Costa Rica, Nicaragua en Panama

27 februari
Vandaag een dag waar je van tevoren van denkt dat de beschrijving ervan zich zou gaan beperken tot 3 regeltjes. Maar helaas, niets bleek minder waar. Drie vluchten stonden op het programma: eerst een binnenlandse vlucht in Peru van Cusco naar Lima, dan een vlucht van Lima naar Miami en tenslotte van Miami naar San José. In 2012 hadden we een situatie waar we nu om kunnen lachen, maar toen voor de nodige spanning zorgde. Via Reykjavik vlogen we van New York terug naar Amsterdam. Echter, wat we destijds niet wisten was dat onze bagage automatisch van het eerste naar het tweede vliegtuig zou worden doorgesluisd. We stonden toen dus te wachten bij de bagageband op koffers die niet kwamen. Toen eindelijk bleek dat ze niet zouden komen, konden we halsoverkop weer langs alle douanetaferelen waarna we op onze blote voeten met de slippers in de hand en Colin die zijn broek ophield met de andere hand, omdat hij zijn riem af moest doen tijdens de controle, terwijl we voor de tweede keer omgeroepen werden, nog net rennend de boarding konden meepakken. Ach ja, door schade en schande wordt men wijs wordt er gezegd. Sindsdien vragen we bij meerdere vluchten achterelkaar dan ook steevast of we nog ergens onze tassen tussentijds moeten oppikken. Zo ook bij het inchecken voor deze vluchten. Bij het inchecken bij LAN Airways kregen we de tickets voor de eerste twee vluchten in onze handen en vroegen we hoe het proces met de tassen eruit zou gaan zien. Antwoord: u hoeft enkel in Miami uw tassen van de bagageband te halen en opnieuw in te checken. Aan het einde van het inchecken nog voor de dubbelcheck gegaan en jawel hoor: enkel in Miami. Na het eerste vluchtje waren we al reeds dik anderhalf uur in Lima toen Colin zijn naam omgeroepen hoorde worden, gevolgd door wat Spaans gebrabbel wat niet te verstaan was, omdat er net een Peruaanse band aan het spelen was op het vliegveld. Overigens niemand had het kunnen verstaan, bleek na navraag bij andere passagiers. Als je al een draak van een reis voor de boeg hebt (1,5 uur vliegen, 3 uur wachten, 3 uur vliegen, 4,5 uur wachten, 5 uur vliegen) is het feit dat je naam omgeroepen wordt nooit iets wat voor een instant oase van rust zorgt. Ook al strippen we heel onze tassen om ze vervolgens weer opnieuw in te pakken voor een vlucht weet je het maar nooit natuurlijk. Misschien dat we iets te veel "Locked up abroad" hebben gekeken op Discovery Channel, maar je schiet toch even in de stress. Wij dus eerst naar de douane en immigratiedienst, maar die wisten (gelukkig) van niets. Maar wat was er dan wel aan de hand? Toen eindelijk onze gate een klein uur voor vertrek bemand was, dachten we het te weten. We lieten onze tickets zien en het bleek dat degene die we in Cusco van LAN Airlines hadden gehad niet geldig waren voor de komende vlucht die blijkbaar door American Airlines zou worden uitgevoerd. Binnen vijf minuten hadden we nieuwe tickets in onze handen en konden we dus weer opgelucht ademhalen. Tenminste dat dachten we. Voor ons gevoel totaal overbodig vroegen we ondanks de dubbelcheck op het vliegveld toch nog maar even voor alle zekerheid of onze tassen gegeven deze nieuwe situatie wel goed doorgestuurd zouden worden. Heeft u die dan niet zojuist van de band gehaald dan? Nee, natuurlijk niet, want dat moest pas in Miami hebben we bij het inchecken dubbel bevestigd gekregen. O, dat is vreemd, want u had het wel op moeten halen. Diepe zucht. Even tot "diez" tellen dan maar. En nu, aangezien de vlucht over drie kwartier vertrekt? Ja, dat moet u maar even bij LAN Airways navragen. Wij dus in meer dan lichte draf richting de balie van LAN Airways. Tsjaa, dan heeft mijn collega u "bad information" gegeven. Ja, zover waren wel al, dat we weten hoe het had moeten gebeuren, maar de vraag is hoe LAN het nu gaat fixen aangezien bij LAN de oorzaak van het probleem zit. Dat wist de mevrouw van de balie niet. Dus ze moest even bellen met haar supervisor. Resultaat: we moesten toch maar het vliegtuig ingaan en dan onze tassen claimen bij aankomst. Daarna zouden ze na 1 of 2 dagen bezorgd worden bij de verblijfplaats. Oké, maar wij willen maar 1 nacht in San José blijven. Tsjaa, daar kunnen wij ook niets aan doen. Uiteindelijk enigszins verhit het vliegtuig ingegaan en uiteraard geen oog dicht gedaan. Hoe erg we er ook voor proberen te waken, onze hakuna matata mindset was toen toch echt even in geen velden of wegen te bekennen op dit moment.

28 februari
Gefrustreerd aangekomen in Miami. Voor alle zekerheid toch maar even bij de bagageband gaan staan. Geen resultaat. Tegen beter weten in naar balie American Airlines gegaan om te vragen of ze nu al wat in werking konden gaat zetten. Inderdaad niet het geval. Viereneenhalf uur wachten. Vliegtuig in. 5 uur later gebroken vliegtuig uit. Op het vliegveld meteen het claimformulier ingevuld en een code om mee in te loggen op internet meegekregen. Gelukkig werd wel verteld dat in het systeem kon worden gezien dat de tassen gevonden waren in Lima. Ze waren dus in ieder geval niet echt "kwijt kwijt". Ook werd verteld dat ze er na 1 of 2 dagen zouden moeten zijn. Veel meer dan je erbij neerleggen en er berusting in vinden dat je 1 a 2 dagen zonder tas moet doen kan je op dat moment niet. Bij het inchecken bij het hostel van het hostel tegen al onze wensen en reisplanning in, moeten vragen of we niet nog een nacht langer konden blijven. Uiteraard Murphy's law. Hostel zit al vol net zoals vrijwel alle hostels in deze periode. Dus in plaats van slapen, konden we op zoek naar een onderkomen voor het totaal niet geplande extra nachtje. Gelukkig konden we nog redelijk betaalbaar onderdak vinden, waarna we eindelijk wat slaap konden gaan pakken.

29 februari
Deze extra dag van het jaar is voor ons gewoon verloren gegaan. Eerst uitgecheckt en naar het andere hostel gegaan. Met de code ingelogd op de site om te kijken in welke stad onze tassen zich inmiddels bevinden. Status: tassen nog niet getraceerd. Door de grond zak momentje. Ze zouden vandaag aan moeten komen of anders morgen, dus hoe kan de status dan nog op niet gesignaleerd staan? Later nog eens gecheckt en nog steeds dezelfde status. Heel vreemd aangezien werd aangegeven op het vliegveld dat in het systeem kon worden gezien dat ze in Lima zouden zijn. Dus een mail gestuurd met de vraag om een up-to-date status, aangezien de website klaarblijkelijk niet de recentste informatie weergeeft. We hadden ook een telefoonnummer, maar je wilt ook dingen zwart op wit krijgen op een gegeven moment, omdat we tot nu toe enkel mondelinge halve toezeggingen hebben gehad. Enige lichtpuntje in de duisternis was in ieder geval nog dat we er achter kwamen dat we verzekerd zijn voor een bedrag van 125 euro per persoon om nieuwe kleding en toiletartikelen aan te schaffen bij een vertraging van meer dan 24 uur van de bagage. Gelukkig maar, want je kan ook niet dagen in dezelfde kleding rondlopen en je moet natuurlijk ook wassen, etc. Dus naar het hoogtepunt van San José gegaan: het winkelcentrum. Is dit winkelcentrum dan zo geweldig? Nou nee, het is verder gewoon zo dat er verder niets te beleven valt. Voor de rest van de dag enkel rond de tekentafel gaan zitten voor een nieuwe planning van de reis. Inmiddels zaten we al op het punt dat we helaas dingen moeten gaan schrappen. Vooral Vivian had met dit besef moeite, waarop Colin haar als troost heeft meegenomen om de door haar zo geliefde sushi te eten. Voor Colin is het nog steeds niet duidelijk wat men hier zo lekker aan vindt, maar ze verkochten gelukkig ook Trooper bier, dus de inwendige Colin had niets te klagen terwijl Vivian de sushi naar binnen werkte.

1 maart
Na het opstaan meteen achter de computer gaan zitten in de hoop (als je in een bepaalde flow zit qua hoe omstandigheden lopen, is het nog geeneens meer in de verwachting) reactie op de email te hebben of een recentere update waar de tassen zijn. Uiteraard, geen email of update. Dus toen meteen gebeld en het bleek dat ze met twee systemen werken. In de ene kunnen wij dus ook kijken, maar die klopt voor geen meter, en de andere gaf gelukkig aan dat de tassen in Colombia zouden moeten zijn. Ook hier kon geen zekerheid over gegeven worden, want het was een beetje raar dat het systeem bij onze case twee berichten had gegeven. Voor het bericht van Colombia was namelijk nog aangegeven dat ze naar Mexico gestuurd zouden worden. Vreemd, maar ze zouden in ieder geval morgen of overmorgen bij ons bezorgd moeten worden. Later op de avond nog 5 keer gebeld voor een update (3 keer niet opgenomen en 1 keer iemand op zijn eerste werkdag aan de lijn) en erachter gekomen dat de dagelijkse vlucht vanuit Colombia om 3 uur in de middag aankomt, dus daar moesten we rekening mee houden qua bezorgtijd.

2 maart
Geen email. Geen update na inloggen op de website. Geen verbazing bij ons. Nog wat nieuwe toiletartikelen en kleding wezen kopen, omdat je niet van de toezeggingen kunt uitgaan in onze ogen en we ondanks het reiziger zijn toch nog een bepaalde basishygiëne willen blijven handhaven. Bij terugkomst was het wonder gebeurd, een email waarin stond dat ze in de middag zouden arriveren! Hierop heeft Colin meteen naar zijn ouderlijk huis gebeld en terwijl hij zijn vader aan de lijn had, werd hij door de receptie geroepen of hij wilde tekenen voor de tassen. En dat om twee uur in de middag, terwijl het vliegtuig dagelijks om 3 uur landt. Begrijpen deden we het niet, maar de vreugde dat de tassen er weer waren, was er niet minder om!

3 maart
Met de tassen weer in ons bezit, kon er weer vooruit gekeken worden en dus zijn we in de ochtend met de bus richting strand gegaan. De bestemming Manuel Antonio was na een dikke drie uur bereikt en dezelfde middag waren we al op het strand. Helemaal niets ondernomen behalve in de golven springen, in de zon liggen en wandelen. Niet verkeerd met palmbomen en vissende pelikanen in de zee als achtergrond. De ondergaande zon hebben we bewonderd onder het genot van een bevroren citroendaquiri. Een heerlijk ontspannen dag na de stressvollere dagen ervoor.

4 maart
Na geskypt te hebben met Joop om alvast een globale route voor de USA uit te stippelen, was het tijd om de dag van gisteren te kopiëren. Zon, zee en strand. Het enige noemenswaardige wat verder gebeurd is, is dat we onze eerste wilde rode ara's hebben weten te spotten bij ons hostel. In het Amazonegebied hadden we enkel de geelblauwe gevonden, dus leuk om nu compleet te zijn.

5 maart
Na van hostel gewisseld te zijn (niet dat het eerste hostel niet leuk was, het zat simpelweg vol) en gegeten te hebben, enkel gechilld/gewacht tot het donker werd en onze nachtsafari kon beginnen. Gewapend met een zaklamp betraden we de jungle hopend dat het geluk ons gunstig gezind was. Twee op een tak slapende vogeltjes was het eerste dat we tegenkwamen. Deze konden we goed bekijken door de telescoop van de gids. Een kwartiertje later hoorden we geritsel in de bomen. Als eerste werd er aan apen gedacht, maar toen we het dier konden spotten, bleek het een kinkayu/Costa Ricaanse honeybear te zijn. Dit schuwe nachtdiertje behoort tot de top tien dieren die het moeilijkst te spotten zijn in Costa Rica dus we konden spreken van groot geluk. Nadat enkele vleermuizen zich hadden laten zien, volgden er een kikker en een paar apen. Bij het hol van een tarantula aangekomen bleek deze niet thuis te zijn, maar gelukkig hadden we er al eerder meerdere van in het Amazonegebied kunnen spotten. Bovendien werd het gemis al snel goedgemaakt door het kunnen vinden van een schorpioen. Hierna was het even schrikken toen er een slang op het pad lag, maar deze bleek dood te zijn. Na nadere inspectie wist de gids te vertellen dat de slang waarschijnlijk vandaag nog gedood was door een ocelot. Als afsluiter kwamen we nog een web tegen van de spin de het sterkste web ter wereld maakt. Al met al een zeer leuke belevenis dus.

6 maart
Deze dag begon met een totale verassing. Onze Japanse vriend Ryota, die we tijdens onze reis in Afrika in 2013 hadden leren kennen en vorig jaar nog voor vier nachten onze gast was in Nederland, bleek namelijk een berichtje gestuurd te hebben waar we niet op hadden gerekend. Hij heeft tickets gekocht voor naar Las Vegas, zodat hij bij de bruiloft kan zijn! Hoewel je alles kan verwachten van iemand die voor vier nachten Ridderkerk vanuit Tokio is komen overvliegen, waren we hier toch wel compleet flabbergasted door. Wat een geweldige start van de dag! Hierna was het vandaag tijd voor een safari bij daglicht. Omdat de prijs voor een gids niet echt budgetvriendelijk te noemen was, zijn we op eigen houtje het avontuur aangegaan er vanuit gaande dat we toch wel genoeg gidsen tegen zouden komen die ergens naar aan het wijzen zouden zijn. We waren nog geen kwartier binnen toen we stomtoevallig onze gids van de nachtsafari van de nacht tevoren tegenkwamen. Hij wist ons te vertellen dat er een luiaard gespot was en waar die te vinden was. Een kwartier later wisten we hem te vinden wat niet zo moeilijk was, omdat er twintig man naar stonden te kijken. Vervolgens nog brulapen en een wasbeer gevonden voordat we het bij het nationaal park horende strand bereikten. Naast de brutale apen daar konden we ook een varaan op de rotsen vinden. De grootste verassing kwam echter toen we een hert vonden op de terugweg naar de uitgang. Een mooi dagresultaat zo zonder gids vonden wij.

7 maart
Met de bus van de ene naar de andere strandplaats gegaan. Bij de busterminal ging het allemaal wat rommelig. De geruchten dat het reizen met de bus in Costa Rica af en toe een uitdaging kan zijn, kunnen worden bevestigd. Nadat Colin eindelijk de bus had gevonden vijf minuten voor de vertrektijd en de kaartjes al had laten zien aan de buschauffeur, had hij meteen gezegd dat hij nog even zijn tassen en vriendin moest halen. Binnen twee minuten waren we terug, maar we zagen gewoon doodleuk de bus twee minuten voor tijd voor onze neus wegrijden! Heel vreemd aangezien de controlestrookjes van de kaartjes al waren afgescheurd door de buschauffeur en hij dus echt wel wist dat we mee moesten. Gelukkig kregen we na het verhaal uitgelegd te hebben, zonder opnieuw te hoeven betalen kaartjes voor de bus die anderhalf uur later zou vertrekken. Gelukkig hebben we deze wel kunnen halen en kwamen we zonder verdere problemen aan in Playa Jaco.

8 maart
Zon, zee en strand. Meer was het vandaag niet, behalve wat films kijken in het hostel, omdat de zon dermate sterk was dat er qua het verbranden geen mogelijkheid was om de hele dag buiten te zijn. Ook nog even de route voor de Verenigde Staten verder gespecificeerd, voordat we in een van de geweldige restaurantjes hebben gegeten, nadat we de zonsondergang op het strand hadden gekeken.

9 maart
Vandaag was er sprake van nog meer zon, nog meer strand en nog meer zee. Het was eigenlijk gewoon een kopie van de voorgaande dag hoewel we vandaag niet zo heel lang zijn geweest in verband met een zeer sterke zon en heel rode schouders. In de avond gegeten bij een leuke tacobar met schommels als zitplaatsen, maar voor de rest is er niets noemenswaardigs te melden.

10 maart
Na een week strand was het vandaag tijd om te verkassen en wel naar de plaats La Fortuna. Dit is de thuishaven van de beroemde vulkaan Arenal die we boven het hostel zagen uittornen. Het hostel was prachtig met veel hangmatten en een heerlijk zwembad. Ook de airconditioning op de slaapzaal was een ware verademing na drie nachten zweten op de vorige locatie.

11 maart
Omdat hele dagen zon, zee en strand ook zo gaan vervelen, hebben we het vandaag eens over een totaal andere boeg gegooid: zon met zwembad en een gezellige dosis biertjes drinken in de hangmat onder de palmbomen. Het meest inspannende was nog wel het met de American football overgooien met Canadezen en Amerikanen, gevolgd door 5 minuten lopen naar een gezellig restaurant met live reggaemuziek.

12 maart
Vandaag was het echt wel weer eens tijd om op excursie te gaan. Hier leent Costa Rica zich prima voor, want de natuur is prachtig. Samen met drie Canadezen zijn we in hun huurauto naar hotsprings gegaan. Even moesten we weer denken aan Eli Creek op Fraser Island, want net zoals toen in Australië hadden we nu weer het gevoel in Center Parcs in het echt te zijn. Het water was prima qua temperatuur en voor we het wisten, hadden we vier uur in het water gezeten. Verder nog het vervoer voor de volgende dag geregeld.

13 maart
Omdat we pas in de middag vertrokken konden we in de ochtend nog naar de waterval. Zo warm als het water van de hotsprings was, zo koud was het hier. Maar gelukkig maakte de omgeving dat ruimschoots goed, wat ervoor heeft gezorgd dat er veel mooie foto's geschoten konden worden. Verder was het met maar liefst twee jarigen vandaag tijd om naar Nederland te bellen. Angelique kregen we aan de lijn, maar Larisa bleek naar een concert dus die konden we helaas niet spreken. Daarna was het tijd om in het busje te stappen dat ons naar het meer zou brengen. Na enig oponthoud door een verkeersongeval kwamen we aan bij het meer waarna we met een uurtje met de boot en nog een uurtje rijden ons hostel bereikten. De dag konden we fijn afsluiten, want met het meer en de vulkaan op de achtergrond en de daaropvolgende wegen waren dermate mooi dat het zowat leek of we op excursie waren in plaats van alleen van a naar b te komen.

14 maart
Tijd om weer wat wildlife te spotten. De luiaard hadden we gelukkig al kunnen afstrepen, maar de beroemde Costa Ricaanse toekan met gekleurde snavel stond nog hoog op de lijst. Het eerste dier dat we tegenkwamen was een eekhoorn, gevolgd door een Blue Morpheus vlinder gekenmerkt door de spanwijdte van meer dan 10 centimeter en zijn opvallende blauwe kleur. Daarna hebben we (lees: de gids) meerdere vogelsoorten kunnen traceren waaronder een vogel die bekend staat als de bellbird en een soort snor heeft. De bijzonderste was echter de great Curaçao kalkoen. In zijn vijftienjarige carrière was het voor de gids pas de derde keer dat hij hem zag. Hierna nog naar de hotspot voor kolibries gegaan waar we vier verschillende soorten zagen op nog geen meter afstand. Toen we druk bezig waren met deze te fotograferen, gebeurde het. De toekan vloog over! Wij er dus snel achteraan en hoe die het geflikt heeft, weten we niet, maar de gids wist hem te vinden en we kregen hem prachtig in beeld. Fantastisch dat dit lukte zo, op een van de laatste dagen Costa RIca. Het is sowieso een prachtig land, maar het is helemaal mooi als je naar zo'n vogel toe kan. In de avond nog naar terraria geweest met kikkers, wat wel aardig was maar het uiteraard totaal niet haalde bij het natuurschoon van eerder die dag.

15 maart
Overdag zijn we wezen ziplinen wat geweldig was. Was de langste zipline die we in Thailand hadden gedaan al 300 meter, hier was de langste zelfs een kilometer. Wat ook erg leuk was, was dat we bij een zipline van 800 meter met zijn tweeën tegelijk mochten. Het spannendste was toch wel de tarzanswing: een liaanschommel van 60 meter. Vivian moest hier even wat angst voor opzij zetten, maar heeft het uiteindelijk toch gedaan nadat Colin (die eerder ging) had gelogen dat het niet eng was. De brulapen uit Costa Rica zijn niets in vergelijking met het geluid dat Vivian produceerde tijdens de vrije val. Nadat alle adrenaline weer enigszins was weggeëbd, was het alweer tijd voor de vierde nachtsafari van onze reis: sommige dingen vervelen nooit. En weer was het super. Als eerste werd een schorpioen gevonden en niet veel later een familie van 6 coati's. Toen ging de walkietalkie van de gids, want het bleek dat een collega een luiaard met jong had gevonden waarop wij ons halsoverkop naar een andere groep haastten en gelukkig net op tijd waren om ze te kunnen zien. Het bleek ook nog eens om de tweevingerige luiaard te gaan, terwijl we daarvoor enkel de drievingerige hadden gezien. Later vonden we er ook nog een die aan het eten was. Qua vogels werden er ook nog twee soorten toekans en een uil gespot. Het bizarste wezen van de avond was toch wel het wandelend blad. Ongelooflijk wat voor camouflage deze insecten hebben. Het vinden van de green vine snake maakte de avond nog completer dan die al was. Normaal ken je die enkel van National Geographic Channel en dan zie je er opeens een in het wild. Als laatste nog een tarantula gezien. Hoewel het even balen was dat we het gordeldier, dat werd gezien door een van de anderen in de groep, moesten missen, omdat het er snel vandoor ging, was het weer een geweldig avontuur.

16 maart
Met de shuttlebus in vier uur naar de strandplaats Samara gereden. Het hostel is heel leuk en relaxed met een hoop hangmatten en varanen die in de bomen zitten. Zelf hadden we een koepeltentje om in te slapen. Verder enkel in de zee rondgedobberd en op het strand gelegen.

17 maart
Na ons tentje met lek luchtbed te zijn uitgezweten snel ontbeten en de zee ingedoken voor wat verkoeling. Dit afgewisseld met in de hangmat liggen om tot de volgende dagbeschrijving te komen: zee, hangmat, eten, zee, hangmat, eten, vuur, slapen. Het einde van de dag was immers zeer verassend; er was nog een nasmeulend vuurtje van een groep Amerikaanse jongeren op springbreak die een kampvuur hadden gemaakt. Maar dit niet alleen, naast het vuurtje lag nog een grote stapel brandhout. Colin liet zich natuurlijk niet kennen en het vuurtje was dan ook al snel uitgegroeid tot een vuur van twee meter hoog. Een warme afsluiting van de dag

18 maart
Voor de verandering, maar weer eens naar het strand gegaan om dit af te wisselen met in de hangmat liggen. Er zijn hier weinig tot geen mogelijkheden voor excursies. Helaas is het voor de leukste excursie die hier te doen is, het bekijken van schildpadden die eieren leggen, niet het goede seizoen. Een andere optie was paardrijden, maar dit is nou niet bepaald hetgeen waar Colin voor warmloopt. Voor morgen hebben we vast uitgezocht hoe we in Nicaragua kunnen komen, al snel bleek dat morgen compleet verloren zou gaan aan reizen, maar het mooie nieuws is dat Nicaragua voor ons het vijfentwintigste niet-Europese is land dat we gaan bezoeken; een heel mooie mijlpaal.

19 maart
Weer een etappetje Peking Express voor gevorderden voor de boeg. Voor de eerste bus waren we netjes tien minuten te vroeg bij de bushalte. Aangezien we ruim op tijd waren kwam de bus uiteraard een half uur te laat. Geen plaatsen meer dus dan maar in het gangpad zitten. Anderhalf uur verder werden we bij een busterminal afgezet. Dit was natuurlijk niet degene die we moesten hebben, dus na het afschudden van een louche oplichter, die ons ervan probeerde te overtuigen dat we toch echt zijn hulp nodig hadden om op de volgende plaats te geraken wat ons nooit alleen zou lukken, naar de andere busterminal gelopen. Na de rit van twee uur overgestapt naar de volgende bus richting Nicaraguaanse grens. Anderhalf uur rijden om vervolgens anderhalf uur in de rij te staan voor je stempeltje. Alleen dit was pas het eerste stempeltje dat we nodig hadden. Aan de Nicaraguaanse zijde mochten we ook nog een uurtje wachten. Gelukkig hadden we wel al drie Canadezen leren kennen die de taxikosten wilden delen en een hostel wisten waar nog plek was. Met zijn vijven in de taxi (drie op de achterbank, twee in de bijrijdersstoel, tassen deels op het dak vastgebonden) voor het laatste uurtje. Ach ja, zo ben je in Costa Rica en voor het weet ben je alweer in Nicaragua.

20 maart
Om 9 uur begon de partymuziek. Nog een half uurtje blijven liggen en toen we er daarna uitgingen was het duidelijk dat de eerder beruchte dan beroemde Sunday Funday Pool Crawl begonnen was. Immers de eersten stonden al beerpong te spelen en de beerbong ging al rond. Het feest staat bekend als het beste van Centraal-Amerika en wordt gevierd op drie locaties, elk met een zwembad. Met pick-up trucks wordt je van locatie naar locatie gebracht. De preparty begon al in ons hostel met een zwemestafette en nog andere spelletjes. Daarna door naar de tweede locatie die lag aan het strand om vervolgens naar een hostel op een heuvel te gaan waar we de zonsondergang over de haven zagen. Het feest eindigde weer onderaan de heuvel waar er tot na middernacht werd doorgefeest. Het was duidelijk een van de mooiere feesten die we hebben mogen meemaken.

21 maart
Hoewel we weleens frisser wakker geworden zijn, gingen we toch door voor een niet al te lange reis naar het eiland Ometeppe in het meer van Nicaragua. Eerst de meer dan bomvolle chickenbus in wat een beleving op zich was. Dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen waarbij de regel schijnt te zijn dat ze nooit volzitten. Wij zaten op een tweepersoonsbankje naast een man met zijn dochter op schoot, terwijl onze tassen op het dak lagen en het complete gangpad volstond. Sinds Myanmar hadden we niet meer zulk druk vervoer meegemaakt en het zorgde niet voor het meest comfortabele gevoel zo vlak na hét feest van Centraal-Amerika. Dat deed het uur in de brandende zon op het heetst van de dag voor een kaartje voor de ferry trouwens ook niet. Zeker niet als blijkt dat je je kaartje nog twee keer moet omruilen, omdat er schijnbaar iets mis mee blijkt te zijn en je uiteindelijk pas met de laatste boot meekan en dan nog accommodatie moet zoeken. De reis duurde uiteindelijk twee keer langer dan gepland, maar voor de accommodatie hadden we gelukkig wel geluk. Voor 25 dollar sliepen we in een van de beste kamers dusver, terwijl de normale prijs 40 dollar was. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, de kamer zou anders niet meer verhuurd kunnen worden die dag en als we eerder waren geweest hadden we hem niet kunnen betalen.

22 maart
Bij daglicht werd duidelijk hoe mooi de vulkanen van het eiland zijn. Ze staan bekend als enkele van de meest symmetrische van de wereld en van elke plek van het eiland kan je er minimaal 1 zien. Na een ritje van een uur kwamen we aan bij een strandplaatsje waar je jezelf even moet blijven vertellen dat je naar een meer zit te kijken en niet naar de zee. Het vasteland valt namelijk niet te zien. Verder niets ondernomen deze dag behalve eten aan het strand.

23 maart
Aangezien het behoorlijk heet was deze dag, was het de hoogste tijd om even af te koelen. Gelukkig lag op drie kwartier wandelen van ons onderkomen een natuurlijke poel waar we ons heerlijk konden onderdompelen vandaag voor eind van de ochtend en begin van de middag. Daarna een uur gereden naar de volgende plaats waar we naar lang zoeken eindelijk een bureau konden dat de door ons zo verlangde vistocht aanbood.

24 maart
Vandaag was het tijd om te gaan vissen waarbij we met twee lokale vissers ons geluk gingen beproeven. Zonder hengels helaas, ze gebruiken hier enkel een touwtje met een haakje eraan. Na zo’n drie kwartier kwam er een enthousiaste kreet uit Vivian die na een paar stevige rukken had aangeslagen en bij het ophalen een goudachtige schim richting oppervlak zag komen. Helaas brak haar lijn en had de buit weten te ontkomen. Na vanaf het water verder geen succes meer te hebben gehad, probeerden we het nog even vanaf de kant, maar ook daar was het geluk ons niet gunstig gezind. Nog wel een schildpad kunnen spotten, maar de vissen hebben zich niet meer laten zien. Gelukkig was de prachtige zonsondergang, terwijl wij de enigen op het meer waren, er niet minder mooi door.

25 maart
Aangezien het vandaag Goede Vrijdag was, bestond er grote onduidelijkheid over wanneer en of de ferry wel zou vertrekken. Hetgeen wij ons verteld hadden laten worden, was dat dat er enkel een boot zou gaan om 9 uur in de ochtend en dat we er wel uiterlijk om half 9 moesten zijn anders zouden we stranden. Afijn, voor de zekerheid stonden we er al om kwart over 8, terwijl de boot vertrok om 10 uur en er gewoon kaartjes op de boot konden worden gekocht als het aan wal niet gelukt was. Maar we waren gelukkig op de boot. Niet te verwarren met “we zaten gelukkig op de boot”, want een zitplaats bleek helaas niet voor ons weggelegd, dus dat werd staan in een zon die dermate sterk was dat insmeren amper zin had. Hierna een taxi gedeeld met een Frans stel dat ook naar het busstation moest waar bleek dat als we een taxi zouden delen met de Fransen we maar 3 dollar per persoon duurder uit zouden zijn ten opzichte van de bus, terwijl het twee uur in reistijd zou schelen. Ook konden de tassen dan gewoon in de achterbak, iets was we toch iets fijner vinden dan uit het zicht op het dak van de chickenbus. Na een uur kwamen we op de plaats der bestemming: Granada. Deze staat bekend als een van de mooiste koloniale steden van Centraal-Amerika en beschikt over meerdere mooie kleurrijke gebouwen. Het zoeken na een geschikt onderkomen duurde even (pas na elf keer was het raak in verband met de feestdagen), maar dit werd goedgemaakt door een van de meest enthousiaste hoteleigenaar die we ooit hebben meegemaakt.

26 maart
Vandaag was het tijd om het prachtige Granada te ontdekken. In de ochtend begonnen we met een rondleiding met gids met paard en wagen om in de middag op eigen houtje te voet de stad verder te verkennen. Het was 36 graden dus we hebben niet heel snel gelopen, maar het was de zweetdruppels waard.

27 maart
Terug naar Costa Rica, omdat vooral voor Vivian Costa Rica als een van de mooiste landen ooit bezocht te boek is gaan staan. Van de Caribisch kustzijde hebben we nog niets gezien dus daar gaan we voor de laatste dagen van ons Centraal-Amerika avontuur naar toe. Voor vandaag betekende dat wel 8 uur in de bus en 2 uur bij de grensovergang. En toen waren we pas in de hoofdstad. We wilden eigenlijk nog 4,5 uur verder rijden naar de kust, maar door Pasen bleek die bus niet te gaan. Dan maar overnachten in San José. Dat overnachten werd bijna overleven. Waar we eerst in de gezellige studentenwijk zaten, verbleven we nu op 1 blok van de busterminal waar we moesten wezen en daar werd duidelijk waarom San José op de derde plaats van gevaarlijkste hoofdsteden ter wereld staat. Waar we wilden eten lag op 5 blokken van onze slaapplaats. Na drie blokken al voelden we ons dermate onveilig dat we rechtsomkeert in marstempo zijn teruggewandeld. Overal zwervers en junks die vanaf een matras op de straat of een stuk karton ons met duistere blikken nastaarden. Het leek wel een scene uit een duistere film. Ondanks dat het pas half zes was hing er een zeer schimmige sfeer. Op een gegeven moment stopte er ook een auto naast ons van waaruit de bestuurder ons toeriep: Be carefull man! We waren echt nog geen tien minuten weggeweest, maar het leek wel een uur. Snel gegeten in het tentje aan de overkant van het hotel, waar het eten niet weg te krijgen was, en toen heel snel de straat over te steken en nog sneller de deur achter ons dicht te trekken.

28 maart
Op naar de Caribische kust. De bus waarvan de taxichauffeur van gisteren wist te vertellen dat die om 9 uur zou gaan, ging pas om 10 uur, waardoor we om 3 uur aankwamen. Het verschil tussen de twee kusten is groot. Alles is hier wat meer rasta en meer met een sfeertje zoals we hem van Belize kennen. Qua activiteiten was het al te laat om nog wat te kunnen ondernemen dus hebben we ons, na een uurtje liggen op het strand, gefocust op de invulling van de laatste dagen Centraal-Amerika. Voor morgen waren we er vrij snel uit, maar voor de dagen erna twijfelden we nog. Na lang zoeken op internet en het langsgaan van meerdere reisbureautjes waren we er uit. Laten we nog even genieten van de Caribische onderwaterwereld en wel in Panama! De dag werd afgesloten met live reggaemuziek om daarna lekker te gaan slapen. Of nee, laten we eerlijk zijn: om helemaal lek gestoken te worden door een zwerm muggen in onze kamer met saunatemperatuur.

29 maart
Na een slechte nachtrust werden we vol enthousiasme wakker. We gingen namelijk naar het opvangcentrum voor hulpbehoevende dieren. Dieren die bijvoorbeeld aangereden zijn of wees zijn geworden, worden hier gebracht voor revalidatie teneinde te kunnen rehabiliteren. Een heel mooie en leerzame ochtend waarbij we veel te weten zijn gekomen over onder andere luiaards, miereneters en ocelots. Maar hoe leuk het opvangcentrum ook was, geef ons het echte wild maar. Dus deze avond ter afsluiting van Costa Rica onze laatste nachtsafari gedaan. Het is net als met safari’s in Afrika, je kan er geen genoeg van krijgen. Over safari in Afrika gesproken, wat we daar tot onze zeer grote spijt niet hebben kunnen spotten was het luipaard. Hier zaten we een beetje met hetzelfde probleem. Hoewel we onwijs veel geluk hebben gehad met wat we al hebben mogen zien, ontbrak de red eyed treefrog nog. Dit icoon van Costa Rica hebben we wel al in een terrarium gezien, maar dat telt uiteraard niet. Gelukkig bleken we hier in een soort kikkerparadijs te zitten. We hebben 8 soorten gezien, waaronder zelfs een parend stelletje red eyed tree frogs. Verder nog een slangen- en een duizendpootsoort kunnen vinden die we nog niet hadden gezien. Qua zoogdieren zagen we er maar 1 maar wel 1 die we nog niet eerder hadden gezien: de opossum. Ook bijzonder was de Jesus Chris lizard die zo genoemd wordt, omdat deze over water kan lopen. Wat heel bijzonder was op het einde waren de vuurvliegjes die we zagen oplichten in het donker. Na heel deze opsomming van wat we hebben gezien, dachten we klaar te zijn. Echter, we hadden alleen een taxi heen genomen en de taxichauffeur vroeg nog of hij ons ook weer moest komen ophalen, maar wij dachten “laat maar zitten” onder het mom van we delen de kosten op de terugweg wel met een ander stel. Uiteraard blijkt de rest van de groep dan te bestaan uit drie gezinnen van vijf die met de huurauto zijn. Maar gelukkig konden we meerijden met de jeep van de gidsen in de achterbak. Terwijl we door de hobbelige weg een beetje door de achterbak aan het stuiteren waren, gingen de gidsen door met zoeken. Dit had als gevolg dat we de mooiste uil vonden die ooit hebben gezien met een zwartwit verendek. Een erg leuke bonus en afsluiter.

30 maart
Op naar Panama vandaag. Hoewel we maar drie dagen voor Panama hebben, schijnt de eilandengroep Bocas del Toro de moeite waard te zijn om naar toe te gaan. Eerst dus met een busje naar de grens voor het hele riedeltje van stempeltjes halen en belastingen betalen om vervolgens aan de andere kant van de grens een ander busje in te stappen en naar de kust te rijden. Bootje op en naar het hoofdeiland gevaren op prachtig helderblauw water. We waren wel even onderweg dus, maar dan heb je ook wat paradijselijke eilanden omringd door prachtig water. Zodra we ingecheckt waren gingen we meteen door naar Starfish beach. Dit strand staat bekend om zijn vele zeesterren. Of beter gezegd: stond bekend om zijn vele zeesterren. De afgelopen twee à drie jaar hebben de toeristen namelijk de zeesterren steeds opgepakt wat niet goed voor ze is en waardoor ze zijn vertrokken. We hebben er welgeteld 1 gevonden. Als we dit hadden geweten hadden we niet helemaal naar de andere kant van het eiland gegaan voor dit strand, maar waren we lekker in de buurt van het hotel gebleven.

31 maart
Vandaag werd helemaal duidelijk gemaakt waarom we naar Panama zijn afgereisd. Eerste stop tijdens onze tocht was Dolphin Bay. We zagen de bui al een beetje hangen na Starfish Beach van gisteren. Het zal wel weer zo zijn dat het Dolphin Bay heet, maar dat er geen dolfijn is te bekennen. Maar gelukkig, niet bleek minder waar. We hebben nog nooit zoveel dolfijnen bij elkaar gezien en Vivian zag er zelfs een paar meters boven het water uitspringen. Hierna de duikbrillen op en wezen snorkelen bij prachtig gekleurd koraal wat kon tippen qua kleuren aan het Great Barrier Reef, hoewel er qua vissen niet zoveel te zien viel. Hierna naar zo’n typisch onbewoond eiland toe dat je in reisbrochures of op ansichtkaarten ziet met wit zand, turquoise water en palmbomen. Na hier heerlijk gezwommen te hebben, was het tijd om naar Sloth Island te gaan, waar we nog een drievingerige luiaard hebben kunnen vinden. Als afsluiter zijn we naar “Hollywood” gegaan waar zoveel zeesterren waren (die je vanaf de boot door het heldere water op de bodem kon zien liggen) dat het net de Walk of Fame leek. In het restaurant waar we gingen eten bleek een van de medewerkers jarig waarop we prompt werden getrakteerd op gratis biertjes. Om niet onbeleefd over te komen, hebben we het aanbod maar geaccepteerd.

1 april
Geen tijd voor grappen vandaag, want we hadden een volle dag reizen voor de boeg. Lopen naar de haven – boot – busje – grens Panama – grens Costa Rica – volgend busje – 4 uur wachten – bus van 4,5 uur – taxi. Niets grappigs aan dus. Maar wat bleek; het was voor de verandering eens een keertje rustig bij de grens. Zelfs zo rustig dat we de bus om 11 uur konden pakken in plaats van die om 4 uur en we dus niet hoefden te wachten. Het betekende wel dat we 4,5 uur moesten staan/op de grond zitten (in de praktijk werd dit uiteraard 5,5 uur), maar dat was in Myanmar ongeveer de standaard, dus waarom zou dat hier niet kunnen. Enigszins een houten kont dus, maar niet hoeven te wachten. Morgen wordt er alweer gevlogen voor het laatste land van deze reis: the USA. Inmiddels is het bericht uit Nederland aangekomen dat Joop ook zijn laatste werkdag heeft overleefd en er meer dan zin in heeft, dus dat belooft wat voor de laatste vijf weken.

Pura vida,
Vivian en Colin