Thailand

4 november

Vandaag zijn we na een dik uur vliegen vanuit Yangoon aangekomen in het land waar vrouwen volop vrouw zijn en mannen ook: Thailand. Toen we aankwamen in de aankomsthal van het kleine vliegveld van Bangkok bleek Remy er tegen de verwachting in helaas nog niet te staan. Op internet hadden we in Myanmar net voor vertrek al gezien dat zijn aansluitingsvlucht vanuit Qatar al wel geland was op het grote vliegveld van de Thaise hoofdstad. Tussen de twee vliegvelden is het ongeveer 45 minuten rijden met de pendelbus, dus met inachtneming dat hij 3 uur eerder dan ons geland was, was het opmerkelijk om vast te stellen dat hij er nog niet was. Net op het moment dat we ons begonnen af te vragen of er toch niet wat gebeurd was (bagage kwijt, problemen bij de douane of iets dergelijks) kwam hij met een welkomstbordje met daarop onze namen en met volle bepakking aangemarcheerd. Wat bleek, de gratis pendelbus van 45 minuten was alleen te gebruiken indien je beschikt over een vliegticket voor het andere vliegveld. Dit betekende dus voor Remy dat hij met de plaatselijke bus naar de halte van het vliegveld moest. Beetje jammer hiervan was dat hij als enige langs de kant van de snelweg in de berm werd gezet bij de “halte” en hij dus meer dan enigszins verdwaald was. Nadat we herenigd waren, was het tijd om een taxi te scoren en nadat deze ons had gedropt bij onze slaapplaats die we via Airbnb hadden geboekt, bleek dat we het gehele appartement voor ons alleen hadden. Voor die avond stond een bezoekje aan de legendarische, maar bovenal beruchte, Khao San Road op het programma. Deze drukke, levendige straat wordt ook wel de hoofdbackpackersstraat van de wereld genoemd. Er is van alles te koop, van kleding en souvenirtjes tot aan gefrituurde insecten en valse identiteitskaarten en diploma’s. Tevens schijnt het zo te zijn dat er nogal excentrieke figuren rondlopen. Nou, dit hebben we mogen ervaren! Toen we aan het eind van de straat van een goudgele rakker aan het genieten waren, werden we aangesproken door een blanke man van in de 50 die een praatje met ons begon aan te knopen. Deze, naar eigen zeggen ex-Olympisch kunstschaatser, liet weinig twijfel bestaan over de vraag of ie het nou wel of niet was. Of het nou de hoge uithalen waren tijdens het praten, het handje dat net iets te vaak op de schouders van Remy en Colin werd gelegd toen hij moest lachen om zijn eigen grappen of het loopje waar menig catwalkmodel jaloers op zou zijn, bij ons bekroop enigszins het gevoel dat deze man weleens niet op vrouwen zou kunnen vallen. Zonder dat we erom hoefde te vragen, vertelde hij het gelukkig zelf al: hij was homo, maar vertelde er wel bij dat helaas voor de gebroeders Van der Heiden ze zijn type niet waren. Wel was hij erg enthousiast om te horen dat we uit Nederland kwamen, want toen we dat zeiden was dat aanleiding voor hem om te gaan roepen: Amsterdam, cocain, cocain! Erg fijn zo op net geen gehoorafstand van de politie. Gelukkig droop hij daarna weer snel af, maar het vermoeden dat er excentriekelingen te vinden zijn op Khao San Road is in ieder geval bevestigd. Omdat we alle drie last hadden van een jetlag (voor Remy was het 6 uur later en wij hadden wel een hele 30 minuten tijdsverschil ten opzichte van Myanmar) hebben we besloten het hierna verder niet te laat te maken en zijn we op tijd gaan slapen.

5 november

Wegens voornoemde jetlag is er voor vandaag besloten om lekker uit te slapen. Toen we wakker waren geworden, hebben we tosti’s met fruitshake als ontbijt gescoord en zijn we daarna lekker gaan zwemmen in het zwembad van het appartementencomplex. Verder hebben we de rest van de dag besteed aan het plannen van de verdere reis. We kwamen al snel tot de conclusie dat we sowieso nog een nachtje in de buurt van Khao San Road wilden slapen en hebben verder gekeken waar we na Bangkok naar toe wilden. Wat we op aanraden van velen sowieso nog wilden ondernemen is het maken van een fietstocht waar men van de gebaande wegen gaat. Het boeken van deze trip was gelukkig snel gepiept bij een organisatie van een Nederlander die reeds dertig jaar in Thailand woont en veel positieve referenties heeft. Qua verdere planning hebben we de steden Kanchanaburi (als uitvalsbasis voor de River Kwai), Ayutthaya (vroegere hoofdstad en bekend om haar mooie ruïnes), Chiang Mai, Pai en Chiang Rai geselecteerd alvorens we naar de eilanden in het zuiden zullen afzakken.

6 november

Na redelijk vroeg opgestaan te zijn, begon de dag met het maken van de fietstocht. We bleken niet de enigen te zijn die op het idee waren gekomen om deze tocht te gaan maken, want de totale groep voor deze ochtend bestond uit 17 man. Tot onze verbazing werd deze opgesplitst in een groep van 12 en een groep van 5, waarbij wij in de groep van 5 werden geplaatst. Dit gaf een stuk exclusiever gevoel en met zijn vijven plus gids hebben we heerlijk door nauwe steegjes (bij de smalste lukte het maar net om er doorheen te fietsen, omdat het stuur aan weerskanten bijna de muren raakte) gezworven. Op sommige plaatsen reden we zowat de woonkamers van mensen binnen en ook de plaatselijke bloemenmarkt, waar Vivian spontaan een bloemenkrans kreeg, werd bezocht. Hier werden ook lotusbloemen gekocht welke we later bij de grootste zittende Boeddha van Thailand hebben neergelegd. Een erg leuke ervaring en een echte aanrader was deze ochtend! Nadat we terug waren gekomen, was het tijd om de spullen te pakken en te verkassen naar de omgeving van Khao San Road. Hier aangekomen bleek alles niet zo spotgoedkoop als gehoopt en hebben we met volle bepakking op zoek moeten gaan naar een betaalbare locatie. Uiteindelijk toch nog voor 8 euro per persoon per nacht kunnen slagen. En wat bleek? We bleken vlakbij de locatie te zitten waar we 5 jaar geleden ook waren. Dit was toen een heel gezellige buurt en we vonden het al zo jammer dat we dat natuurlijk nooit meer terug zouden kunnen vinden in de gigantische miljoenenstad Bangkok, zodat Remy er ook van mee zou kunnen genieten. Ook het hotel waar we toen sliepen, hebben we terug kunnen vinden. We hebben in een sfeervolle straat in een nog sfeervoller restaurantje gegeten en genoten van een zogeheten beertower. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een toren met veel bier erin, wat erg fijn is omdat je zo niet om het kwartier een nieuw biertje hoeft te bestellen ;-) Hierna was het tijd om Khao San Road onveilig te maken onder het motto “Fuck it, let’s take a bucket!” refererend aan de emmertjes waarin de alcohol wordt geserveerd. Na wat rocken in de rockbar op onder meer ACDC en Metallica zijn we simpelweg de straat heen en weer gaan lopen om lekker mensen te kijken.

7 november

Deze dag begon waar we gisteren niet gestopt waren: op Khao San Road. Aangezien het half 6 in de ochtend was geworden en de zon al aan het opkomen was (zoals we aan het gekraai van de hanen konden horen), dient de beschrijving van deze dag hiermee te beginnen. De theorie dat de emmertjes wel niet zo sterk zouden zijn als het 2 halen, 1 betalen was, bleek totaal niet waar wat tot enigszins baldadig gedrag bij Vivian heeft geleid. Op de 1 of andere manier vond mevrouw het nodig om iedere voorbijganger aan te spreken met kreten als I AM FROM HOLLAND!, YOLO! en SELFIETIME! waarop ze het nodig achtte om met iedereen een selfie te nemen. Gelukkig hadden we de foto’s nog de dag erna… Uit deze foto’s bleek ook dat de gebroeders Van der Heiden het blijkbaar nog nodig vonden om een schorpioen te verorberen. Onder het motto: “’s avonds een vent, in de vroege middag ook een vent”, stonden we fris en fruitig om 1 uur in de middag alweer naast het bedje. Nou ja, fris en fruitig, Vivian sprak over een top 3 kater aller tijde en ook Colin en Remy hadden zich weleens fitter gevoeld. Aangezien we ons hebben laten vertellen dat het leven uit meer bestaat dan alleen maar feesten, hebben we deze middag een cultureel uitstapje gemaakt. Zowel het Royal Palace als tempelcomplex Wat Po stonden op het programma voor deze middag, aangezien deze hoogtepunten simpelweg niet kunnen ontbreken bij het bezoek aan Bangkok. We waren nog geen 5 minuten aan het wandelen en de eerste tuktukchauffeur sprak ons al aan in de hoop dé nummer 1 scam van Bangkok uit te kunnen halen. Er werd gevraagd waar we naar toeliepen, waarop wij aangaven dat we onderweg waren naar het Royal Palace. Maar weten jullie dan niet dat het Royal Palace gesloten is vandaag? Waarop wij laconiek antwoordde: “Nou, dat is jammer zeg, maar misschien dat jij ons dan wel mee kan nemen tegen een prijsje dat te mooi is om te geloven naar tempels die eigenlijk nog mooier zijn dan het Royal Palace om vervolgens om de haverklap te stoppen bij kleermakers, juweliers, souvenirwinkeltjes, etc?” Na nog twee keer aan te moeten horen dat het paleis gesloten was (het is immers “Boeddhadag” vandaag/vandaag mogen alleen Thai naar binnen) kwamen we totaal doorweekt van het zweet aan. Het was namelijk 34 graden en we moesten verplicht lange kleding aan om de gebouwen te mogen bezoeken. Gelukkig bleek het het allemaal waard, de gebouwen waren ondanks de toeristische drukte meer dan de moeite waard om te bezoeken en ondanks dat vooral Vivian aan het worstelen was (dokter Remy had de diagnose kater gesteld), hadden we het niet willen missen. Aangezien men door schade en schande wijs wordt, hebben we Khao San Road deze avond maar even links laten liggen en zijn we na het regelen van de buskaartjes voor de volgende dag vroeg op stok gegaan.

8 november

Deze ochtend hebben we de bus naar Kanchanaburi gepakt met het verzoek ons af te zetten bij een hostel dat als goed en goedkoop te boek staat in de Lonely Planet. Goed was het wel, maar met 800 bath (om en nabij zo’n 24 euro) niet zo goedkoop als gehoopt en dus moesten we verder kijken. Helaas waren we 2 kilometer buiten het centrum wat dus betekende dat we met volle bepakking met een luchtvochtigheid die niet bepaald laag te noemen was, mochten gaan zoeken naar iets wat wel binnen budget was. Op dit soort momenten besef je weer hoe blij je bent met een echt goede backpack (Joop, nogmaals bedankt voor het lenen!). Uiteindelijk hebben we voor 450 bath een double room (waar we met 3 man mochten slapen) met airco kunnen fixen. Na ons even gedoucht te hebben, was het tijd om naar het museum te gaan van de Bridge over the River Kwai. Dit was erg indrukwekkend en greep ons erg aan. Vooral na het bezoek aan de begraafplaats (waar ook duizenden Nederlanders hun laatste rustplaats hebben gevonden) voelden we ons erg aangeslagen en we hebben dan ook tijdens het 40 minuten lopen naar de brug geen woord gezegd. Na de brug bezocht te hebben, was het tijd voor relativering en we zijn dan ook naar een zogeheten roadside shotjesbar gegaan om daar voor 25 cent per shotje bocht de geest weer enigszins te ontspannen. Daarna naar de sportbar gegaan waar we samen met 4 andere Nederlanders hebben gezien dat Feyenoord ondanks het veldoverwicht de Klassieker helaas niet in een overwinning heeft kunnen omzetten.

9 november

Omdat we gisteren enkel de brug in het donker hadden gezien, zijn we deze ochtend nog even langs de brug gelopen om deze ook in de glorie van het daglicht te kunnen aanschouwen. Daarna de bus ingestapt voor de volgende halte voor vandaag: Ayutthaya. Eenmaal daar aangekomen in het eind van de middag zagen de tempels er vanuit de bus al prachtig uit: dat beloofde wat voor morgen! Voor de overnachting konden we kiezen uit een stapelbed in een gemeenschappelijke slaapzaal voor 140 Thaise bath per persoon of voor de family room van 450 bath met eigen badkamer. Budget is budget maar voor de 25 eurocent per persoon hebben we toch maar voor optie twee gekozen. Wat ze ook hadden op deze kamer waren twee ventilatoren met ijzeren bladen zoals Remy ten volste heeft mogen ervaren. Immers, toen hij zijn shirt uittrok, had hij even niet door dat hij onder een ventilator stond wat direct een geblesseerde vinger opleverde. Toen de ergste pijn was weggezakt , hebben we een tuktuk genomen naar het station om daar de kaartjes voor de volgende dag te regelen voor de slaaptrein naar Chiang Mai. Helaas ging deze vlieger niet op, omdat er helaas geen kaartjes meer beschikbaar waren. Alternatief was de slaapbus, maar dit was 50 procent duurder en bovendien is het slapen in een stoel een stuk minder comfortabel dan het volledige bed in de slaaptrein. Dus hebben we besloten om een dag later de slaaptrein te nemen en hebben we, nadat we ons hebben laten verzekeren dat het om goede bedden ging, twee tweedeklaskaartjes gekocht voor de trein van 2320.

10 november

Na gisteren al uit de verte de tempels te hebben mogen aanschouwen was het nu tijd om deze eeuwenoude bouwwerken van dichtbij te gaan ontdekken. Het ideale vervoersmiddel om dit te doen is de fiets welke we dan ook gehuurd hebben voor 1 euro per fiets per dag. Het mooie van het hedendaagse reizen is dat je met behulp van talloze reissites van tevoren al weet waar je moet zijn en we hadden dan ook van tevoren de ideale route uit kunnen stippelen. We begonnen bij een tempel met een beeld van boeddha waarvan het hoofd vergroeid was tussen takken van een boom. Na meerdere tempels te hebben bezocht zijn we naar een beklimbare tempel gefietst om daar bijna als enigen van de zonsondergang te kunnen genieten. De zonsondergang was prachtig alleen het jammere van zonsondergangen is dat het daarna rap donker wordt, wat de terugweg door het Thaise verkeer zonder licht op de fiets en met een remweg van een metertje of drie enigszins avontuurlijk maakte. Na terugkomst en het avondeten en nog maar even een extra biertje genomen om de tijd te doden, want er moest nog even tot middennacht gewacht worden, oftewel 6 uur in de avond Nederlandse tijd. Dit was immers de tijd dat Rob thuis zou moeten zijn na het werken, wat Colin had nagevraagd bij Angelique. Gelukkig liet de wifi ons niet in de steek en is het gelukt om hem te bellen om hem te feliciteren met zijn verjaardag.

11 november

Na extra lang geslapen te hebben, hebben we de spullen alvast ingepakt voor het reizen met de slaaptrein de aankomende nacht. Om toch nog enige invulling te geven aan deze dag die we eigenlijk niet hadden gepland, hadden we voor vandaag nog een goedkope boottocht kunnen boeken, om de tempels ook vanaf het water te kunnen bewonderen. Een schot in de roos, want vooral de zonsondergang bij de tempel die bekend staat als de mooiste stelde niet teleur. Hierna op ons dooie akkertje gegeten, omdat we nog aardig wat tijd te overbruggen hadden voordat we de slaaptrein in konden. Eenmaal aangekomen op het station was het daar druk bezaaid met backpackers van wie de meesten de trein voor ons moesten hebben. Nou ja, de meesten… Nadat we de trein hadden zien vertrekken, bleven wij met nog een Tsjech over. Gelukkig zou die van ons 20 minuten later vertrekken, wat in de praktijk een uurtje bleek. Maar niet getreurd, we hadden al in de vorige trein gezien dat het hier om een stuk luxueuzere trein ging dan die we 5 jaar geleden hadden gepakt. In die van 5 jaar geleden hadden we immers bedden in het verlengde van het gangpad, terwijl hier de bedden dwars op het gangpad stonden met een deur ertussen. Toen eindelijk de trein er was, werd er gewezen op coupé 9 waar we in zouden moeten. Eenmaal aangekomen in een coupé met alleen maar stoeltjes, felle verlichting en openstaande ramen, werd ons gevraagd om de tassen in de rekken te leggen. Wij protesteerden natuurlijk, want waarom zouden we onze tassen niet in onze eigen coupé leggen waar we ook daadwerkelijk zouden gaan slapen? Dus de kaartjes erbij gepakt en er stond dus echt coupé 9. Daar stonden we dan… We hadden toch echt dubbel gecheckt met die oelewapper (oké, toegegeven we dachten op het moment in iets krachtiger termen) die ons de kaartjes had verkocht dat het om goede bedden ging. Hier hadden we natuurlijk niet de reis een dag voor uitgesteld. Dan hadden we de bus wel genomen, als de komende 13 uur er zo zouden uitzien. Uiteindelijk kan je niets anders dan je erbij neerleggen. Kokend van frustratie duurde het heel lang om in slaap te vallen en aangezien de ramen vastgeroest waren, konden deze ook niet dicht waardoor de geluidsoverlast er samen met het licht ervoor zorgden dat deze hele reis een regelrechte hel was.

12 november

Compleet geradbraakt en met het gevoel dat we een jetlag hadden, hebben we de nachttrein overleefd door simpelweg adem te blijven halen. Als kleine troost kregen we bij het guesthouse waar we zouden overnachten de beste ontvangst tot nu toe. In zeer goed Engels wist de gastvrouw ons heel veel informatie te geven over alle excursies die te ondernemen zijn in Chiang Mai. De trekkingen hebben we even aan ons laten passeren gegeven de 3-daagse tocht die we al in Myanmar hadden gemaakt, maar iets waar we wel erg in geïnteresseerd waren, was het ziplinen. Ook het bezoeken van de stad Chiang Rai met prachtige witte tempel en een olifantenopvangkamp stond bij ons hoog op het verlanglijstje. Omdat we de volgende dag eerst het verlengen van het visum bij het ministerie van toerisme moesten regelen, hadden we voor het moment nog maar even niets vastgelegd, maar in ieder geval leek het erop dat er een hoop mooie avonturen onze kant opkwamen. 

13 november

Vroeg uit de veren, want er moest naar het ministerie van toerisme worden gegaan. Immers, bij aankomst hadden we een visum gekregen voor een maximaal verblijf van 30 dagen en aangezien we hier alle drie overheen gaan, moesten we (met onze pasfoto’s die we gisteren hadden laten maken op zak) verlengen. We waren niet de enigen. Ondanks dat we vroeg zijn gegaan was het een drukste van jewelste: een hele mensenmassa was bezig met formulieren invullen en in de rij staan. Wij hebben dus zo snel als we konden het formulier ingevuld en zijn braaf achter in de rij gaan staan. Remy was net iets eerder en had al in de wachtkamer plaatsgenomen. Echter, toen wij net onze formulieren ingeleverd hadden, werd er gezegd: “Please, come back after 1 PM”. Pardon? Het is nu half 10! Remy bleek niets gehoord te hebben dus waren we toch maar gaan zitten. Langzaam maar zeker kwam het punt in de beurt dat we als we nog langer zouden moeten wachten we niets meer konden ondernemen in de middag. Hoogste tijd voor Vivian om al haar charmes in de strijd te gooien en met het liefste glimlachje van de wereld te vragen hoe lang het nog duurde. Een aardig risico; in veel situaties wordt je dan juist onderaan de stapel gelegd, maar het bleek gelukkig een schot in de roos. Twintig minuten later stonden we buiten en na navraag bij de receptie van het guesthouse bleek dat we nog net opgepikt konden worden voor het ziplinen. Dit bleek echt geweldig! In een harnasje sjeesden we van boom naar boom op een hoogte oplopend tot 75 meter en met een lengte tot 300 meter. Ook bij het abseilen kwam de adrenaline aardig naar boven. Vivian bleek wat moeite te hebben met het heuvelop lopen tussen de verschillende stations, wat een beetje raar was aangezien er verreweg niets zwaarder aan was dan de trekking in Myanmar, maar dat mocht de pret niet drukken. Pas toen de adrenaline was uitgewerkt bleek dat Vivian hartstikke ziek was geworden. Die avond stond in het teken van het naar het toilet rennen.  

14 november

Als goede partners deel je alles, dus ook hetzelfde virus. Onder het motto: “gedeelde smart, is halve smart” is Colin deze dag ook maar even goed ziek geworden en was het vechten over wie het eerst over het toilet mocht hangen. Deze dag kon er dus helaas niets ondernomen worden.

15 november

Hoewel beiden weer aardig opgeknapt waren, leek het nog wel een brug te ver om de dagtrip naar Chiang Rai van half acht in de ochtend tot negen uur in de avond te kunnen maken. Remy heeft deze trip dus vandaag in zijn eentje moeten maken. Vivian en Colin waren wel een beetje klaar met de muren die op ze afkwamen dus toch nog maar iets ondernomen; een bezoek aan het 3d-museum. Dit bleek veel leuker dan verwacht. In dit museum hebben kunstenaars/schilders verschillende taferelen geschilderd waarbij je zeer leuke foto’s kan nemen. Zo hebben we gevolgen op een vliegend tapijt, moeten rennen voor een dinosaurus en hebben we rondgevaren in Venetië. Een erg leuke middag die we nooit hadden meegemaakt als we naar Chiang Rai waren gegaan. Een redelijke pleister op de wond dus. De dag verder rustig aan gedaan, want morgen staat er weer een reis voor de boeg…

16 november

Mocht je beweren nooit last te hebben van wagenziekte dan spreken we je graag nog een keer nadat je met een minibusje de 762 bochten tussen Chiang Mai en Pai hebt afgelegd. De term een kleurtje krijgen tijdens het reizen kreeg even een nieuwe dimensie toen we lichtgroen het busje uitstapten. Gelukkig was de rit het meer dan waard: Pai is een waar paradijsje! We moesten even zoeken naar een slaapplaats, maar het geduld werd beloond. Voor 3,50 euro per persoon hebben zowel Vivian & Colin als Remy een eigen bungalowtje gemaakt van hout, bamboe en bladeren aan de rivier in Pai dat bekend staat als hippiedorpje. Het was niet echt moeilijk om de (hogere) hippiesferen te vinden. Colin en Remy hun ouders zijn meerdere malen naar een hippiefestival geweest en we denken dat ons guesthouse precies is wat ze daar hebben gezien. Centraal op het grote grasveld zat men in een cirkel muziek te maken (gitaar, tamboerijn en jawel, zelfs de didgeridoo was aanwezig) en we werden meteen verwelkomt om plaats te nemen. De joint hebben we vriendelijk laten passeren maar paste natuurlijk wel helemaal in het plaatje. Meerderen waren bezig met jongleren en andere vormen van circusacts. De gemiddelde haardracht was dreads, de harembroek was uiteraard ruim vertegenwoordigd, de lip-/neus-/wenkbrauwpiercing werd naast de tatoeages ook meermaals gespot, en dat alles  naast de oorbellen met veren et cetera als accessoires. Het hele dorpje straalt verder een oase van rust uit en alles is gewoon superrelaxed. Colin hoopte ook vooral dat hij morgen nog zo relaxed zou zijn als hij de volgende dag uit zijn comfortzone moet stappen om Remy een leuke dag te bezorgen…

17 november

Vandaag was de dag dat Remy 26 kaarsjes mocht uitblazen. Althans dat was het geval geweest als er ergens taart te verkrijgen was geweest. Ondanks het verzaken om taart te regelen stond er voor Remy een zeer leuke dag op het programma. Na getrakteerd te zijn op een bagel met zalm als ontbijt kwam the monkey out of the sleeve voor wat de verassing betreft: het was tijd om scooters te huren! Remy had dit al eerder gedaan in Suriname en was hier erg enthousiast over, maar Colin die, behalve op een sneeuwscooter, nog nooit op een scooter heeft gereden was wat sceptischer of het wel een goed idee was om scooters te huren. Maar onder het motto van dat de beste dingen in het leven buiten de comfortzone gebeuren, Remy maar 1 keer 26 wordt en nog wat andere clichés, toch maar de knoop doorgehakt en op avontuur gegaan. Het lastigste was even om het dorp uit te komen, maar daarna ging het beter en beter. De wegen zijn, hoewel erg steil, goed begaanbaar en de scooters hadden met 125 cc genoeg vermogen (in Nederland heb je daar een motorrijbewijs voor nodig) om de bergen in de omgeving te bedwingen. Eerst zijn we naar een waterval gegaan met een natuurlijke glijbaan, maar gegeven de grote schaafplek op de rug van iemand die er net was afgegaan, hebben we voor deze keer er toch maar even voor gekozen om lekker binnen onze comfortzone te blijven. Wel lekker kunnen zwemmen en mooie foto’s gemaakt alvorens met pieksnelheden tussen de 90 en 100 kilometer per uur op zoek te gaan naar de hotsprings. Het bestaan hiervan hadden we via het internet kunnen achterhalen. Er waren nog andere hotsprings die wel op de kaart van het toeristenbureau stonden, maar die hadden een entree van 9 euro en het was maar de vraag of je er in kon gaan zwemmen aangezien de temperatuur van sommige wel kan oplopen tot 80 graden. Die van ons was echter maar 1 euro entree en er waren maar een dozijn andere mensen en de temperatuur was heerlijk. Na opgedroogd te zijn, zijn we teruggereden en hebben we de scooters ingeleverd. Hierna Remy getrakteerd op een hamburger van de Burger Queen, een tent die bekend staat als een van de beste hamburgertenten van Thailand. Na ons buikje meer dan vol gegeten te hebben, was het tijd voor beerpong. Na onze Nederlandse overwinning op Duitsland en de Verenigde Staten (als we hadden verloren dan was dit uiteraard niet in deze blog naar voren gekomen) de avond afgesloten bij het eerste kampvuur van deze reis. Hier moesten Colin en Vivian toch wel even slikken terwijl ze herinneringen ophaalden waar de dagen ook dikwijls werden afgesloten met een goudgele rakker (castle beer om precies te zijn) bij het kampvuur.

18 november

Niet elke dag kan even spectaculair en soms heeft zelfs de actiefste reiziger behoefte aan een rustdag/balansdagje (lees: uitbrakdag). Op de een of andere manier helpt de combinatie van het vieren van een verjaardag met het feit dat de alcohol in emmertjes wordt geserveerd niet echt mee aan de wil om de volgende dag iets te ondernemen. Veel meer dan uitslapen en heerlijk chillen bij het zwembad is er dan ook niet gebeurd deze dag. Wat verder nog wel heel leuk was deze avond, was het optreden bij het kampvuur. Een zevental muzikanten (inclusief wederom de didgeridoo) brachten een prachtig samenspel ten gehore.

19 november

Na ons detoxdagje konden we er weer helemaal tegenaan en was het tijd om een scooter te huren om naar een grot te gaan waar naast wandelen ook de optie bestond om de grot drijvend op een bamboevlot te verkennen, terwijl boven je vleermuizen vielen te zien. Het was zeer de moeite waard om dit te ondernemen, want zowel de grot zelf als de weg er naar toe waren prachtig om te zien. Hierna was het anderhalf uur rijden naar de volgende halte. Deze bestond uit een waterval waar je kon zwemmen. Echter, wij hadden al van een Française te horen gekregen dat er nog een quasi-geheim pas was waardoor je bij het poeltje terecht komt dat de bron is van de waterval. Toen we hier al klauterend aankwamen, bleek dat we de enigen waren! Hoewel het water meer dan fris te noemen was, moesten we natuurlijk wel een duik nemen. Na het opdrogen, terugrijden en eten was het tijd voor beerpong waarbij Colin zich ontpopte tot een ware legende. Zuid-Koreanen, Duitsers, Chinezen en nog meer nationaliteiten werden van de tafel gespeeld alsof Colin een ware professional was. Hierna nog tot de vroege uurtjes doorgegaan in de Sunset bar. Dit is de enige tent die ook na twaalven nog open is. De geruchten gaan dat deze gerund wordt door een politieofficier en daarom de rest al om middennacht moet sluiten, terwijl hier de openingstijd simpelweg bestempeld is als “till late”. We zijn tot sluitingstijd gebleven…

20 november

Deze dag was minder wakker worden voor Colin en niet alleen de kater was niet voor de poes. Ook had Colin geen gevoel meer in zijn rechtervoet. Blijkbaar verkeerd gelegen in combinatie met een zeer diepe slaap, maar het was in ieder geval heel erg eng om noch je voet, noch je tenen opeens niet meer te kunnen bewegen. Als een soort haan met klapvoet naar de apotheek toegelopen om daar een bandage te kopen, die Remy, zoals een goed dokter betaamt, vakkundig heeft aangelegd. In zo’n status was er dus geen sprake van het kunnen ondernemen van een lange wandeltocht of iets dergelijks dus moest er gekeken worden naar wat rustiger alternatieven. Veel rustiger dan vissen kon het niet worden, dus hierop was de keuze gevallen. Er is namelijk een visvijver bij Pai waar tientallen soorten te vangen zijn waaronder de piranha. Op het bordje stond al dat men niet moest verwachten dat er zodra er ingeworpen werd  er meteen een bloeddorstige monstervis gevangen zou worden en dat bleek ook wel, want we kwamen er in de middag aan en nog niemand had er een op de waterkant kunnen krijgen. Maar toen was het de beurt aan Colin. Nog geen 20 minuten na de eerste inworp bewoog de hengel, en nog eens, slaan dus! Beet! Het gevecht van een klein kwartier volgde, maar uiteindelijk werd the river monster binnengehaald. En jawel hoor, een piranha. Altijd leuk om dan de jaloerse blik van de semi-professionele visser die met zijn eigen uit het thuisland meegebrachte hengel naast je zit te mogen ontvangen. Hierna heeft Remy nog een andere soort op het droge weten te leggen, voordat er naar huis werd gegaan. Helaas nog steeds zonder gevoel in de voet van Colin.

21 november

Vandaag weer de 762 bochten teruggereden naar Chang Mai. Ook na een nacht slapen helaas nog geen gevoel in de voet van Colin, maar gelukkig kon Remy meehelpen met het tillen van de zware tassen. De busrit was weer even misselijkmakend als de heenweg, maar Pai was de ritten dubbel en dwars waard. Enigszins draaierig aangekomen in Chiang Mai was het tijd om een goed olifantenopvangkamp uit te zoeken om te bezoeken. Er is een heel grote wirwar aan olifantenkampen die bezocht kunnen worden waarbij bij sommige helaas vaker aan de portemonnees van de eigenaren wordt gedacht dan aan het welzijn van de dieren. Na uren het complete internet afgestruind te hebben (we wilden perse een goed kamp hebben dat niet alleen als goed werd bestempeld door de verkoper van de trip) uiteindelijk onze keuze kunnen maken. Na Indiaas te hebben gegeten (lekker, maar te duur voor wat we kregen helaas) vroeg onder de wol gegaan in verband met het vroege opgehaald worden de dag erna.  

22 november

Voordat we naar de olifanten gingen eerst nog even een stop gemaakt bij een orchideeën- en vlindertuin. Op zich leuk om te zien, maar niet direct hetgeen waarvan we denken dat het in de top tien leukste dingen van de wereldreis terecht komt. Daarna tijd voor de olifanten. Eerst moesten we ons omkleden in een Thaise wijde broek en wijd shirt. Dit voor het latere wassen van de olifanten. Eerst werd er heel veel uitgelegd over olifanten en hun rol in de Thaise samenleving/geschiedenis. De daadwerkelijke training begon met het leren van de commando’s waar de olifanten op reageerden. Woorden als vooruit, links, rechts en stop werden in het Thai geleerd (en een paar uur later weer even hard vergeten) en de olifanten reageerden er daadwerkelijk op. Daarna bananen gaan plukken en rietsuiker gaan kappen om de olifanten te voeren. Hier bleek maar weer eens hoe ongelofelijk geraffineerd de slurf van een olifant is, zelfs het kleinste banaantje kon zo door de kolossen worden aangepakt. Met weer iets vollere olifantenmagen zijn we op de rug van de olifanten gaan zitten (zonder stoeltjes dus, omdat we hier geen voorstander van zijn). Vooral voor Colin was het een hele uitdaging om op de rug te blijven zitten aangezien de voeten moesten worden gebruikt om stabiel te blijven zitten. Met de commando’s hebben we onszelf en de olifanten naar de rivier geloosd waar we giganten hebben gewassen en zij ons! Iedereen was elkaar aan het natspetteren en aan het eind van de dag kregen we een zoen van de olifanten. Het uiteinde van de slurf werd op de wang gelegd en de olifanten zogen even kort waardoor we een soort zuigzoen kregen. Op het moment dat dat gebeurt sta je echt te lachen als een klein kind! Deze avond de nachtbus ingegaan (de eerdere ervaring met de nachttrein zorgde niet echt voor herhalingsgevaar) en deze was zeer luxe. De stoelen konden lekker ver naar achteren en de temperatuur was ook prima, dus er werd heerlijk geslapen.

23 november

Om 6 uur in de ochtend kwam de bus aan op het punt van bestemming, waar de taximaffia ons al gretig op stond te wachten. Gevraagd werd waar we naar toe moesten. Het vliegveld dus (we hadden toch maar even een spotgoedkoop binnenlands vluchtje geboekt anders moesten we eerst nog uren op de volgende bus wachten die er dan ook nog eens 10 uur over zou doen, wat ons in de praktijk een extra dag reizen zou gaan kosten). Uiteraard kon er niet op de meter naar het vliegveld worden gereden. Niet alleen was het heel vroeg, maar ook nog eens heel druk. 700 bath was dan toch wel de beste prijs waar het voor gedaan kon worden, echt niet lager. Tot je naar de volgende wil lopen natuurlijk, dan kan het opeens voor 500. Na eerst wat navraag gedaan te hebben bleek dat het samenwerkende kliekje het niet voor minder dan 450 wilde doen. We hebben er zonder te overdrijven 7 moeten afwimpelen alvorens we er eentje konden vinden die wel gewoon op de meter wilde rijden. Totale kosten: 300. Zo zie je maar dat geduldig blijven loont. Op het vliegveld was alles verder appeltje eitje en we zijn in een dik uur naar Surathani gevlogen. Hier onze bus/ferrycombitickets gescoord voor naar Koh Pagnan. Op de ferry regende het behoorlijk, maar gelukkig was het alweer droog toen we eenmaal aankwamen en we een taxi regelden om na ons ter land, ter zee en in de lucht avontuur eindelijk bij ons partyhostel The Nomad House aan te komen.

De nachten van 23 november, 24 november en 25 november

Ibiza is het partijeiland van Europa, Koh Pagnan dat van de wereld. Het is dus ook niet passend om hier te gaan schrijven over de belevenissen per dag. We hebben bewust net als de 141 andere backpackers in ons hostel het dag/nachtritme omgedraaid. Na een preparty van jewelste (beerpong, mensen die op tafels en stoelen dansen, drankspelletjes, etc.) was het eerst tijd om naar de pool party te gaan. Gekkenhuis dus! Een volledig zwembad vol met feestgangers, geweldige muziek en een goede sfeer: half 6 thuis. De nacht erna was het tijd voor de jungle experience: een feest midden in de jungle met technomuziek. Na het betrekkelijk rustig te hebben gehouden op de pre-party hebben we ons gehuld in neonverf in het feestgedruis gestort. Althans, dit was de bedoeling. Eerst waren we een kwartier bezig met het in de rij staan voor de wc, voordat we een drankje konden gaan halen. Tenminste dit was de bedoeling, maar er moest blijkbaar (waarom weet niemand) met een consumptiebonnensysteem gewerkt worden. Dus drie kwartier in de rij om je bonnen te mogen kopen. En dan dus nog je drankje halen: weer 30 minuten kwijt. Dit haalde dus aardig het tempo uit de avond. Maar niet getreurd wij laten ons niet kennen, we gaan gewoon richting de muziek. Nou ja, muziek. Het leek of er een monotoon bandje was opgezet waar telkens dezelfde “muziek” uitkwam. Het kwam in ieder geval niet in de verste verte bij het niveau van bijvoorbeeld de techno die op het Awakeningsfestival wordt gedraaid. Uitermate teleurstellend dus deze nacht. Zeker, omdat het volgens velen nog leuker is dan de Full Moon party de nacht erna. Wij delen deze mening niet. De Full Moon party was waanzinnig. Tijdens de preparty al. Er kwamen zelfs mensen van andere hostels naar ons hostel toe om daar de preparty te mogen meemaken, omdat het zo geweldig is. Het feest zelf was nog beter. Muziek top, sfeer geweldig, bijzondere figuren die je voorbij ziet lopen ook zeker aanwezig, neonverf, enz. Alleen het touwtje springen over een brandend touw waar je de ene naar de andere malloot in de kreukels met brandwonden ziet eindigen, is al vermakelijk genoeg om de hele nacht te blijven kijken. Uiteraard niet gedaan omdat er zo veel meer te beleven was en te zien was; zoals de zonsopgang. Uiteindelijk half 11 thuis. Topnacht! Het geheel van deze 3 nachten jongerenvakantie in het kwadraat was sowieso helemaal geweldig. We hebben mensen uit heel de wereld ontmoet (van Newcastle, tot Canada tot aan Australië) en het personeel deed er alles aan om het zo gezellig mogelijk te maken. Ondanks dat we met 18 man op een slaapzaal lagen, was deze superschoon net als de sanitaire voorzieningen. We hebben het moeten missen van de Fool Moon party toen we vijf jaar geleden op Koh Pagnan waren meer dan dubbel en dwars ingehaald!

 

26 november

Je zou kunnen zeggen dat je het aardig bont hebt gemaakt als je half elf thuis bent gekomen na een feest. Je kunt het ook relativeren. Immers toen we om 5 uur niet geheel fris en fruitig ons bed uitkropen was daar Anita. Anita kwam uit Ierland, was 27 en zag eruit alsof ze de tijd van haar leven had. De alcohol gooide ze naar binnen alsof het water was en ze had zin in een praatje met iedereen. Uiteraard vroegen we haar of ze ook naar de Fool Moon party was geweest en of ze het rustig aan had gedaan aangezien ze alweer bezig was. Maar Anita was niet alweer bezig, Anita was nóg bezig. Op dat soort momenten besef je weer dat je eigen stapgedrag nog wel meevalt. Verder vandaag rustig aangedaan, zoals viel te verwachten.

27 november

Koh Pagnan leeft echt op de Fool Moon party. Het hele eiland explodeert werkelijk voor een kleine week om daarna weer compleet leeg te lopen. Vandaag was een dag waarop we beseften dat we al beter weg hadden kunnen zijn. Van de 144 gasten in het bomvolle hostel waren er nog maar een stuk of 20 over en de hele feestvibe was logischerwijs in geen velden of wegen te bekennen. Deze dag dus maar even naar het strand gegaan om daar even bij te komen van de afgelopen dagen. Ook nog verhuisd van onze slaapzaal waar 18 mensen in kunnen naar een slaapzaal voor 6 waar we met zijn drieen konden slapen. Dit vroeg het hostelpersoneel uit zichzelf en we hoefden niets bij te betalen. Erg fijn!

28 november

Vandaag de boot op om naar Koh Tao te varen over een zeer onstuimige zee. Meerdere mensen werden zeeziek en van ons groepje had ook Colin het verre van breed. Veel tijd om bij te komen hadden we niet, want we moesten vrijwel linea recta de schoolbanken in voor het eerste theoriegedeelte van onze duikcursus. Colin zijn voet had vandaag weer een dermate mobiliteit dat ook hij zich in staat achtte om aan de duikcursus mee te gaan doen. Hier had hij de dagen ervoor nogal spanning gehad of het wel ging lukken, maar gelukkig konden we toch alle drie beginnen.

29 november

Na een zeer slechte nachtrust voor Colin de dag begonnen met theorie in de ochtend. In de middag stond het praktijkgedeelte oftewel het echte werk op het programma. Na tien minuten in het water waarbij we moesten blijven drijven, was het tijd om te leren hoe we alle attributen op de zuurstoftank moesten aansluiten. Onze instructeur hield nogal van dubbelzinnige opmerkingen tijdens de uitleg wat de uitleg lekker luchtig maakte en ook de spanning voor het latere gedeelte op zee een beetje wegnam. Na deze les snel de pick-up truck in om naar de zee te gaan. Na compleet opgetuigd te zijn, zagen we er in ieder geval al als duikers uit. Nu dus snel het water in om ook te leren hoe we naast het er alleen uitzien als duiker ook kunnen handelen als duiker. Het ademhalen onder water ging verbazingwekkend makkelijk, alleen had Vivian wat moeite met de oefeningen zoals het onder water het water uit je masker zien te krijgen en ook Colin kon zijn concentratie maar niet vinden. Geen vliegende start dus. Colin voelde zich al een paar dagen niet lekker in combinatie met verbrand zijn. Tenminste dat dacht hij. Na het opnemen van de temperatuur bleek het gloeiende gevoel niet van verbranding te zijn, maar van 39,6 graden koorts! Zal je net zien. Doet je voet het weer redelijk, krijg je uitgerekend op de dagen dat je wilt leren duiken voor het eerst sinds vier jaar koorts. Met koorts mag er niet gedoken worden, dus dat was wel heel erg balen. Gelukkig nog wel oom Harold via bellen met WhatsApp te pakken kunnen krijgen om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Hij was erg verrast dat we belden en het was leuk om hem weer even te spreken.

30 november

Voor Remy was dit de tweede dag van het praktijkgedeelte van de duikcursus waarbij hij is afgedaald naar 12 meter diepte. Colin daarentegen had nog steeds hoge koorts. Dus veel water drinken, veel paracetamol, veel slapen en vooral heel veel balen. Gelukkig nog wel deze dag leuk met Larisa en Thijs kunnen Skypen, zodat de gedachten even verzet konden worden.

1 december

Met nog steeds hoge koorts kreeg Colin deze ochtend een berichtje van Remy die bezig was met zijn theorie-examen voor het duiken. Of Colin even naar de receptie kon komen. Remy zou mogelijk weleens naar de dokter moeten. Het bleek dat hij bijna was flauwgevallen en alles wees erop dat het te verwijten was aan het mysterieuze wondje op zijn knie. Dus de lamme mee met de blinde naar de kliniek (Vivian was de deur uit voor een boodschapje). Daar werd het bloed afgenomen om naar een nabij gelegen eiland te sturen waar er wel een ziekenhuis met laboratorium is om het bloed te onderzoeken. Alles wees er in ieder geval op dat er sprake was van een bacteriële infectie en Remy moest dan ook in ieder geval blijven tot de antibiotica begon te werken en de resultaten van het bloedonderzoek binnenkwamen. De antibiotica sloeg helaas niet goed genoeg aan wat er in resulteerde dat hij de nacht moest blijven. Zo denk je na je opstaan dat je deze dag je duikbrevet gaat halen en zo blijkt dat je een nacht in een kliniek moet blijven. Zwaar balen allemaal dus.

2 december

Remy had deze dag nog 1 kans om op de antibiotica te gaan reageren voordat hij overgeplaatst moest worden naar een ziekenhuis, wat dus impliceert dat er van Koh Tao moest worden vertrokken. Na veel duimen draaien, sloegen de medicijnen gelukkig eindelijk aan en werd hij ontslagen. Meteen daarna zijn we verhuisd naar een huisje aan het strand om toch nog wat van de laatste dagen Koh Tao te maken. Uiteindelijk bleek het hoogstwaarschijnlijk om een spinnenbeet te gaan. We hoorden immers later van een meisje dat ook in hetzelfde hotel verbleef dat ook zij dezelfde klachten had gekregen als Remy had.

3 december

Na een goede, lange nachtrust waarbij de gebroeders Van der Heiden goed konden aansterken, hebben we vandaag per taxiboot een uitstapje gemaakt na een prachtig naburig eiland. Hier hebben we heerlijk gesnorkeld en van de zon genoten. Een welkome afwisseling na de pech van de afgelopen dagen.

4 december

Na een zeer goed herstel mocht Remy vandaag toch nog het laatste praktijkgedeelte van zijn duikcursus afronden en met succes! Hij heeft het gehaald en is certified open water diver. Colin en Vivian hadden voor deze dag een snorkeltrip op het programma. Helaas een kwestie van Murphy’s Law; het was zo aan het stormen dat we al doorweekt en bevroren waren toen we nog op de boot zaten. Hoewel de onderwaterwereld prachtig was, hebben we ook nog eens de beste plaats moeten skippen in verband met te hoge golven. Het leek wel of dit een soort laatste teken van het eiland was om te zeggen: Colin en Vivian, jullie hadden hier nooit moeten komen. Gelukkig stond deze avond het vertrek op het programma: voor de afwisseling eens geen nachttrein of nachtbus, want om elf uur stapten we de nachtboot in. Geheel in de stijl van de pech van de afgelopen dagen zakte Colin nog wel even door zijn bed heen waardoor het onderste gedeelte van de plank bij elke omwenteling omhoog kwam…

5 december

Om 5 uur in de ochtend hadden we de kade bereikt (allen als een roosje geslapen), waarop we uitstapten om vervolgens onder het genot van een ontbijtje nog twee uur te moeten wachten op de bus. Mooi moment om deze blog weer voor een groot deel bij te werken dus. Daarna nog 7,5 uur in de bus om vervolgens nog een taxi (die we gelukkig konden delen met een Engelsman) te pakken voor het laatste half uur. In Bangkok stond Erik (een vriend van Remy die de komende twee weken samen met Remy nog verder zal reizen in Thailand) helaas nog niet te wachten. Dus eerst maar even de kamers geregeld en achter een wifi-verbinding aangegaan. Erik had inderdaad al een berichtje gestuurd dat hij wat vertraging had en er was dus gelukkig niets aan de hand. Nadat de groep compleet was nog lekker wat gegeten (eten weggespoeld met een biertoren) en nog een paar shirtjes gekocht op Khao San Road. In de avond ook nog naar het mooie vuurwerk gekeken ter gelegenheid van de Thaise Koningsdag.

6 december

Omdat er morgen naar Australië wordt gevlogen was het vandaag tijd om na het uitslapen nog het een en ander te regelen. De tassen zijn opnieuw ingepakt, de was is gedaan, er zijn kaartjes voor de minivan naar het vliegveld gekocht, Colin is naar de kapper geweest (nu is het nog betaalbaar ;-) ) en deze blog is bijgewerkt. Niet de spectaculairste dag dus, maar we kunnen wel vliegen in de wetenschap dat alle kleine dingetjes die nog moesten gebeuren geregeld zijn. Remy en Erik zijn nog naar enkele tempels en Royal Palace geweest alvorens we nog wat excentriekelingen hebben mogen bewonderen op Khao San Road onder het genot van onze laatste bucket.

7 december

Vandaag met een heel fijn gevoel wakker geworden: vandaag gaan we naar Australië! Chris en Hanneke zijn er al en we hebben tot nu toe alleen maar goede berichten gehoord, dat belooft wat. Normaal gesproken hebben we aan het einde van een reis altijd een soort melancholisch gevoel, maar omdat we nu doorgaan naar het volgende avontuur in plaats van naar Nederland voelen we ons op dit moment alleen maar super! Op naar het volgende avontuur!