USA

2 april
Na een uur vertraging aangekomen in Miami. Gelukkig waren deze keer de tassen ook aangekomen al hadden we ze pas anderhalf uur na landing. Maar gelukkig konden we wel zeggen: I am in Miami b**ch! Oftewel Miami Beach. South Beach om precies te zijn, in het enige hostel in deze buurt. Hoewel dit hostel niet je van het was qua schoonheid en sfeer, was de ligging wel perfect voor de prijs die we ervoor betaalden. De belangrijkste en levendigste winkelstraat lag op vijf blokken afstand en het wereldberoemde strand op een kwartiertje wandelen. Hier is het een kwestie van zien en gezien worden. Mensen lopen hier in outfits rond met een waarde waarvan wij nog een maand langer hadden kunnen reizen en veel van de auto’s vallen niet direct in de categorie bescheiden middenklasser. Op deze zaterdagavond zijn we een rondje door de stad gaan lopen om wat van de sfeer te proeven. Zelf een van de clubs bezoeken was geen optie, want naast de pittige entreeprijzen hadden we ook geen kleding bij ons die binnen de dresscode viel. Wat ons opviel was dat er ook de nodige daklozen waren. Niet zoveel als we eerder in New York zagen, maar ook hier is er een aardig groot contrast tussen arm en rijk.

3 april
Vandaag eens een andere safari dan de safari’s van Costa Rica: urban safari op zoek naar dure auto’s. Tijdens onze wandeling langs onder meer Ocean Drive met de beroemde art deco gebouwen kwamen we tot het volgende resultaat: Lamborghini 4, Bentley 8, Rolls-Royce 5, Ferrari 6, Aston Martin 2, Maserati 4. Het weer hield nog niet echt over dus we konden helaas nog niet naar het strand toe. In de avond weer gewandeld en het bleek dat ook op de zondagavond hier een levendig nachtleven heerst.

4 april
Vandaag niet zoveel ondernomen. Er zijn wel excursies te boeken, maar zelfs een ritje in de ubertoeristische dubbeldekker bus kost al 39 dollar. De tocht naar de Everglades zelfs 59 dollar en gegeven ons uitdunnende budget bewaren we ons geld liever even om leuke dingen te kunnen doen als Joop er is. Gelukkig is de stad al een attractie op zich en is het volgen van bepaalde wandelroutes al leuk, maar waar blijft toch dat stereotype Miami weer?

5 april
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Op de laatste dag ein-de-lijk het weer zoals we het verwachtten. Uiteraard was dit dus een stranddagje met strakblauwe lucht, een lekker zonnetje en helderblauw water. Kortom, het beeld zoals we het van tevoren van Miami hadden verwacht. Hierna zoveel mogelijk alvast de tassen gepakt, zodat we de wekker niet nog eerder dan 4 uur hoefden te zetten.

6 april
Om 4 uur de wekker om onze vlucht van kwart over 7 te kunnen halen. In het vliegtuig kunnen slapen tot de daling. Tijdens de landing en op het vliegveld al de eerste beroemde gebouwen van Las Vegas, zoals het Luxor, Excalibur en de Stratosphere kunnen zien. Eenmaal uit het vliegveld stonden direct de eerste eenarmige bandieten op twintig minuten lopen van de gate te wachten op de reizigers. Ook bij de bagagebanden stonden er speelkasten voor tijdens het wachten op de tassen. Hier waren we nog geeneens aan toe gekomen, omdat Joop al bij de bagageband stond te wachten. Na het vrolijke wederzien naar het verhuurbedrijf van ons campertje gegaan in de hoop hem al mee te kunnen nemen, aangezien we als pick-uptijd drie uur in de middag hadden aangegeven. Dit bleek gelukkig geen enkel probleem en dus konden we meteen door om inkopen te doen. Na een half jaar geen auto te hebben gereden en nog nooit een automaat te hebben bestuurd, was het even wennen voor Colin, maar het was snel onder de knie. Bij de Wal-Mart hebben ze alles wat je maar nodig kunt hebben en dus was sprake van een onestopshop voor we op pad konden gaan naar Death Valley. We zijn direct uit Las Vegas gereden, omdat we deze echt tot het laatste wilden bewaren. Van tevoren hadden we al opgezocht dat de beste plek voor de zonsondergang bij Dante’s View is en dat bleek ook wel. De zonsondergang was een heel mooie afsluiting van de dag. Hierna snel ons kamp opgemaakt, bruine bonen gekookt en deze weggespoeld met een Budweiser en vroeg gaan slapen, omdat er morgen weer vroeg zou worden opgestaan.

7 april
Om half 6 eruit, zodat we de zonsopgang konden kijken bij Zabriskie point. Hoewel niet zo mooi als de zonsondergang van gisteren was het zeer de moeite waard om te gaan kijken. Sowieso was het niet verkeerd om er vroeg uit te zijn, want we hadden een aardig ritje voor de boeg naar Yosemite National Park. Aangezien de snelste weg was afgesloten betekende dit een volle dag rijden. Toen we met de schemering aankwamen bleken de eerste drie campings die we probeerden vol, wat er in resulteerde dat we nog uren door konden rijden in het park voor een mooi dagtotaal van 500 mijl. Al snel werd duidelijk dat we niet de enigen in het park en daarmee doelen we niet op de andere toeristen. Tijdens het rijden kwamen we namelijk het nodige wildlife tegen waaronder een hert en twee vossen. Ook kwamen we erachter dat er ook beren zitten die er geen moeite mee hebben om auto’s met voedsel erin open te breken. Het is dan ook de bedoeling om je voedsel op te bergen in foodlockers; iets wat we niet bij ons hadden. Achteraf bleek dat het stalen kisten betrof, die standaard bij je campingplaats staan, maar voor we dit wisten voelden we ons eerder in een snoeptrommel voor beren rondrijden dan in een auto.

8 april
Het is altijd fijn wakker worden in het besef dat je niet door beren in stukken bent gescheurd. Met dit besef konden we aan een volle dag Yosemite beginnen. Mooie uitzichten afgewisseld met wandelingen naar onder andere watervallen volgden. Ook even naar de campingwinkel geweest om vlees te halen aangezien gisteren was gebleken dat er gebarbecued mocht worden op de camping. Eenmaal teruggekomen op de camping was het aan het regenen (een zeldzaamheid in Yosemite) wat het vuur maken tot een uitdaging maakte aangezien al het hout doorweekt was. Gelukkig kregen we nog wat droog hout van de buurman om ons op weg te helpen en lukte het ons met het nodige doorzettingsvermogen en geduld toch nog om onze hamburgers en steak klaar te maken. Omdat het maar bleef regenen hebben we binnen in het campertje gegeten, terwijl we de regen hoorden tikken op het dak en de ramen.

9 april
Tijdens het wakker worden was het nog steeds aan regenen en niet zo’n beetje ook. Dus als een gek al het eten en drinken vanuit de bearlocker in de camper gelegd om met gierende banden naar San Francisco te rijden. Echt opklaren deed het jammer genoeg nog niet echt en het was dan ook vrij mistig toen we op het trailerpark aankwamen. Op het trailerpark was ons campertje verreweg de kleinste tussen alle slagschepen die er stonden. In de avond hebben we een grote pizza van Amerikaans formaat met zijn drieën gedeeld. Deze was van een dermate grootte dat we er alle drie vol door zaten.

10 april
Vandaag een zeer interessante dag voor de boeg. We gingen namelijk naar de legendarische gevangenis Alcatraz. Uiteraard hadden we de kaartjes al lang van tevoren gekocht, anders zouden we net als Remy tijdens zijn bezoek aan San Francisco dit hoogtepunt missen. En dat wil je uiteraard niet. Na de interessante rondleiding door een park ranger volgde de audiotour waarbij het reilen en zeilen binnen de gevangenismuren inzichtelijk werd gemaakt. Een middag die we niet hadden willen missen, omdat het toch de echte must-do van San Francisco is. Hierna nog wat gewandeld langs de pieren en Fisherman’s Wharf om vervolgens de dag af te sluiten met nog een stuk door Chinatown rondlopen, waar het even leek of we weer terug in Hong Kong waren.

11 april
Na gisteren te voet en met het openbaar vervoer San Francisco te hebben bezocht, zijn we vandaag met de camper de stad ingegaan. Hier hebben we veel en veel meer gezien dan de bedoeling was, omdat we door onze, laten we het netjes formuleren, suboptimale navigatie niet altijd direct de goede kant opgestuurd werden. Uiteindelijk wel het heel steile en kronkelige straatje Lombard Street kunnen vinden en hier tweemaal doorheen gereden. Uiteraard mocht ook de Golden Gate Bridge niet ontbreken in het lijstje bezochte plaatsen in San Francisco en dus zijn we hier ook nog geweest alvorens naar Monterey te rijden. Wéér liet de navigatie het afweten tot meerdere malen. Dit zorgde er helaas voor dat we pas na elven een plaats hadden gevonden om te overnachten.

12 april
Vandaag even een rustig dagje. Naar de winkel geweest om onze voorraad aan te vullen en daarna de navigatie ingesteld op een nabijgelegen state park om daar hout te gaan sprokkelen. Niet dat we er ooit zijn gekomen, want na verschillende slingerweggetjes kwamen we op een doodlopend pad. Hier kwam een vrouw naar ons toe om te vragen wat we wel niet op haar privéweg deden en dat we haar niets aan moesten doen, omdat anders haar waakwond zou aanvallen. Toen maar als de wiederweerga naar de camping gereden. Het voor de zoveelste keer falen van de navigatie vonden we nu wel weer een stuk meer dan een beetje vervelend worden. De barbecue hebben we gelukkig nog wel kunnen houden met hout van de camping. Zowel de zalm als de biefstuk waren prima gelukt.

13 april
Zowaar bracht de navigatie ons vandaag in één keer naar de haven waar we aan boord van een boot gingen om op zoek te gaan naar de grootste dieren ter wereld: walvissen. We twijfelden er nog over om naar het beroemde zeeaquarium van Monterey te gaan, maar met gelijke prijzen hebben we gekozen voor het echte wildlife. Een goede keuze bleek. Na eerst tientallen zeehonden gezien te hebben, was het een uurtje varen voor we de eerste walvissen zagen en niet zomaar de eerste de beste: er bleek een groep orka’s te zijn! Nadat we Free Willy in het echt hadden gezien werden de bultruggen gevonden die hun iconische staartvinnen meerdere malen hebben laten zien. In vergelijking hiermee viel de walvisexcursie die we in IJsland hebben gedaan (met enkel de stukken kleinere minke whales) in het niet. Normaal zijn we niet zo van activiteiten doen tijdens het reizen die we al eerder hebben gedaan, maar dit viel absoluut niet te vergelijken en was zeker de moeite waard. Hierna was het tijd om naar het zuiden af te zakken via de legendarische Highway 1. Althans, dat dachten we. Onze navigatie stuurde ons namelijk via een meer landinwaarts gelegen snelweg parallel aan Highway 1. Hoewel we dachten dat we uiteindelijk zouden overgaan in Highway 1, aangezien we aangegeven hadden dat we deze wilden volgen, duurde het en duurde het maar. Uiteindelijk kwamen we zonder ook maar een meter op Highway 1 te hebben gereden aan in Pismo Beach. Lang leve onze navigatie! Gelukkig stond in de avond de sportbar op het programma. Er stonden namelijk twee belangrijke NBA-wedstrijden op het programma: Kobe Bryant speelde zijn laatste wedstijd en de Golden State Warriors konden het record pakken voor meest gewonnen wedstrijden in het reguliere seizoen. In laatstgenoemde wedstrijd was het ook nog spannend of sterspeler Stephen Curry de grens van 400 3-punters kon doorbreken en of hij zijn seizoensgemiddelde van 29,9 naar 30,0 kon brengen. Kobe wist de Los Angeles Lakers in de laatste minuten de overwinning te brengen en scoorde 60 punten (het seizoensrecord), omdat alle ballen op hem gingen. De Golden State Warriors schreven historie door te winnen waarbij Curry de benodigde driepunters scoorde om de grens van 400 te doorbreken en op een gemiddelde van 30.1 uit te komen. Spectaculairder dan dit kon het haast niet worden.

14 april
Compleet tegen de planning in op naar het noorden. Highway 1 wil je immers niet missen die ene keer dat je in het westen van de Verenigde Staten bent. Hoewel wellicht een van de meest onlogische routes in de historie van de roadtrips hebben we er totaal geen spijt van. De uitzichten waren prachtig en meer vrijheidsgevoel valt bijna niet te krijgen. Op het strand hebben we mooi droog hout voor de barbecue kunnen vinden en we hebben een kolonie met zeekoeien kunnen zien. Aan het eind van de dag waren we weer bij de camping waar we eergisteren ook al hadden geslapen. Geografisch dus niets opgeschoten, maar weer meerdere mooie verhalen en ervaringen verder en dat is toch uiteindelijk waarom het draait tijdens het reizen.

15 april
Voor de derde keer hetzelfde pad afleggen ging ons wat ver dus zijn we vandaag landinwaarts getrokken naar Sequoia National Park. Dit bleek een nogal hooggelegen park te zijn. Zo hoog zelfs dat er nog wat sneeuw lag. We waren ons hier totaal niet van bewust en dus liepen we als enigen in onze korte broek tussen mensen met mutsen en handschoenen. Na eerst de Big Tree Trail te hebben gelopen was het tijd om de grootste boom ter wereld te bezoeken: de 2200 jaar oude General Sherman sequoia. We voelden ons heel klein (en koud) toen we ervoor stonden. Hierna via veel mooie vergezichten het park weer uitgereden en verder afgezakt tot op 2,5 uur rijden van Santa Barbara, waar we op de valreep nog een plaats hebben kunnen vinden op het RV-park, omdat het park net werd afgesloten. Deze dag met veel rijden onder het genot van een Budweisertje afgesloten met het kijken van de moeder van alle roadtripfilms: National Lampoon’s Vacation.

16 april
Vandaag was er sprake van een stranddagje in de kustplaats Santa Barbara. Nadat Joop zijn Nederlandse witte huidje mooi rood heeft weten te laten kleuren, zijn we naar het zuiden afgezakt om op een half uur van Los Angeles te kamperen. Uiteraard weer een kampvuurtje gemaakt en hier hamburgers op klaargemaakt voor we gingen slapen.

17 april
Na een slechte nachtrust door een over de camping dolende, benzine op zijn kampvuur gooiende, in zichzelf pratende, vermoedelijk schizofrene buurman vroeg op pad gegaan voor een dagje de echte toerist uithangen in Los Angeles. Eerst naar het Hollywoodteken om daar de verplichte foto’s te maken om daarna naar de Walk of Fame te gaan. Deze was langer dan verwacht en bevatte ook veel meer onbekende namen dan we hadden verwacht. De kwaliteiten van de imitatoren verschilden nogal van een sprekend lijkende Jack Sparrow tot een ietwat corpulente Afro-Amerikaanse Zorro. Hierna nog naar de P.C. Hooftstraat van Los Angeles; de Rodeo Drive. Het kwijlend kijken naar Lamborghini’s en Ferrari’s blijft leuk, maar moet ook zeker in perspectief worden gezet tegenover de grote armoede die de stad kent. De activiteiten afgesloten met een bezoek aan Venice Beach, bekend om zijn vele straatartiesten en openluchtsportschool. Hierna met de ondergaande zon nog twee uurtjes richting San Diego gereden om vervolgens als een blok in slaap te vallen na deze leuke, maar intensieve dag.

18 april
Vandaag wat later vertrokken, omdat het de hoogste tijd was om de was weer te doen. Jammer genoeg bleek de fotocamera er geen zin meer in te hebben, waarop we verschillende winkels zijn afgegaan, maar tevergeefs. Na zelf nog wat stuntelen leek de camera het gelukkig opeens weer te doen. Door het gedoe met de camera moesten we de dagplanning wel wat aanpassen waardoor we ervoor hebben gekozen om op een uur van Joshua Tree National Park te slapen in plaats van in het park zelf.

19 april
Vandaag dan wel naar Joshua Tree National Park gegaan dat in een woestijnachtige omgeving ligt. Mooie rotsformaties werden afgewisseld met talloze cactussen. We zijn naar een uitzichtpunt geweest en hebben een korte wandeling gemaakt alvorens we de Mojavewoestijn inreden. We reden over wegen met zicht zover als het oog reikt, waarop vaak geen ander verkeer viel te bekennen. Ook hebben we een groot gedeelte van de afstand van vandaag via de historische Route 66 alvorens we gingen slapen in Kingman, Arizona.

20 april
Wakker geworden in Arizona, door Nevada langs de Hoover Dam gereden om vervolgens bij Zion National Park in Utah aan te komen. De omgeving in de aanloop naar het nationale park was al prachtig om te zien, dus dat beloofde wat. In de avond hadden we nog twee uur gewandeld door de schilderachtige omgeving.

21 april
Met de shuttlebus hebben we ons door Zion National Park begeven. Hoewel we ons toch echt in een woestijnachtige omgeving bevonden verbaasden we ons over de hoeveelheid groen, het moeras en de poeltjes die er waren. Zoals verwacht was ook dit park weer mooi, maar wat onverwacht was, was dat we ook nog berggeiten hebben weten te spotten op de rotsen. Hierna hadden we eindelijk maar eens een klein stukje af te leggen en zijn we in twee uurtjes naar Bryce Canyon National Park gereden. Voordat we aankwamen eerst nog wat foto’s genomen bij Red Canyon waarbij het niet moeilijk te zien was hoe deze canyon aan zijn naam is gekomen. Eenmaal in Bryce aangekomen waren we precies op tijd voor de zonsondergang. Deze was zo mooi dat we meteen besloten om de dag erna ook naar de zonsopkomst te gaan kijken.

22 april
Om vijf uur opgestaan om de kleuren aan de hemel langzaam te zien veranderen. Het was volle maan dus ook toen het nog “donker” was, zagen we de canyon al opdoemen. Nadat de zon aan de hemel was verschenen, hebben we een trail van 3 uur gelopen om vervolgens richting Page te rijden. De reden om hier naar toe te gaan was, omdat Antelope Canyon op een steenworp afstand ligt. Hoewel deze canyon erg klein is, is het een van de mooiste ter wereld en dan vooral in de late ochtend en vroege middag, omdat er dan sprake is van een optimale lichtval. Uiteraard zijn deze tijdstippen ook het snelste uitverkocht, maar gelukkig hadden we na drie reisbureaus bij het vierde geluk en konden we boeken voor de ronde van kwart over tien de volgende ochtend. Terwijl we zeer in onze nopjes waren dat het boeken gelukt was, zijn we naar de Horsehoe Bend gereden. Dit is een plek waar de rivier de Colorado bijna een rondje maakt en was een stuk groter en indrukwekkender dan we op basis van de foto’s hadden ingeschat.

23 april
Deze ochtend hebben we enkele van de mooiste foto’s van de hele wereldreis kunnen maken. Naast de natuurlijke schoonheid van Antelope Canyon was dit ook te danken aan de vakkundige en behulpzame gids die naast de normale tours ook speciale fotografietours deed. Na zeer enthousiast de canyon te hebben verlaten was het bijna 450 kilometer rijden naar Arches National Park. Niet dat we daar zijn aangekomen, want op een gegeven moment zagen we een bordje waarop stond dat we op een uur rijden van Monument Valley, een bezienswaardigheid die ook nog op ons lijstje stond. Met het idee dat het later meer vrijheid zou opleveren als we deze nu vast zouden bezoeken, hebben we deze nu vast bezocht. Zoals verwacht waanden we ons hier in een klassieke westernfilm wat leuk was om mee te kunnen maken. Hierna doorgereden naar Moab op 10 kilometer van Arches National Park.

24 april
Deze dag begonnen bij de McDonalds. Niet dat we daar zo trek in hadden, maar over het algemeen is daar een goede Wi-Fi-verbinding en dat was precies wat we nodig hadden voor de bekerfinale tussen Feyenoord en Utrecht. Helaas bleek uiteraard nu de Wi-Fi te zwak om het vloeiend te kunnen kijken, maar gelukkig konden we het wedstrijdverslag luisteren via Radio Rijnmond. Af en toe werden we wat raar aangekeken als we iets te intens reageerden op de gebeurtenissen in de wedstrijd, maar dat maakte niets uit, want 1 ding werd zeker: Feyenoord pakte de beker! Hierdoor konden we met een zeer blij gevoel aan het bezoek aan Arches National Park beginnen. Dit bleek een mooie pleister op de wonde te zijn voor het gemis van het feest in Rotterdam. Na de mooie natuurlijke bogen, waarbij we de Double Arch het mooiste vonden, nog drie uur doorgereden naar het noorden waar we met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond ons avondeten hebben genuttigd en zijn gaan slapen.

25 april
Vandaag een volledige dag rijden op het programma, want we hadden besloten om naar Yellowstone National Park te gaan. Dit oudste nationale park van de Verenigde Staten zien wij na Grand Canyon National Park als de heilige graal onder de nationale parken en we wilden er zo graag naar toe dat we er twee volledige dagen rijden voor overhebben om er 1 dag van te kunnen genieten. Ook bleek dat het goede nieuws tijdens het checken van de weerberichten was dat het 36 graden zou worden in Yellowstone National Park. Helaas was het slechte nieuws dat het om graden Fahrenheit ging, wat dus iets boven het vriespunt betekent in graden Celcius. Vanuit Utah zijn we Idaho doorgereden om vervolgens in Montana aan te komen en hierna in het park de grens over te steken naar Wyoming. In het begin schrokken we even, want we bleken wel heel erg vroeg in het seizoen te zitten. Er was pas 1 camping open en gelukkig waren er al een aantal wegen weer op 15 april opengegaan, zodat de hoogtepunten in ieder geval alweer bereikbaar waren. Wat een voordeel bleek van het zo vroeg in het seizoen zitten, was dat de bizons in deze periode beginnen met kalveren werpen. We konden dan ook al in het uurtje waarin we vandaag een voorproefje hebben genomen twee kalfjes spotten.

26 april
Een dag met een opeenstapeling van hoogtepunten. Terwijl het licht aan het sneeuwen was, hebben we eerst een grote diversiteit aan prachtige geisers en hotsprings bezocht. Ook konden we hier de eerste bizons van vandaag zien. Hierna bergopwaarts gegaan over een weg met besneeuwde bomen langs de kant van de weg om uit te komen bij het uitzicht van de canyon van Yellowstone National Park en een waterval. Ook zagen we hier een nest met een osprey (de grootste roofvogelsoort van het park) op een rots. Na op een ander punt nog wat geisers te hebben bewonderd zijn we naar de Lamar vallei gereden waar zich het meeste wildlife bevindt. Na complete kuddes aan bizons te hebben gezien (de opmerking dat dit zo bizonder was, is meerdere malen gemaakt), was een elk het eerste dier dat we zagen (“vanaf nu gaan we niet meer voor elk dier stoppen”). Na meerdere soorten herten gevonden te hebben, zagen we opeens een dozijn auto’s langs de kant van de weg staan. Daar moest wat aan de hand zijn! En dat was het ook. Wat in Yosemite niet gelukt was, lukte hier wel: het zien van een beer. Hoewel het niet geheel volgens veiligheidsvoorschriften paste, zagen we hem op nog geen tien meter afstand. Veel geluk dus, want in deze periode zijn ze pas net aan het ontwaken vanuit hun winterslaap. Na ook nog een vos te hebben gevonden, zijn we teruggereden om het hoogtepunt van het park te bezoeken: de geiser Old Faithfull. Deze spuit met intervallen van 35 à 120 minuten en gelukkig hoefden we maar drie kwartier te wachten en zagen we hem precies tijdens de zonsondergang exploderen. Een passende climax voor deze dag.

27 april
Vandaag heel, heel, heel lang gereden om daarna nog heel lang bezig te zijn om een plaats te vinden in Grand Canyon National Park. Alles zat namelijk vol en op een gegeven moment ruim na middernacht waren we het zo zat dat we de camper gewoon maar ergens op een plek hadden gezet en zijn gaan slapen. Voor het humeur hielp het ook niet echt mee dat het aan het sneeuwen was. Dit hadden we totaal niet verwacht bij de Grand Canyon en was nogal teleurstellend, omdat we hadden gehoopt wat warmere dagen te krijgen na Yellowstone National Park.

28 april
Was het afgelopen nacht nog maar een beetje aan het sneeuwen, nu leek het een ware sneeuwstorm. En dat niet alleen de hele canyon was ook nog eens in complete mist gehuld en alle helikoptervluchten waren geannuleerd. Erg balen dus en zeker nadat gisteren ook niet bepaald van een leien dakje was gegaan. Aan de andere kant waren we wel heel blij dat we nog een herkansing hadden voor de dag erna. Iets wat de teleurgestelde mensen die met een groepsreis mee waren niet konden zeggen. De weersvoorspelling liet in ieder geval wel zien dat het morgen iets beter weer ging worden waarop we een reservering voor een vlucht voor de volgende ochtend hebben gemaakt.

29 april
Aangekomen bij het vliegveld bleek onze vlucht helaas geannuleerd, maar konden we wel 2,5 uur later terugkomen om het nog eens te proberen. Hierop dus eerst maar naar de uitzichtpunten gegaan. Gelukkig konden we de wereldberoemde uitzichten nu wel zien en waar er gisteren nog geen twintig meter uitzicht was, konden we nu de hele vallei doorkijken. Ook viel ons op dat de wolken meer en meer aan het wegtrekken waren, wat positief was voor de kans dat de vlucht door kon gaan. De opmerking “last best“ bleek hier geheel op zijn plaats, want het pure natuurschoon dat we vanuit de lucht konden aanschouwen valt met geen ander nationaal park te vergelijken. Onbeschrijflijk mooi was het. Echt zoiets wat je gezien moet hebben om te kunnen bevatten hoe mooi het is. Hiermee was er een einde gekomen aan het gedeelte met alle parken en was het tijd om door te rijden naar het eindstation van deze reis: Las Vegas. Voor deze laatste halte van de reis hadden we gereserveerd bij het enige RV-park van de Strip: die van Circus Circus. Echter, voordat we hier naar toe reden moesten we eerst nog de papieren voor het mogen trouwen regelen. Gelukkig stonden we binnen een uur weer buiten en reden we over de Strip naar het park. Na het eerste geld in het casino verloren te hebben, kwamen we weer naar buiten waar het bleek te regenen! Een zeldzaamheid zo midden in de woestijn.

30 april
Wakker geworden in de stortregen. Joop zijn slippers, die hij buiten had gezet, waren zelfs weggedreven. Na in recordtempo het campertje rijklaar te hebben gemaakt was het na tienduizend kilometer te hebben gereden, nu toch echt het moment aangekomen dat we afscheid moesten nemen van ons inmiddels vertrouwde campertje. Aan de ene kant moeilijk, maar aan de andere kant ook een opluchting, omdat alles uiteindelijk goed is gegaan. Je weet maar nooit wat er kan gebeuren tijdens zo’n onderneming natuurlijk. Hierna de taxi genomen naar ons mooie onderkomen voor de laatste nachten: het Luxor. Dit is een grote zwarte piramide op de strip en staat erom bekend dat het de sterkste lichtstraat ter wereld heeft, die vanuit de punt de lucht inschiet. Na het nodige telefoonwerk voor de bruiloft en een klein gokje zijn we in de middag naar het vliegveld gegaan, waar Joop tijdens het wachten op Ryo nog snel even 60 dollar won. Ryo kwam zeer energiek het vliegtuig uit en had meteen zin om bier en Captain Morgan te halen. Zo gezegd, zo gedaan en nadat we deze in zijn prachtige kamer in het Monte Carlo genuttigd hadden, zijn we tot in de vroege uurtjes de stad ingegaan.

1 mei
Na iets langer te zijn blijven liggen dan doorgaans, zodat Ryo nog even kon bijkomen van zijn jetlag, zijn de mannen met zijn drieën overdag nog wat casino’s wezen verkennen, terwijl Vivian nog even wilde bijkleuren bij het mooie zwembad bij het hotel. Ook het trouwpak voor Colin werd nog geregeld en bij dit Elvispak mocht natuurlijk ook de pruik niet ontbreken. Tevens werd vandaag bevestigd dat het huwelijk door kan gaan op de manier die we in gedachten hadden, zodat gelukkig alles al de dag voor de bruiloft geregeld was. Nadat we weer herenigd waren, zijn we lekker naar de pizzeria gegaan om vervolgens weer de Strip op te gaan.

2 mei
De grote dag. Alles was gelukkig al gisteren geregeld, dus we konden zeer ontspannen richting de bruiloft toeleven. Om half 9 in de avond zouden we opgehaald worden en wel bij de noordingang. Uiteraard gecheckt bij een werknemer van het Luxor of we inderdaad bij de noordingang stonden en dit bleek inderdaad het geval te zijn. Om vijf over half 9 het bericht gekregen dat we toch niet bij de juiste ingang stonden en of we naar een andere uitgang konden gaan. Toen we naar deze andere uitgang op weg waren, kregen we het bericht of we weer naar de uitgang konden gaan waar we in eerste instantie al stonden. Hier aangekomen of we toch maar weer naar een andere konden gaan. Gelukkig werden we zo goed door al het personeel “geholpen” dat we uiteindelijk niet alleen bij de verkeerde uitgang stonden, maar ook nog eens bij het verkeerde casino! De casino’s zijn namelijk op een manier ingedeeld dat mensen er zo lang mogelijk in blijven hangen en lijken af en toe op een doolhof. Toen we na dik drie kwartier van de een naar de andere uitgang heen en weer waren gerend zagen we het somber in dat de bruiloft nog door kon gaan. Het stressloze, onbezorgde gevoel van eerder op de dag was dan ook in geen velden of wegen meer te bekennen. Maar gelukkig, uiteindelijk zaten we om half 10 alsnog in de auto die ons kwam ophalen en kon het alsnog doorgaan. We hadden Ryo nog niet verteld hoe we gingen trouwen, maar hij hier tijdens het rijden achter door een filmpje. Dit was namelijk het filmpje met veiligheidsvoorschriften voor de helikoptervlucht die we gingen maken. Hij was totaal verrast en vond het erg leuk. In het bijzonder, omdat het voor hem de eerste helikoptervlucht van zijn leven was. Na een glaasje champagne, het invullen van papierwerk door de getuigen (erg leuk om Japanse karakters als handtekening op je trouwcertificaat te hebben staan) en nog wat foto’s gingen we de lucht in. Al vrij snel begon het geloften afleggen waarbij we elkaar natuurlijk de hele tijd aankeken. Na het jawoord en de zoen keken we weer naar buiten en pas toen bleek hoe spectaculair het uitzicht was. We zagen alle prachtige hotels en natuurlijk ook ons eigen Luxor. Viva Las Vegas van The King werd aangezet en we vlogen heel dicht langs de Stratosphere, wat heel spectaculair was. Het was een fantastische bruiloft, ondanks de spanning en wat stroeve start.

3 mei
Pas in de middag wakker geworden en in plaats van een brunch hebben we de lunch en het avondeten gecombineerd door te gaan genieten van het heerlijke buffet van ons hotel. Door het trouwen in de avond dat ook nog eens uitgelopen was, is lekker eten erbij ingeschoten gisteren, maar dat hebben we op deze manier ruimschoots in kunnen halen. Van alle soorten voedsel viel er te kiezen en we hebben gegeten tot we niet meer konden. Hierna zijn we naar de wereldberoemde show van de fonteinen van de Bellagio gaan kijken, wat, zoals verwacht, indrukwekkend was om te zien. Helaas moesten we hierna ook afscheid nemen van Ryo, die de volgende dag een heel lange dag voor de boeg had. Hij moest en zou namelijk Antelope Canyon zien en gelukkig had hij een tour gevonden die dit in 1 dag mogelijk maakte. Nadeel was alleen dat de ophaaltijd 3 uur in de nacht was en dus moesten we vroeg afscheid in de avond afscheid nemen. Hierna nog voor de laatste avond naar de casino’s geweest, waar we quitte hebben weten te spelen. Hierna was het ook tijd om Joop tot ziens te zeggen, want hij had een ochtendvlucht. Na dat moment besef je wel opeens dat het allemaal afgelopen is, maar toch overheerste een heel fijn gevoel. Uiteraard hebben we wat tegenslagen gekend tijdens zeven maanden reizen, dat hoort erbij, maar uiteindelijk is ons geen echte ellende overkomen. Dat zorgt ergens ook wel voor een gevoel van opluchting. We hebben alles gedaan wat we wilden doen en nog een schepje er bovenop. Het was mooi zo. Daarom konden we ook met een heel fijn gevoel naar bed gaan in tegenstelling tot het weemoedige gevoel van “jammer dat het afgelopen is” dat we tot dusver alleen maar kenden van eerdere kortere reizen.

4 mei
Na gisteren wat extra betaald te hebben voor de late checkout, vandaag uitgeslapen omdat je maar nooit of het slapen in het vliegtuig lukt. Met de laatste dollars nog naar het casino van het Luxor gegaan, waar we verhoudingsgewijs de mooiste winst van de reis hadden behaald. Met letterlijk het laatste kwartje dat we hadden om te gokken werd door een hoop zevens op een rij en een hoop gerinkel van een eenarmige bandiet 30 dollar gemaakt! Dit hebben we meteen gecasht en van het geld zijn we nog een keer heerlijk naar het buffet gegaan in plaats van naar de Subway wat het oorspronkelijke plan was. Hierna de laatste uren nog bij het zwembad doorgebracht tot dat het avontuur toch echt helemaal tot een einde moest komen.

5 mei
Ondanks hevige turbulentie toch nog best goed kunnen slapen in het vliegtuig, voordat we in Londen aankwamen op Heathrow Airport. Hier moesten we viereneenhalf uur wachten op een vluchtje van 40 minuten. Dit was eigenlijk te lang om te wachten, maar te kort om nog de stad in te gaan. Uiteindelijk maar op het vliegveld gebleven om daarna met de kortste vlucht van de hele wereldreis naar ons vaderland te vliegen. Toen ook de tassen er weer waren, drong langzaam maar zeker het besef door dat het er nu toch echt opzat, maar wat hebben we genoten en wat staan we voor de volle honderd procent achter onze keuze om dit te hebben gedaan met de tijd die ons geschonken is!

We don’t know where we are going, but we sure know where we’ve been…

Colin en Vivian van der Heiden