschap hebben we een wandeling gemaakt door de minder gebaande wegen van de stad. De spontane gids wist veel over de stad te vertellen en we zijn op plekken gekomen waar we zonder deze tour nooit waren gekomen. De markt had een heel eigen sfeer die niet te vergelijken was met andere markten die we bijvoorbeeld in Afrika, Azië of Turkije hebben bezocht. Verder was het bezoeken van de centrale begraafplaats (die met zijn 430 mausolea veel weg had van die Parijs) erg indrukwekkend en interessant. Vooral ook omdat de gids bij het graf van Allende een dik kwartier lang heeft verteld over de periode van dictatuur die Chili heeft gekend. Hierna zijn we met een Brits stel wezen eten (Colin heeft gesmuld van de door hem zo geliefde zwaardvis) dat vrijwel dezelfde reis als wij heeft uitgestippeld en ook gaat trouwen in Las Vegas. Erg leuk om met gelijkgestemden gedachten uit te wisselen! Hierna het prachtige nieuws mogen vernemen dat de dochter van Angelique en Rob ter wereld is gekomen. Ze is Sara genoemd wat wij erg mooi vinden aangezien de naam met een S begint, verderop een A bevat en met een A eindigt, net zoals bij de tantes van Sara (Sharella en Shamara). Een mooie aanleiding om op haar gezondheid te proosten en aan de nationale Chileense drank terremoto te gaan. Deze bestaat uit witte wijn met ananassap, ijs en grenadine en werd een uur lang gratis geschonken in het hostel. Terremoto betekent aardbeving waar er in Chili veel van zijn en is zo genoemd, omdat na het nuttigen van meerdere terremotos de aarde om je heen begint te bewegen.

5 januari
Na een dik uur met Larisa en Thijs te hebben geskypt (waarbij we hebben kunnen zien dat Joas nu toch echt al kan staan aan de tafel!) was het tijd om sportief te doen. Nou ja, sportief... We zaten in ieder geval op een fiets. Het was alleen wel zo dat er sprake was van een rondleiding door wijngaarden en de wijn natuurlijk geproefd moest worden. Lekker en leerzaam tegelijk; een erg leuke combinatie. Na het fietsen, de wijnkelder, het museum en een glaasje of 5 zijn we met de Amerikaanse Anthony en Kim, met wie we een heel leuke klik hadden, nog streetfood gaan eten en hebben we nog luttele literflessen Budweiser soldaat weten te maken in het leveindige park. Goede wijn is immers nog geen bier!

6 januari
Toen we in de rij stonden om iets af te rekenen in een winkeltje op het vliegveld hebben we ons eerste aardbevinkje mogen beleven. Het stelde echt amper iets voor, maar het was wel verbazingwekkend om even alles lichtjes te voelen schudden. Vandaag hebben we de rommeligste vlucht tot nu toe gehad. Oorspronkelijk zou de vlucht van gate 9 vertrekken. Op het bord met live vluchtinformatie stond echter aangegeven dat de gate was gewijzigd naar gate 22 aan de andere kant van het vliegveld. Terwijl we daar naartoe liepen, stond er inmiddels alweer dat het toch gate 9 moest zijn. Dus rechtsomkeer naar gate 9. Daar werd verteld dat de nieuwe gate 20 was. Weer naar de andere kant dus. Maar helaas was het nog niet afgelopen; of we toch nog maar weer naar gate 9 wilden gaan; foutje bedankt. Geen wonder dat het vliegtuig uiteindelijk een dik half uur te laat vertrok. Maar het was het allemaal waard; Buenos Aires is de mooiste stad waar we tot nu toe geweest zijn. De historische gebouwen zijn prachtig en met straatmuzikanten die op hun accordeon tangomuziek spelen, was het ook erg sfeervol. Een fijne eerste indruk.

7 januari
Vandaag eerst begonnen met het afrekenen van wat oud zeer. De tickets van de vlucht naar Iguazu naar El Calafate moesten nog worden aangepast aangezien ze in eerste instantie alleen voor mensen met de Argentijnse nationaliteit geldig waren. Meteen met openingstijd naar het kantoor gegaan. Eenmaal aan de beurt werd gezegd nog even gezegd dat we niet de eersten waren die dit waren overkomen. Nou, zolang je geen waarschuwing op je site zet, zullen we ook niet de laatsten zijn. Gelukkig hebben we het wel kunnen regelen (heel veel bijbetalen dus) en gaan we naar Patagonië! Nu we toch bezig waren met vliegtickets boeken, hebben we ook meteen maar meteen tickets voor naar Iguazu geboekt. Ten opzichte van de nachtbus was dit maar 3 tientjes per persoon duurder en Buenos Aires bevalt dermate goed, dat we er heel goed mee kunnen leven om er nog een extra volle dag door te moeten brengen. Het uitje van de dag bestond vandaag uit eten. Al sinds dat we nog in Nederland waren, hebben we al gefantaseerd over het eten van Argentijnse biefstuk in Buenos Aires. En terecht! Na de springbok in Zuid-Afrika is dit het lekkerste vlees dat we ooit verorberd hebben. We hadden een restaurant in de haven uitgekozen met zeer goede recensies en de verwachtingen werden waargemaakt. De zalmcarpaccio als voorgerecht was heerlijk, maar het vlees werkelijk waar verrukkelijk. Dit alles weggespoeld met een fles Argentijnse rode wijn. Zeer grote kans dat dit de lekkerste (en de duurste) maaltijd van de hele reis was!

8 januari
Na het ontbijt was het direct tijd om deel te nemen aan de door het hostel georganiseerde wandeltocht. Na een ritje met de plaatselijke bus zijn we begonnen in de kleurrijke wijk La Boca. Dit is de thuishaven van de bekendste voetbalclub in Buenos Aires; Boca Juniors. Dit is de laatste Argentijnse club waar Maradona voor heeft gespeeld voordat hij naar Europa vertrok. Naast de gekleurde woningen is zelfs het stadion van Boca Juniors gekleurd; in de clubkleuren geel en blauw welteverstaan. Hierna weer de lokale bus gepakt om naar de lokale indoormarkt te gaan waar we erg lekkere Argentijnse pasteitjes hebben gegeten met kip, kaas en ui. Uiteraard moesten deze weggespoeld worden met uno servesa. De trip werd vervolgd door naar het moderne hart te gaan van de stad waar het contrast tussen het oude en nieuwe gedeelte werd benadrukt. Alsof we nog niet genoeg gewandeld hadden deze dag zijn we nog op eigen houtje verschillende architectonische hoogstandjes wezen bezoeken. Dat is echt wat vrij prachtig vinden aan deze stad; waar andere steden slechts enkele echt mooie gebouwen hebben, is Buenos Aires werkelijk waar bezaaid met prachtige gebouwen. Hierna hebben we via de receptie van het hostel een adres weten te scoren voor een klein en goedkoop restaurantje waar we onze laatste dag in dit Parijs van het zuiden hebben afgesloten onder het genot van een tenderloin steak en een flesje rode wijn.

9 januari
Na ons een weekje op steden gefocust te hebben, staat vandaag in het teken van de prachtige natuur die Zuid-Amerika te bieden heeft. De eerste klap is een daalder waard, dus vandaag vliegen we naar een van de mooiste schouwspelen die moeder natuur te bieden heeft: de watervallen van Iguazu. Deze liggen op de grens van Argentinië en Brazilië en omdat beide kanten een eigen beleving geven, hebben we dan ook per kant een dag uitgetrokken om de watervallen te ontdekken. Eenmaal aangekomen bij het hostel werd gevraagd of we zin hadden om deel te nemen aan het onbeperkt pizza eten en bier drinken. Dit bleek supergezellig te zijn. een heel lange tafel werd gedekt en we hebben het leuk gehad met vier Britten uit Newcastle. Deze avond is er ook een wonder gebeurd; Colin heeft zijn eerste danspasjes geleerd! Wellicht niet zo soepel als zou moeten, maar dankzij het tomeloze geduld van zijn Braziliaanse lerares en het tientallen keren proberen, leek het sambadansen zowaar ergens op. Gezelligheid kent geen tijd en voor we het wisten was het vier uur! Hoogste tijd om te slapen met een excursie op het programma de volgende dag.

10 januari
Gegeven de vorige nacht verbazingwekkend fris en vol enthousiasme wakker geworden. Gelukkig maar want deze dag zijn we naar Brazilië geweest om daar de watervallen te bezoeken. Na de douanetaferelen afgewikkeld te hebben, kwamen we aan bij een van de mooiste natuurtaferelen van de wereld. Wat een spektakel! Compleet natuurgeweld. Ondanks dat er een stel neusberen met onze lunch vandoor ging, nadat we even niet hadden opgelet, was het een en al genieten. Het verder beschrijven heeft geen zin. Je moet het zien, je moet het beleven. Vooral de zogeheten Devil´s Throat was een zeer intense belevenis waarbij je compleet doorweekt raakt. In de avond weer in het hostel gegeten (barbecue) met de Britten wat wederom gezellig was.

11 januari
Na de Braziliaanse kant was het vandaag tijd voor de Argentijnse kant van de watervallen. Samen met een Rotterdamse en twee Colombianen zijn we vroeg op pad gegaan, want al om 9 uur stond onze boottocht op het programma. ¨Enjoy your shower¨ werd er van tevoren gezegd en dat hebben we geweten. Compleet doorweekt de boot afgekomen, maar dankzij de hitte ook zo weer droog. We hebben heel de dag verder kunnen doorbrengen in het nationale park aangezien de watervallen ongekend gigantisch zijn. Bij het laatste uitzichtpunt ook een regenboog gezien, wat het extra bijzonder maakte aangezien we deze ook bij de Victoria watervallen in Afrika zagen. Compleet onder de indruk van al het natuurschoon de dag wederom met een barbecue in het hostel afgesloten.

12 januari
Vroeg uit de veren aangezien het vliegtuig om 8 uur in de ochtend vertrok. Eerst naar Buenos Aires, uitstappen, paar uur wachten en weer instappen. De landing van de vlucht die hierop volgde was een van de mooiste die we ooit hebben gehad en de taxirit naar het hostel die erop volgde, voorspelde veel goeds qua natuurschoon in Patagonië. We waren al onder de indruk van het aanzicht van het gigantische turquoise meer Lago Argentino waar we langsreden, terwijl dit nog geeneens als een van de hoogtepunten hier wordt gezien. Het hostel bood ook uitzicht op dit meer en had daarom het mooiste uitzicht vanuit een hostel dat we tot nu toe hebben gehad. Na ingecheckt te hebben, kwamen we tot een ¨leuke¨ ontdekking; het bleek hoogseizoen te zijn. Toen we vroegen of we nog een tweede nacht bij konden boeken, kregen we helaas geen ¨si¨ als antwoord en toen we vroegen of we de zogeheten Big Ice trekking de volgende dag zouden kunnen maken, werden we aangekeken of we gek waren. Alle hostels zitten namelijk propvol en voor de trekking zijn dagelijks maar 40 dagpassen beschikbaar. Eerst maar eens op zoek naar een dak boven ons hoofd voor de volgende dag (we hadden expres maar 1 dag geboekt, omdat we dachten dat we wellicht meteen een meerdaagse tour zouden kunnen gaan maken). Gelukkig was er nog wel een ander hostel beschikbaar voor de volgende dag, gemiddelde beoordeling: een 4.5. We waren al lang blij dat we iets hadden en optimistisch bekeken: het had ook een 3.5 kunnen zijn. Verder de hele dag bezig geweest met plannen en uiteindelijk tot een plan gekomen. Nu nog maar hopen dat het daadwerkelijk kan worden uitgevoerd. Totaal klaar met afstruinen van tig internetsites en het steeds weer naar de receptie lopen voor advies, hebben we ons lekker op het avondeten gestort. Voor niet al te veel geld konden we namelijk deelnemen aan de barbecue van het hostel. Wederom gesmuld van Argentijnse steak. Ze zeggen ¨elke dag Chinees is ook niet lekker¨, nou, elke dag Argentijnse biefstuk is dat wel!

13 januari
In plaats van iets leuks doen was het tijd om zoveel mogelijk te regelen om ons plan te verwezenlijken. Eerst naar het busstation waar we nog net op tijd waren om twee buskaartjes te kopen voor de volgende dag om half 5 in de middag. De ongunstigste tijd aangezien we pas half 10 in de avond aan zullen komen en er dan dus niets meer ter plaatse te regelen valt voor de dag erna. Gelukkig had Vivian een site kunnen vinden waarvan de organisatie ook te bereiken was via WhatsApp en hebben we via dit medium informatie kunnen inwinnen voor een tweetal dagtrips in Chileens Patagonië. Hier gaan we morgen naar toe aangezien de Big Ice trekking niet te boeken was. Ook het hostel daar kunnen regelen voor vier nachten. Verder nog op zoek gegaan naar een kantoor van Western Union. De pinpassen van de ING werken namelijk niet in Chili of Argentinië, hoewel ze dit wel zouden moeten doen. Gelukkig is er dan nog de creditcard, maar aangezien de vrinden van de ING het leuk vonden om opeens met ingang van 2016 de periode naar achter te halen, waardoor er geen sprake meer is van een periode van een maand, maar van anderhalve maand, precies als wij in de duurste periode van onze reis zitten, komt de limiet steeds dichterbij. Gelukkig kan je van je betaalrekening geld heel de wereld over zenden via Western Union om het vervolgens bij een Western Union kantoor met een code en je paspoort op te halen. Gelukkig was het kantoor makkelijk te vinden in de hoofdstraat en kregen we daar de bevestiging dat ze ook de dag erna open waren. Eenmaal terug in het hostel bleek dat we ook al bustickets konden kopen voor de terugreis naar Argentinië vanuit Chili. Om niet achter het net te vissen, maar weer teruggegaan naar het busstation waar bleek dat er gelukkig nog beschikbaarheid was. Teruggekomen bleek dat er nog beschikbaarheid was voor de Big Ice trekking voor de 19e zolang er in 1 keer cash (ongeveer 200 euro per persoon) kon worden afgerekend. Goed nieuws, dus meteen geld overgemaakt naar Western Union om het de volgende dag te kunnen fixen. Na deze volle dag van alleen maar dingen regelen moest er nog verkast worden naar het andere hostel. Hier werd vrij snel duidelijk waar de 4.5 vandaan kwam. De deuren van de vieze douches en toiletten konden nog geeneens op slot. De kamers waren smerig. Het gebouw met de slaapzalen kon ook niet op slot. De slaapzaal met 8 slaapplekken had 1 stopcontact, etc. Het hostel met de slechtste prijs/kwaliteit verhouding tot nu toe.

14 januari
Na een ontbijt van droog brood met boter en iets waarvan we denken dat het voor jam zou moeten doorgaan (dit was het complete bij de prijs inbegrepen ontbijtbuffet) stond een wandeling naar Lago Argentino op de planning. Jammer dat het bij op de planning staan bleef. Eerst moesten we nog even naar de Western Union om het equivalent van 700 euro op te halen deels bedoeld voor het betalen van de Big Ice trekking. Aangekomen bij het kantoor hing er een heel mooi blaadje met ¨Sorry. Gesloten. Systeem ligt eruit¨. Pardon!? Het idee van het gisteren langsgaan om bevestiging te vragen, was om dit soort taferelen voor te zijn. Niet alleen deed het systeem het niet, ook was het kantoor maar meteen onbemand. Blijkbaar zou er verder toch geen enkele klant komen die hulp zou kunnen gebruiken. Na verder zoeken bleek er godzijdank nog een vestiging te zijn bij het postkantoor. Gelukkig maar. Eenmaal aan de beurt (je staat je op zulke momenten weer heerlijk op te vreten over het Zuid-Amerikaanse tempo) paspoort en code laten zien, klaar om de keiharde cash in ontvangst te nemen. Maar meneer, wat is uw zogeheten CDI-nummer? Mijn wat? Uw CDI-nummer. Nou, geen idee wat dat is, maar dat heb ik gelukkig ook niet nodig. Daar dacht de medewerker anders over. En dit uiteraard alles in het Spaans. Het zit wel vaker eens tegen, gewoon blijven bewegen, klonk het in Colin zijn hoofd. Om niet weer een kwartier terug te hoeven lopen naar het hostel, maar naar een internetcafé gegaan om daar op te zoeken wat het CDI-nummer is. Wat bleek, dit is het nummer dat je nodig hebt om bijvoorbeeld een bankrekening te openen bij een bank of een transactie bij een postkantoor uit te oefenen. Een nummer dat je krijgt naar een hoop papierwerk (en bijbehorende kosten) en wat zou moeten aangeven dat jij echt de persoon bent van je paspoort. Hetzelfde paspoort waarmee je het land binnenkomt dus. Logisch. Bij een Western Union kantoor dat niet in een postkantoor is gevestigd, heb je dat nummer niet nodig, maar zodra dit kantoor in een postkantoor is gevestigd wel. Nog logischer. Op dat moment lijkt het echt alsof je in een comedy bent beland waarin alles fout gaat. Je pinpas die het gewoon zou moeten doen, doet het niet. De periode van je creditcard wordt uitgerekend in de duurste periode van je reis ten nadele aangepast. Het kantoor waar je langs bent gegaan ter bevestiging van de openingstijden blijkt opeens de dag erna gesloten en onbemand wegens een systeemstoring. En van alle honderden keren dat je je hebt moeten identificeren in je leven blijkt voor het eerst je paspoort niet genoeg als legitimatie. Je bent in the middle of nowhere dus even naar een nabijgelegen plaatsje rijden (meest nabijgelegen kantoor ligt op 5 uur rijden) zit er ook niet in. Maar dan rijd je gelukkig wel dezelfde dag naar een ander land toe waar je het geld niet op kunt halen. Het is maar goed dat we nog terugkomen in Argentinië zodat we het op een later moment alsnog op kunnen halen. Laten we maar even aannemen dat de systeemstoring na 6 dagen opgelost moet kunnen zijn, maar met zoveel tegenspoed durf je zelfs daar je hand niet voor in het vuur te steken. Hierna toch maar weer de creditcard gebruikt, omdat we de plaatsen voor de trekking niet willen verliezen. Na deze lijdensweg gelukkig nog wel tickets kunnen scoren om weer naar het noorden van Argentinië (naar de stad Salta) te kunnen vliegen. De afgelopen drie dagen Patagonië zien we echt als getob, maar hierna gaan we vijf dagen op rij iets leuks doen. Uiteindelijk zullen dat de dagen zijn die het bezoek aan Patagonië tot een succes zullen maken, maar op het moment zelf staat het een baksteen door de ruit van het postkantoor willen gooien je naderbij dan het willen lachen. Gelukkig bleek de tocht naar Chili erg mooi en toen we na de zeer slome douanes anderhalf uur later dan de bedoeling was, in Puerto Natales aankwamen konden we nog net de schilderachtige taferelen meepikken van de zonsondergang.

15 januari
Op de vraag of de beleving de ellende waard was, kunnen we met een volmondig ¨Ja!¨ antwoorden. De weg naar Torres del Paine toe alleen al was prachtig. Zo prachtig zelfs dat we niet zijn gaan slapen in de auto en dat wil heel wat zeggen! Verder valt er weinig te schrijven over wat we hebben gezien, maar de uitzichten behoren makkelijk tot de mooiste die we tijdens al onze reizen hebben mogen aanschouwen. Heel vreemd om nu een heel klein stukje te schrijven over een van de mooiste dagen tot nu toe, maar er valt niet veel meer te zeggen dan dat het een prachtige natuur betrof met ruige bergen, mooi blauw gekleurde meren, lama´s, etc. Dit alles onder het toeziend oog van de Andescondors die hoog in de lucht cirkelen. Moeilijk voor te stellen dat morgen nog mooier zou gaan worden. Hierna zouden we nog naar een grot moeten gaan, maar helaas begaf de auto het en moesten we anderhalf uur wachten op vervangend vervoer. De grot kon hierdoor niet meer worden bezocht, maar ter compensatie werd de gehele groep mee uiteten genomen. Een gezellige afsluiting van een prachtige dag!

16 januari
21 kilometer. Dat is de afstand die we vandaag gewandeld/geklauterd hebben. Dit allemaal om de drie bergpunten, ook wel de drie torens, van Torres del Paine te mogen aanschouwen. Patagonië staat nogal bekend om haar weerschommelingen en we hebben dan ook zowel gezweet als geklappertand tijdens de tocht. Maar wat was het het allemaal waard. Samen met de gletsjer Perito Moreno kunnen de torens als de iconen van Patagonië worden gezien. En terecht! Toen we er eenmaal al hijgend aankwamen konden we onze ogen niet geloven. Dit was precies waarom je een klein kapitaal uitgeeft om naar de ¨fin del mundo¨ (het einde van de wereld, zoals Patagonië wordt genoemd en hoe de snelwegroute die er doorheen loopt ook heet) te gaan. Uiteraard talloze foto´s genomen, maar zelfs de beste geven totaal niet weer hoe ruig de natuur in het echt is. Het was een beetje bewolkt waardoor de punten af en toe deels niet zichtbaar waren, wat een erg mysterieuze uitstraling gaf. Wat ook erg fijn was, was dat we een privé-gids hadden, aangezien we de enigen waren die zich voor vandaag hadden opgegeven. Het kostte 9 uur en 40 minuten van ons leven, maar man wat was het het waard.

17 januari
Aan onze gids van de afgelopen twee dagen (we hadden twee keer dezelfde) hadden we gevraagd of de organisatie waar hij voor werkte nog andere dagtrips aanbood om de dag mee te vullen. Dit was helaas niet het geval, maar hij bleek wel bezig te zijn met het opzetten van een nieuwe trip van de gebaande wegen af en aangezien hij vandaag vrij was, konden we exclusief met hem en zijn vrouw mee voor een soort pilot. We zijn naar het natuurgebied Sierra Bugualis gegaan waar we de enigen waren. Dit gebied kent geen specifiek hoogtepunt, maar is simpelweg mooi in het geheel. Veel groen met daarboven de bergen en een riviertje dat er doorheen stroomt. Uit het riviertje kon prima gletsjerwater worden gedronken dat voor de nodige verfrissing zorgde. Dit gebied hebben we verkend met een 4x4 en langs de waterkant hebben we een picknick gehouden. Een unieke ervaring. Het was al mooi met het meer toeristische Patagonië, maar deze dag maakte het bezoek aan het Chileense deel van Patagonië helemaal af.

18 januari
In plaats van de geplande 5 uur duurde de busrit terug naar Argentinië 6 uur en een kwartier. Hierdoor waren we nog maar net op tijd voor de Western Union. Gelukkig was de storing inmiddels verholpen en konden we eindelijk aan ons geld komen. Het voelde een beetje alsof we een prijs hadden gewonnen, terwijl we gewoon ons eigen zuurverdiende geld in ontvangst namen. Hierna nog even naar ons vorige hostel gegaan om door te geven waar we de volgende dag opgehaald moesten worden en een shuttlebus te regelen voor naar het vliegveld voor overmorgen. In de avond met vier andere Nederlanders een potje gemaakt en daarvan eten en drinken gekocht om te kunnen barbecueën. Erg gezellig, maar het niet al te laat gemaakt, want morgen is de grote dag.

19 januari
Om 6 uur ging de wekker, zodat we precies op tijd klaar waren voor de pick-up van kwart voor 7. Echter, het werd 7 uur, half 8 en zelfs 8 uur voordat we zeker wisten dat we inderdaad een mooi avontuur tegemoet gingen. Men had even niet vastgelegd dat we deze keer niet in het hostel verbleven, waar we eerder sliepen en de tour hadden geboekt. Gelukkig konden we nog met een taxi mee die de reisorganisatie had gestuurd, maar we knepen hem wel even en waren bang dat we niet konden gaan. De taxichauffeur hield aardig de vaart erin wat er voor zorgde dat we toch nog gewoon konden aansluiten. Wat hierna volgde kan zonder moeite gerekend worden tot de mooiste uren die we ooit met reizen hebben beleefd. Na een uur in een bosrijke omgeving langs de rand van de gletsjer naar boven te zijn gehiked, werden de ijzers ondergebonden en kon het avontuur beginnen. Wat hierna volgde valt niet te beschrijven. Het was zo ontzettend mooi dat we er zelfs een beetje emotioneel van werden. De gletsjerwatermeren en spelonken hadden een kleur blauw die we tot dan alleen van foto´s kenden. De riviertjes van smeltwater (wat heerlijk zuiver smaakte) waren van een ongekende schoonheid en alles om ons heen bestond uit ijsmassa zo ver het oog reikt. Dit alles met het machtige Andesgebergte op de achtergrond. Het weer was perfect, want het was zo helder dat de bergtoppen van de Andes te zien waren. Volgens de gids laten de weersomstandigheden dat maar zo´n 60 dagen per jaar toe. Het feit dat er maar 40 dagen mogen maken en het enkel in de Argentijnse zomermaanden kan, geeft al helemaal het gevoel dat je iets zeer bijzonders aan het doen bent. Totaal onder de indruk hierna de boot opgegaan om onder het genot van een whisky met gletsjerijs de zeventig meter hoge voorkant van de gletsjer te bewonderen. Wat een topdag!

20 januari
Na een dag vol met avontuur als gisteren moet je even wat rust zoeken om alles te laten bezinken. Dus zijn we voor de meest rustgevende activiteit gegaan die er in de buurt valt te ondernemen: vogelspotten. Van twee Nederlanders die we in het hostel hadden leren kennen, kregen we twee kaartjes (zij hadden ze al gebruikt, maar ze waren meerdere dagen geldig) voor het natuurgebied waar de vogels zich bevonden en dat op loopafstand van het hostel lag. Erg rustgevend waarbij in het bijzonder de flamingo´s in vogelvlucht mooi waren om te zien. Om half 4 zaten we klaar voor de shuttlebus richting vliegveld. Helaas was het weer hetzelfde liedje: de bus was naar het verkeerde hostel gegaan. Echter, waar gisteren de reisorganisatie nog voor een oplossing zorgde, werd er nu gezegd dat het aan het hostel lag en de bus niet meer zou komen. Dus het hostel maar bellen voor een oplossing. Hier beweerde ze dat het wel goed was doorgegeven en dat de schuld niet bij hen lag #kastjenaardemuur. Omdat het vliegtuig gehaald moest worden, hadden we helaas geen tijd meer om het met beide partijen op te lossen en een taxi moeten bellen. Erg fijn als je al 15 euro voor de shuttlebus hebt betaald die niet op kwam dagen. Gelukkig het vliegtuig wel kunnen halen, maar je baalt wel dat er geen tijd was om de partijen te kunnen confronteren, want 1 ding was zeker de schuld lag niet bij ons.

21 januari
Deze dag begon met het met een stijve rug wakker worden op het vliegveld van Buenos Aires waar we na een tussenlanding op Bariloche waren beland. Er zat nog 7 uur tussen de aankomst op het vliegveld van de hoofdstad en de vlucht naar Salta en we konden nog niet inchecken. Er zat dus niets anders op dan een hoekje op te zoeken, de slaapzakken te pakken en de nachtrust op plavuizen door te brengen. Eenmaal in het hostel aangekomen een kamer voor twee toegewezen gekregen in plaats van de slaapzaal voor 4 personen. Uiteraard hier niet over in discussie gegaan. Sowieso, spraken ze enkel Spaans in het hostel en dus kon er überhaupt geen discussie plaatsvinden. Verder naar het busstation geweest voor de kaartjes naar San Pedro de Atacama voor de zondagnacht. Met een niet al te lekkere afgelopen nacht, behoeft het verder geen toelichting dat het weinig moeite kostte om de slaap te vatten deze nacht.

22 januari
Na voor het eerst in Zuid-Amerika de wekker niet te hebben gezet, hebben we vandaag alleen wat door de straten gezworven. We hadden aardig ruim begroot, maar het extra wat we konden besteden, hebben we in Patagonië gestopt. Hier hebben we totaal geen spijt van, maar het betekent wel dat het voor de rest van de reis echt de bedoeling is dat er op budget wordt gebleven. Dingen als even het kabelbaantje van Salta naar het hoogste punt van de stad pakken, is dan wellicht wel aardig, maar niet onvergetelijk. Dit soort dingen laten we vanaf nu dan ook schieten. Sowieso, het weg zijn alleen al in de Nederlandse wintermaanden vinden wij al fantastisch. Wat nog wel is ondernomen, is het wisselen van het teveel aan peso´s (die van de Western Union) voor dollars. Dit kostte geen enkele moeite, want als er ergens in Argentinië wel geen gebrek aan is, zijn het wel straatwisselaars. Uiteraard niet tegen de koers die je graag zou willen, maar we kunnen in ieder geval weer vooruit.

23 januari
Ook vandaag weer lekker rustig aan gedaan. Voor nog geen 10 euro konden we op onze kamer blijven tot 6 uur dus weer heerlijk uitgeslapen. Op het gemak vers stokbrood gehaald, eitjes gekookt, stukje kaas erbij en ach, zo in het land van de wijn mag een spotgoedkoop flesje rode wijn voor 2 euro ook niet ontbreken bij deze brunch. Verder blog bijgewerkt, foto´s uitgezocht, etc. Er kan en hoeft ook niet elke dag gedoken, gehiked, gevaren en dergelijke te worden om het toch zeer fijn te hebben op reis. De 28 graden zonder bewolking helpen je sowieso wel aan een fijne dag.

24 januari
Na via Skype een ouderwets gezellig Nederlandse vrijdagavond met Joop en Léon met veel lachen te hebben meegemaakt, zijn we om 1 uur de bus ingestapt (die oké was, maar niet zo geweldig als de verhalen die we hebben gehoord) en kwamen we na 10 uur rijden 12 uur later aan in San Pedro de Atacama. Naast het rijden moesten namelijk ook nog even de stempeltje bij de douanes worden gescoord. En dat natuurlijk op het Zuid-Amerikaanse tempo. Heerlijk om te onthaasten dat tempo, iets minder heerlijk als je weer verder wilt slapen. San Pedro de Atacama lijkt op een dorpje dat zo een Star Wars film in zou kunnen. Veel van de huisjes zijn van klei met gips gemaakt en zijn allemaal gelijkvloers en de omringende bergen en vulkanen geeft het haast iets buitenaards. Heel bijzonder en vooral ook heel heet, wat logisch is aangezien we in de woestijn zaten. Na ingecheckt te hebben weer achter geld aangegaan. Bleek in Argentinie nog het systeem er 1 dag later uit te liggen, hier was het al dezelfde dag. Om 2 uur langslopen om te informeren, om 6 uur het briefje met “systeem ligt eruit”. Dan morgen maar weer proberen. Verder informatie ingewonnen over de te ondernemen tripjes en voor morgen de trip naar de Valle de la luna (maanvallei) geboekt.

25 januari
De dag begonnen met oma te bellen voor haar verjaardag en het leek erop dat ze Colin herkende wat erg fijn was. Daarna maar weer eens op zoek naar geld en gelukkig was de storing verholpen. Volgens ons is het hier zo dat zodra het systeem ook maar 1 minuut hapert dat dat meteen reden is om de tent voor de rest van de dag te sluiten, maar dat terzijde. Met de pesos op zak kon gelukkig de ook de tour naar de zoutvlakten van Bolivia geboekt worden voor over 3 nachten; een van de dingen waar we sinds Nederland al naar uitkijken. Om 4 uur startte de toer naar de Maanvallei en hoewel we de vallei qua omvang groter hadden voorgesteld, deed hij inderdaad buitenaards aan. De vallei was prachtig en het was maar goed dat we niet claustrofobisch zijn ingesteld, want de nabijgelegen grotten die we tevens bezochten, waren niet bepaald ruim te noemen. Daarna naar een zeer fotogenieke plek voor de zonsondergang gegaan waar we even onze hoogtevrees waar we even onze hoogtevrees moesten overwinnen voor de mooiste kiekjes. Hoewel het aardig druk was vanwege het hoogseizoen (voor de mooiste locatie moesten we zelfs in de rij staan!) was het zeer de moeite waard en hebben we er erg van genoten aangezien we de uitzichten hier met geen andere plaats die we bezocht hebben, kunnen vergelijken.

26 januari
Vandaag zouden we naar het archeologisch museum gaan waar ze onder andere meerdere mummies zouden hebben. Het was alleen een beetje jammer dat het museum gesloten was wegens verbouwing. Dan maar de hele dag chillen in Chili. Een beetje tafeltennissen in het hostel, brood en beleg halen om zelf een broodje te maken en een rondje lopen door de stad, meer zat er voor overdag niet in. Met de dagtemperaturen in de woestijn is dat ook verder helemaal niet erg, je hebt bijna geen puf om iets te doen. In de avond hadden we afgesproken met de Nederlandse Laila die ook op wereldreis is en we in Hervey Bay in Australië hadden ontmoet. Vivian had via Facebook contact gehouden en zodoende konden we hier weer met elkaar afspreken om de reisverhalen uit te wisselen.

27 januari
Ons laatste dagje in Chili beloofde een mooie te worden. Nadat we opgehaald waren, zagen we al rijdende de zon boven de bergen opkomen. Na een uurtje door het dorre woestijnlandschap te hebben gereden, kwamen we bij de eerste stop van de dag: de Lagunas Altiplanicas. Bij deze idyllische meren hebben we eerdere lama’s kunnen spotten en we hadden zelfs het geluk dat we een Andes vos zagen lopen. Hier werd tevens het ontbijt klaargemaakt dat de verwachtingen overtrof. Naast het brood met kaas en gepureerde avocado werd er zelfs een kookpitje tevoorschijn getoverd om scrambled eggs te maken! Vervolgens naar de steenbokkeerkring in de droogste plaats ter wereld waar de luchtvochtigheid soms maar 3 procent is. De afsluiting bestond uit een bezoek aan zoutvlakten waar zich een kolonie Chileense en Andes flamingo’s bevond. Een erg rustgevend aangezicht om ze te zien eten (wat ze zo’n 14 uur per dag doen) met een eindeloos vergezicht aan zoutvlakten op de achtergrond. We hebben deze dag ervaren als een mooie afsluiting voor ons Argentijnse/Chileense avontuur. Ondanks dat het ons heel veel van de speling qua budget heeft gekost zijn we heel blij dat we de extra vluchten hebben geboekt om op deze manier alle hoogtepunten van de landen te mogen beleven. We hebben nu echt het gevoel dat de reis compleet was en anders hadden we het gevoel gehad nog terug te moeten om het af te ronden. We gaan dan ook met een prettig gevoel op naar het volgende avontuur: Bolivia en Peru. Eerstvolgende halte morgen: de zoutvlakten van Bolivia!

Adiós,

Vivian en Colin