Bolivia en Peru

28 januari
Af en toe moet de romantiek van het reizen een beetje in perspectief worden gezet. Als in het hostel om middernacht het licht en de muziek worden uitgezet, om half 2 de eerste straalbezopen gast komt binnen gewaggeld en om 3 uur de tweede onder luid kabaal, terwijl je wekker om kwart over 6 gaat is daar weinig romantisch aan. Zeker niet als een meid een paar bedden verderop haar wekker om 6 uur heeft gezet en je dus nog net even dat kwartiertje eerder wakker bent dan de bedoeling was. Vervolgens kan je met het licht van je telefoon en minizaklamp (er slapen immers ook nog andere mensen op de slaapzaal ook al lijkt lang niet iedereen dat altijd te beseffen) het laatste gedeelte van je rugzak inpakken. Nadat je je ontbijt hebt weten te vinden in de gemeenschappelijke koelkast, nadat iemand het blijkbaar nodig vond om deze ongevraagd te verplaatsen, wordt je volgens je voucher tussen 7 en half 8 opgehaald, wat dus 10 over half 8 in de praktijk betekent. Om tien voor 8 sta je dan achteraan bij de douanepost die officieel om 8 uur opengaat, maar wat uiteraard kwart over 8 wordt. Er zit dus, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, wel degelijk een verschil tussen 7 maanden reizen en 7 maanden op vakantie zijn. Soms heb je na een gebroken nacht het gevoel van “waar ben ik mee bezig?”, maar aan de andere kant: dat hebben we ook dikwijls in Nederland gehad als we op de zoveelste stormachtige donkere dinsdagochtend in de file stonden om aan de arbeid te gaan. Gelukkig begon na deze spetterende start een verder prachtige dag. Tegen alle verwachtingen in was de Boliviaanse douanestempel binnen no time gescoord en wisselden we van een busje naar een 4x4 Toyota. De eerste halte was de witte lagune, waarna de groene lagune snel volgde. Beide waren prachtig en met bergen en vulkanen omringd waar lama’s op liepen. De reis werd vervolgd met als volgende stop bubbelende modderpoelen op 5 kilometer hoogte. Hierna was het tijd voor een karige lunch (we waren al gewaarschuwd voor de gebrekkige kwaliteit van de Boliviaanse keuken) waarna we naar het laatste meer van vandaag zijn gereden waar zich een kolonie flamingo’s heeft gehuisvest. Hier zijn we maar liefst een uur gebleven waarvan Vivian zeker de helft van de tijd aan het fotograferen was in de hoop het natuurschoon op een manier vast te leggen dat het nog enigszins overkomt op de foto’s. Na het avondeten vroeg op stok gegaan wat niet alleen zijn oorzaak vond dat het in Bolivia een uur vroeger is dan in Chili, want we waren ook aardig gesloopt.
29 januari
Van onze groep van 6 waren er vandaag nog 4 over. Gisterenavond kreeg namelijk een van de twee Chileense meiden die in onze groep zaten erg last van hoogteziekte. Zo erg dat ze aan het zuurstof werd gelegd, maar zelfs dat mocht niet baten. Gelukkig waren wij al, naast het kauwen op cocabladeren en het drinken van cocathee, begonnen met het slikken van acetazolamide om het voor te zijn. Hier hebben we totaal geen spijt van, want naast ons groepsgenootje waren er nog zeker vier andere personen van de 35 a 40 man in de groep die goed ziek waren geworden. Nadat we in de vrieskou ons ontbijt hadden genuttigd (er heerst hier een typisch woestijnklimaat met ijskoude nachten en hete dagen) zijn we de auto ingegaan voor onze tweede dag in Bolivia. Deze valt samen te vatten met de woorden: bergen, vulkanen, lama’s, hagedissen, meren, eindeloze vergezichten, stof en flamingo’s. Het bijzonderste en tevens bekendste van vandaag was toch wel de Stone Tree. Dit was oorspronkelijk een rots die zich in een dal bevindt waar het heel hard kan waaien. Door de tijd heen heeft de wind ervoor gezorgd dat de zachtere onderkant van de rots erg is weggesleten, terwijl de hardere bovenkant de wind een stuk beter heeft weten te doorstaan. Hierdoor heeft de rots een zeer bijzondere boomachtige vorm gekregen. Na het laatste hobbelige stuk, kwamen we aan bij ons zouthostel. Muren van zoutblokken: check. Tafels van zoutblokken: check. Stoelen van zoutblokken: check. Bedden van zoutblokken: check. Zoutkristallen op de grond: check. Lamavlees bij het avondeten: ook check. Leuk om iets te eten wat je niet eerder ophebt en om een keer in zo’n omgeving te slapen. Het slapen lukte ook prima na weer een intensief dagje.
30 januari
Vroeg uit de veren want om kwart voor 5 Zuid-Amerikaanse tijd zouden we vertrekken. Afijn toen we om half 6 op pad gingen, waren we gelukkig nog net op tijd voor de zonsopgang. Reden van het late vertrek: het ontbijt en de lunch voor later op de dag waren nog niet klaar. Logisch, dat valt ook niet te plannen natuurlijk. En sowieso hadden we toch niet langer kunnen slapen, we zijn altijd al om kwart over 4 klaarwakker. Gelukkig waren we er niet chagrijnig door geworden, zo gaat dat hier gewoon. Als je daar niet tegen kan, moet je niet gaan reizen. En het vroege opstaan was het sowieso meer dan waard. De kleuren boven de zoutvlakte zo ver als het oog reikt, veranderde langzaam tot de zon opkwam en de gigantische omvang van de vlakte nog meer tot ons doordrong. Hierna het ontbijt naar binnen gewerkt en een heuvel met eeuwenoude cactussen bezocht die uitzicht gaf over de vallei. Hierna was het tijd om naar het centrum van de vlakte te gaan om daar vele foto’s te maken waarbij met perspectief werd gespeeld. Afsluitend nog naar een kerkhof voor treinen geweest, maar dat haalde het uiteraard niet bij de Salar de Uyuni. In het nabijgelegen dorpje waar de tour eindigde was naar onze mening niets te beleven. Toen er bij een doodnormale straat, die ons niet direct aan Times Square in New York deed herinneren, werd vermeld dat deze de hoofdweg was, deed ons dit direct besluiten om, ondanks het vroege opstaan, ons heil ergens anders te zoeken. Dus buskaartjes gekocht en op naar Potosí, een van de hoogstgelegen steden ter wereld. Na een rit van vier uur, bleek deze mijnstad veel groter en levendiger dan we hadden voorgesteld en gingen we samen met 2 Spanjaarden, een Duitser en een Italiaan op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Gelukkig bleek er bij het tweede hostel al plaats en konden we op zoek naar eten. Dat was gelukkig zo gevonden, want ze bleken hier streetfood te verkopen. Hierna heeft Colin nog de tweede helft van de Zuid-Amerikaanse klassieker Boca Juniors – River Plate gekeken, waarna het de hoogste tijd was om wat slaap in te halen.
31 januari
Heerlijk uitgeslapen na de afgelopen zeer intensieve dagen en om hierna zeer rustig aan te doen. De reden dat we naar Potosí zijn gekomen is omdat we graag de mijn in willen gaan. Echter, dit schijnt nogal een intensieve tocht te zijn en het wordt dan ook ten zeerste aan te raden om eerst een dagje te acclimatiseren alvorens te gaan kruipen en klimmen op dik 4 kilometer hoogte. Dus vandaag niets meer gedaan dan de tour boeken voor de volgende ochtend en de buskaartjes voor naar Sucre bestellen, zodat we naar de tour door kunnen reizen. Wel nog even naar de plaatselijke markt geweest. Hier worden nog gewoon de cassettebandjes verkocht en staan er in de kleine winkeltjes nog televisies uit de jaren 80 (niet overdreven) met zeer korrelig beeld waar de winkelmedewerkers naar zitten te kijken.

1 februari
Stevig ontbeten, want vandaag gaat intensief worden. Om half 9 werden we opgehaald om richting de mijn in de berg te gaan. In deze mijn wordt vooral zilver gewonnen en hij was maar liefst twee eeuwen lang verantwoordelijk voor 80 (!) procent van de totale zilverproductie ter wereld. Hoewel dit alweer een tijdje geleden is, lijkt er qua werkomstandigheden nog niets te zijn veranderd. Maar voor we die werkomstandigheden gingen meemaken, was het eerst tijd om naar de mijnwerkersmarkt te gaan. Het wordt erg gewaardeerd als je de mijnwerkers een presentje geeft en dus hebben we wat frisdrank, alcohol, cocabladeren en dynamiet voor ze gekocht. Het mooie was dat het dynamiet goedkoper was dan de frisdrank. Uiteraard heb je geen vergunning of iets dergelijks nodig om het dynamiet te kunnen kopen, gewoon naar binnen lopen en betalen is voldoende om het mee te krijgen. Hierna ons mijnwerkerskostuum aangetrokken en met de bus naar boven gereden. De tocht in de mijn was niet direct veilig te noemen. Zodra er een kar vol met gesteente naar buiten moest, moest je echt langs de kant gaan staan, want de karren van anderhalve ton hebben geen rem en we zouden niet de eersten zijn die op deze manier een ongeluk hebben gekregen/verongelukt zijn. Het pad had veel weg van een onveilige hindernisbaan met ladders waarvan meerdere treden ontbraken, nauwe doorgangen waar alleen tijgerend door kon worden gegaan en wegrollende keien. Verder was het heel stoffig en warm. Onze gids was zelf een mijnwerker geweest en wist zodoende veel en boeiend te vertellen. Ook zijn we nog naar een kapelletje geweest waar offers worden gebracht voor veiligheid en voorspoed qua het vinden van waardevolle mineralen. Omdat de omstandigheden hier zo bar en boos zijn, wordt hier niet geofferd aan een god, maar aan El Tio een demonisch wezen dat zich zou huisvesten in en waken over de berg. Hier ook nog even een slokje alcohol genomen. Niet te verwarren met een slokje sterke drank; hier wordt gewoon de alcohol van 96% gedronken (overigens geen aanrader). Blijkbaar heeft het wel geholpen, want we kwamen ongeschonden weer buiten. Een heel bijzondere ervaring. Je zou denken dat het een tour zou zijn van "kijk eens, zo leefde men anderhalve eeuw geleden", maar het is gewoon keiharde dagelijkse realiteit voor de 9000 mijnwerkers hier die een gemiddelde levensverwachting van 55 jaar hebben. En dat voor omgerekend 1 euro 50 per uur. Haast niet te bevatten. We dachten dat dit het enige avontuur van de dag zou zijn, maar niets bleek minder waar. Toen we onze buskaartjes wilden gaan ophalen, bleek er een klein probleempje. De Boliviaanse vrachtwagenchauffeurs schenen een beetje boos te zijn op de regering en hadden daarom maar even alle hoofdwegen geblokkeerd. Niet heel fijn als je je hostel al hebt geboekt in de volgende stad. De man van de reisorganisatie wist ons gelukkig wel te vertellen dat er wellicht nog wat taxichauffeurs achter de busterminal te vinden zouden zijn die ons een eind op weg zouden willen brengen. Dit is waar onze aflevering van Peking Express begon. Eerst met taxi 1 naar de busterminal, dan proberen om met onze uit 10 woorden bestaande Spaanse vocabulaire duidelijk te maken dat we naar Sucre willen. Uiteindelijk ons met 2 Bolivianen en onze tassen in de taxi gepropt die ons tot aan de blokkade heeft weten te brengen. Cactussen op de weg, keien her en der verspreid en vrachtwagens overdwars op de weg geparkeerd. En dat 2 kilometer lang. Toen we net in deze situatie verzeild waren, kwam er een man (die een zeer vriendelijke indruk maakte) met een kruiwagen aangelopen. Of hij voor omgerekend 2 euro onze tassen de gehele weg mocht vervoeren in zijn kruiwagen. Op zulk soort momenten willen wij best wel wat geld in de slechte Boliviaanse economie pompen al is het maar om weer een leuk verhaal te hebben. Wij dus op pad met de Boliviaan en kruiwagen. Uiteindelijk ergens een heuvel op kunnen lopen en daar een minibusje kunnen vinden dat ons weer eens stukje verder kon brengen. Na een half uur wachten zat het busje vol en konden we gaan rijden. Hierbij dacht de chauffeur waarschijnlijk dat het een 4x4 voertuig betrof, want we werden aardig door elkaar geschud en kapseisde bijna, maar gelukkig waren we weer een stukje dichterbij aan het eind van de rit. Eerst maar weer eens een kilometertje lopen tot we bij een "taxi" (lees: man met auto) aankwamen die ons het laatste stuk kon rijden. Uiteindelijk waren we 2,5 keer zoveel kwijt dan de bedoeling was, maar je kan beter in Sucre vastzitten dan in Potosí. Immers, hoewel Sucre en Potosí beide een vliegveld hebben, is die van Sucre de enige waar ook daadwerkelijk vliegtuigen landen en vertrekken. Op deze manier kunnen we altijd nog vliegen, mocht het echt lang gaan duren.

2 februari
Het bleek maar goed dat we gisteren toch de tocht hebben ondernomen om naar Sucre te verkassen, want als we de verhalen mogen geloven, kan het nu nog geeneens meer via de sluiproutes. De geruchten gaan ook nog eens dat de stakingen tot de 21e zouden kunnen duren (dit is de datum van de aanstaande verkiezingen). Geen fijne ontwikkelingen. Aan de andere kant waren we wel toe aan een rustigere periode zonder al te veel te ondernemen, maar het is geen fijn gevoel om te weten dat je "opgesloten" zit. Gelukkig zitten we in het leukste en best gewaardeerde hostel van de stad waar we erg veel aanspraak hebben. Met een beetje kaarten, films kijken en praten komen we de dagen ook wel door gelukkig. Alleen het weer is erg regenachtig. We zitten dan toch liever vast op een strand ;-)
3 februari
Vandaag heerlijk liggen blijven op bed tot we echt niet langer meer konden slapen. We waren in een razend tempo begonnen met het reizen in Zuid-Amerika en daardoor aardig vermoeid geraakt. Ook met carnaval voor de deur was het geen onverstandig idee om het batterijtje weer een beetje op te laden. Wat er wel vandaag moest gebeuren, was het volgen van de eerste Spaanse les. In het hostel kan je namelijk voor een schijntje privéles Spaans krijgen en aangezien we toch vastzaten in Sucre en we nog wel eventjes reizen in Spaanstalige landen tegoed hadden, hadden we besloten om het reizen voor ons de komende weken een stukje makkelijker te maken en weer in de schoolbanken te gaan zitten. Na de les hebben we trouw ons huiswerk gemaakt alvorens we met een groepje van ongeveer 8 man naar de stamkroeg van het hostel zijn gegaan voor een hapje en een drankje. Dit was meteen een mooie gelegenheid om de les van vandaag in de praktijk te brengen en de bestelling door middel van woorden te bewerkstelligen in plaats van het enkel wijzen op de menukaart.
4 februari
Om 10 uur in de ochtend was het tijd voor onze tweede Spaanse les. Na een overhoring over ons huiswerk, hadden we wederom veel nuttige zinnen geleerd om het reizen en het communiceren in het algemeen een stuk makkelijker te maken. Na de Spaanse les was het wederom tijd voor huiswerk en vervolgens moesten onze wegen zich van elkaar scheiden. Vandaag was het namelijk “Comadres”, de jaarlijkse feestdag voor vrouwen, waarbij vrouwen samen een feestje bouwen. Vivian ging dus met de vrouwen op pad, terwijl er voor Colin helaas niets anders op zat dan kaarten en bier consumeren met de mannen van het hostel. Aangezien het carnaval ook begon, hebben de mannen zich nog verkleed, waarna ze zich na middernacht in de Ierse pub hebben kunnen aansluiten bij de vrouwen.
5 februari
Op voorstel van onze Spaanse lerares kregen we deze dag in de middag les. Ook voor onze lerares was het Comadres gisteren en ze stond er dan ook niet al te energiek bij tijdens de les. Gelukkig was deze les nog wel erg nuttig en hebben we wederom weer wat nuttige zinnen kunnen leren. Na de les nog naar het reisbureau geweest om toch maar vast voorzichtig te informeren voor vliegtickets. Gelukkig werd bij het reisbureau verteld dat de betrokken partijen inmiddels in gesprek waren en dat een (al dan niet tijdelijke) oplossing naar verwachting niet meer lang op zich zou laten wachten. In de avond heerlijk genoten van de barbecue die in het hostel werd gehouden en waarvoor bijna alle gasten in het hostel bleven.
6 februari
Vandaag de dag begonnen met een bezoekje aan de busterminal en zowaar bleek er weer een mogelijkheid te zijn om in La Paz te komen. Weliswaar moeten er tussen de blokkades door nog wel flinke stukken gelopen worden, maar de mogelijkheid is er in ieder geval weer. Helaas waren er voor vandaag alleen nog plaatsen beschikbaar waarbij er om half 2 in de nacht werd aangekomen in La Paz. Als we de verhalen mogen geloven is La Paz niet echt de stad waar je in de nacht met al je waardevolle spullen moet rondlopen, dus hebben we besloten om de volgende dag vroeg op te staan om met de ochtendbus mee te kunnen. Helaas konden kaartjes voor de volgende dag niet vooraf gekocht worden, maar in ieder geval is het einde van het vastzitten in Sucre gelukkig in zicht. Hierna met een groepje Schotten en Engelsen de rugbywedstrijd tussen Schotland en Engeland gekeken onder het genot van een hapje en een drankje waarna het carnaval losbarstte. Het wordt hier gevierd met watergevechten met waterpistolen en waterballonnen en dus waren we al snel compleet doorweekt. Weer eens wat anders dan de viering in Nederland en uiteraard hebben wij ook waterballonnen gekocht. Het enige wat we niet begrepen is dat het blijkbaar vooral leuk wordt gevonden om “ongewapende” mensen aan te vallen. Op het moment dat je als gringo zonder ballonnen staat of als vrouw zijnde onschuldig met een vriendin over straat loopt, wordt je opeens aangevallen door 7 dronken Bolvianen op een manier die niet altijd even gemoedelijk overkwam. Echter, op het moment dat je zelf in een groepje staat van 7 man en wel gewapend bent, zijn ze direct een stuk minder “stoer” en laten ze je opeens met rust. Ook het waterballonnen gooien/spuiten met waterpistolen vanuit de auto wordt erg leuk gevonden. Vooral de waterballon uit een voorbijrijdende auto met blauwe vloeistof (die er niet meer uitgaat) op Colin zijn jas vonden we lachen. Op zich was het dan ook wel een aardige ervaring, maar we houden er toch een beetje gemengde gevoelens aan over. In onze ogen zou het nog een stuk leuker zijn als het er wat eerlijker aan toeging.
7 februari
Om half 8 stonden we samen met nog 4 andere mensen van het hostel met onze volledige bepakking bij het busstation om zo buskaartjes te kunnen scoren voor de ochtendbus van 9 uur. Echter, deze bleek niet te rijden, want er bleek in de nacht besloten te zijn om de blokkades op te heffen voor de komende 4 dagen. Dit hield in dat de bussen weer tegen de normale prijzen op de normale tijden rijden vanaf vandaag. Zo snel kan het blijkbaar gaan en er valt simpelweg niet tegenop te plannen. Het is gewoon afwachten wat er gaat gebeuren. In plaats van 9 uur de ochtend ging de bus om 7 uur in de avond. Zonde van het vroege opstaan dus, maar we hadden nu wel een slaapbus wat weer overnachtingskosten uitspaart. Sowieso waren we op het moment dat we de kaartjes kochten erg opgelucht dat we weg konden en blij dat we geen dure vliegtickets hebben gekocht. Hoewel het niet de bedoeling was om een week in Sucre te blijven, is het ons toch goed bevallen. Het leren van de Spaanse taal was erg nuttig en er hing een topsfeer in het hostel waarbij iedereen heel leuk met elkaar omging.
8 februari
Ondanks alle horrorverhalen over de Boliviaanse bussen viel de nachtrit naar La Paz ons alles mee. Helaas konden we dat niet over de stad zelf zeggen. De stad is niet heel mooi of bijzonder te noemen. Om 11 uur in de ochtend deelgenomen aan een stadswandeling, maar deze was de minste tot nu toe. Het hielp niet echt mee dat het aan het regenen was, maar ook zonder de regen kon de stad niet echt imponeren. Wel leuk om te zien waren de cholita’s; Boliviaanse vrouwen met gekleurde jurken, twee vlechten en bolhoedjes op. Hierna was de heksenmarkt, waar gedroogde lamafoetussen werden verkocht, wel aardig om te zien, maar voor de rest was er niet echt iets noemenswaardigs. Gelukkig klaarde het weer later weer wat op, wat de carnavalsoptocht ten goede kwam. Veel kleur, veel muziek, veel praalwagens en vooral veel mensen. Na buskaartjes geregeld te hebben voor de volgende dag zijn we met de Fransman, Italiaan en Duitse die met vanuit Sucre met ons mee zijn gereisd, naar het centrum gegaan. Hier zijn we in de buurt van de heksenmarkt verzeild geraakt, waar er een lamafoetus werd geofferd en we helemaal werden meegenomen door de locals in de viering. Qua alcoholgebruik wordt er in Bolivia zeker niet onder gedaan voor Nederland en het is zeer onbeleefd om te aangeboden drankjes af te slaan en dus konden we niets anders dan de Boliviaanse gastvrijheid accepteren. Helaas moest Vivian vroegtijdig afhaken, omdat ze zich niet lekker voelde (niet door de alcohol; ze had bijna niets op), maar Colin heeft het carnaval voor de rest gevierd, zoals hij het ook in Nederland viert.
9 februari
Vivian was er de afgelopen nacht niet echt gezonder op geworden en had meerdere keren moeten overgeven. In deze toestand is het zitten in een bus zonder toilet voor twaalf uur geen optie en waren we genoodzaakt om een dag langer te blijven. Een kwestie van nieuwe buskaartjes regelen, uitzieken en het rustig aan doen dus.
10 februari
Nadat het weer wat beter ging met Vivian vroeg uit de veren, want vanaf kwart over zes konden we opgehaald worden. Met de nadruk op vanaf. Uiteindelijk werd het kwart voor 8; tranquilo, tranquilo. Qua slechte service van de busmaatschappij was dat meteen het laatste, want de medewerker die dienst deed in de bus hielp ons al tijdens de rit met het boeken van een boottocht over het Titicacameer. Hiernaast hielp hij ons ook meteen met kaartjes voor de bus naar Arequipa voor de volgende dag. Een aardig goedmakertje voor het late op komen dagen. Na wat geld te hebben gehaald (surprise, surprise de geweldige pinpas met werelddekking van de ING werkt ook niet in Peru, dus maar wéér de creditcard gebruiken) in de taxi gestapt en naar het hostel gereden. Deze lag gelukkig heerlijk rustig, wat fijn was na de drukte van het carnaval. In de avond apalca gegeten om deze weg te spoelen met het eerste Peruaanse biertje. Beide stelde niet teleur.
11 februari
Er is een soort wet die bepaalt dat als je op tijd klaar bent om opgehaald te worden het altijd een eeuwigheid duurt voordat dit gebeurt, terwijl als je net even verlaat bent je altijd zult zien dat ze stipt op tijd zijn. Zo geschiedde ook deze ochtend; precies op de minuut op tijd werden we opgehaald, terwijl we nog aan het ontbijt zaten. Of we een beetje op konden schieten, want de minivan stond te wachten. Met ons broodje in de hand de minivan ingestapt, naar de haven geracet en daarna de boot ingegaan. Om dan vervolgens natuurlijk wel eerst nog drie kwartier te wachten voordat we vertrokken. Weet je weer waarom je zo moest haasten. Mocht iemand nog denken het gat in de markt te hebben en te emigreren naar Puno om daar boottochtjes te organiseren op het Titicacameer, blijf gerust in Nederland. Het krioelt namelijk van de boten op deze zeer toeristische attractie. Van tevoren wisten we al dat het niet echt authentiek over zou gaan komen, maar we denken dat dit het meest toeristische is wat we ooit hebben gedaan. Het meer is met zijn 165 kilometer lengte gigantisch te noemen en we vermoeden ook dat er heel interessante plekken zijn op het meer om te bezoeken en dat je een even leuke als authentieke beleving kunt krijgen als op Inle Lake. Echter, onze tour was zo toeristisch dat het af en toe tenenkrommend was. Hoewel het aardig begon op het eerste eiland met uitleg over hoe de rieten eilanden gemaakt werden en er in de rieten huisjes kon worden gekeken, werd daarna de verkoopmachine aangezet. Sieraden, kleden, schilderijen, etc. werden tevoorschijn gehaald en ons onder de neus gehouden. Daarna gingen er vijf “dorpelingen” (volgens ons varen deze “locals” nadat ze het geld van de toeristen hebben opgehaald direct weer naar het vasteland) op een rijtje staan om als dank voor ons bezoek liedjes in verschillende talen te zingen. De “twinkle, twinkle, little star” ging door merg en been. Daarna op een louter uit riet bestaande lokale boot (die wel mooi was om te zien) van het eilandje weggevaren waarop we werden getrakteerd op het gezang van “vamos a la playa”. Dit sloeg totaal nergens op (het dichtstbijzijnde strand ligt zeker op twaalf uur rijden), maar het is Spaanstalig en wordt herkend door de gringo’s dus reden genoeg om het in te zetten. Hierna kwamen we aan bij het lokale hoofdeiland wat niets meer was dan één grote souvenirwinkel. Indrukwekkend om te zien dat zulke grote eilanden van riet door mensenhanden gemaakt zijn, maar het was helaas nóg toeristischer dan we al hadden gevreesd. Hierna als enige blanken de bus ingegaan voor een ritje van 6 uurtjes naar Arequipa. Het fijne was dat er in één keer werd doorgereden, het mindere was dat er het laatste uur een verkoper van blijkbaar heel bijzondere gezondheidsproducten de bus bij elkaar moest schreeuwen om zijn producten te verkopen. Heerlijk om een spontane hoofdpijn van te krijgen.
12 februari
Vandaag om 7 uur wakker geworden. En om tien voor half 8, vijf over 8, 4 over half 9, enz. Naast ons hotel uit de categorie “het kost niets, maar dan heb je ook niets” werd er namelijk stevig verbouwd en dat drong dusdanig door dat de schimmel zowat van het plafond naar beneden kwam vallen. Overbodig te zeggen dat we het hier bij een enkel nachtje hebben gehouden. Gelukkig een goedkoop nieuw hostel kunnen vinden een paar straten verderop als nieuw onderkomen. Verder een beetje langs de mooie gebouwen van de stad gezworven en gelukkig kunnen Skypen met het thuisfront nadat de internetverbinding in Bolivia dikwijls te wensen overliet. Ook hebben we de hike door de Colca Canyon heen kunnen regelen. Daarna vroeg te bedden met het oog op de hike.
13 februari
We hadden niet verwacht dat we het om 4 uur in de nacht opstaan in de outback van Australië nog zouden overtreffen, maar niets bleek minder waar. De pick-up was deze keer om 3 uur Zuid-Amerikaanse tijd (dit staat gelijk aan vijf voor half vier op de klok). Uiteraard nog geslapen in het busje voordat we aankwamen bij het eerste hoogtepunt van de dag: het uitzichtpunt voor het spotten van de Andescondor. We hadden geluk, want maar liefst vier exemplaren lieten zich zien. Daarna begon het zwaardere gedeelte van de dag, te beginnen met een kilometer afdalen in 3 uur tijd. Hoewel het uitzicht prachtig was, was het afdalen met wegschietend gruis onder je voeten niet altijd even fijn, maar je moet wat voor de uitzichten overhebben natuurlijk. Beneden aangekomen de lunch genuttigd om vervolgens een stuk naar boven te gaan. Vivian had door de hoogte wat meer moeite hiermee, maar nadat Colin met beide rugzakken liep en met wat extra stops lukte het uiteindelijk wel. Er had echter geen 1 stop meer gemaakt moeten worden, want zodra we binnenkwamen, barstte de regen en het onweer los. En dat terwijl we juist de hele dag felle zon hadden gehad. Hoewel het meer dan behoorlijk intensief te noemen was, maakte het natuurschoon de inspanningen en blaren allemaal waard. Na een ijskoude douche en het avondeten kostte het geen enkele moeite om in slaap te vallen.
14 februari
Valentijnsdag op zondag. Niet dat we überhaupt wat met Valentijnsdag hebben, maar het begin liep niet geheel parallel aan wat men normaal gesproken van Valentijnsdag mag verwachten. In plaats van uitslapen werd de wekker om kwart voor 4 gezet. En in plaats van het ontbijt op bed werd er niet gegeten en begonnen we meteen met klimmen. Wel moet gezegd worden dat de sterrenhemel absoluut romantisch was om te aanschouwen. In het donker begonnen we onze trip wat in het begin een beetje eng was, maar gelukkig werd het vrij snel lichter. Vivian had het nog steeds zwaar door de hoogte, dus heeft Colin als ware romanticus na een paar minuten weer de rugzak overgenomen. Met twee rugzakken was het daarna de beurt aan Colin om kapot te gaan. Gelukkig hebben we het met hangen en wurgen en de nodige breaks toch gered in een dikke drie uur en hebben we een kilometer geklommen. Dat dit niet vanzelfsprekend is, bleek wel uit de zeven mensen die per ezel naar boven werden gebracht, omdat ze de trekking niet trokken. Nadat we klaar waren met uithijgen, bleken we nog twee vlakke bonuskilometers voor de boeg te hebben en moesten we nog naar ons ontbijt lopen. Aangekomen stond ons geweldige Valentijnsontbijt op ons te wachten: twee trieste broodjes en wat jam. Daarna een prachtig uitzichtpunt gereden waar we uitkeken op talloze terrassen. Vervolgens naar een supertoeristisch dorpje gegaan waar we een drankje van cactusvrucht ophebben (colca sour genaamd). Verder was het nog de bedoeling om een uitzichtpunt voor vulkanen te bezoeken, maar door de laaghangende wolken viel daar niets van te zien. In de avond hebben we aan het plein van Arequipa (wat bekend staat als een van de mooiste van Zuid-Amerika) gegeten om toch nog een beetje romantische schwung aan deze dag te geven.
15 februari
Vandaag eerst uitgeslapen tot tien uur na al het vroege opstaan de vorige dagen. Verder weer zo’n typisch dagje van foto’s en video’s veilig stellen op de externe harde schijf, apparaten opladen en blog bijwerken. Veel bewegen zat er verder niet in door de spierpijn. In de avond stonden we klaar bij de receptie van het hostel om opgehaald te worden voor de nachtbus die om 8 uur zou vertrekken. De taxi zou om half 8 moeten komen maar was er om 8 uur nog niet. Geen reden tot zorgen dachten we, want we inmiddels waren gewend aan de Zuid-Amerikaanse tijd. Tot de receptionist vroeg of we niet de bus van 8 uur moesten hebben. En waarom wij nog geen taxi hadden besteld. In tegenstelling tot de vorige en onze enige busrit in Peru bleek dat we nu niet opgehaald werden en dat we zelf een taxi moesten regelen. Bus gemist dus. Echter, ons was niet verteld dat we het zelf moesten regelen en uiteraard vonden wij dat het hostel (waar we het ticket hadden geboekt) schuldig was aan het missen van de bus. Het hostel stelde echter dat het overbodig was om het moeten regelen van de taxi te moeten vermelden, omdat er normaal gesproken in Peru er nooit sprake van zou zijn dat een pick-up inbegrepen is. Behalve bij onze enige andere busrit van een Peruaanse busmaatschappij dus. Het geld van de gelukkig niet al te dure bustickets kregen we helaas niet terug, maar er kon gelukkig nog een soort van tussenoplossing gevonden worden door ons een gratis nacht op een eigen kamer te geven.
16 februari
Gegeven een kamer voor onszelf hebben we maar uitgeslapen en zijn we extra lang onder de douche blijven staan. Vervolgens nieuwe buskaartjes geregeld voor deze avond. Nu direct geregeld bij de busmaatschappij, zodat we daar nog het verhaal konden uitleggen in de hoop niet het volle pond te hoeven betalen, maar dat mocht helaas niet baten. Teruggekomen bleek een Brits stel uit Londen dat we in San Pedro de Atacama hadden leren kennen net te hebben ingecheckt. Dan is de wereld toch wel weer even klein. Ook bleek dat Chelsea, de favoriete club van de Britten, moest spelen tegen Paris Saint Germain dus hebben we die wedstrijd gekeken. Helaas moest Chelsea het onderspit delven, maar het was wel een aantrekkelijke wedstrijd om te kijken. Dat er nog geen zege op het naar Cusco verkassen rustte bleek bij het inchecken. In plaats van stoelnummers 34 en 35 waar we om gevraagd hadden, waren 24 en 35 toegewezen. Hoewel het voor de rest de beste bus was die we tot nu toe hebben gehad, konden we dus helaas niet naast elkaar zitten. Hierna keerde het ongeluk. In de bus werden namelijk bingokaarten uitgedeeld en kon de Spaanse les in cijfers, die we in Sucre hadden gehad, in de praktijk worden gebracht. En wat bleek: Colin was de winnaar! De prijs: een gratis rit terug naar Arequipa. Iets waar we totaal niets aan hadden. Een gratis flesje water was een betere prijs geweest, maar wel weer een mooi verhaal. Colin kan nu in ieder geval zeggen dat hij ooit een keer een prijs gewonnen heeft met bingo 
17 februari
Vandaag moest gebruikt worden om de weg bij de wil te vinden. De wil om naar het Amazonegebied te gaan was er al een hele tijd, nu nog de weg zien te vinden. Internetsites, reisbureaus, rondvragen bij andere reizigers, e-mailen, een bezoek aan de busterminal en zelfs via Skype chatten met een touroperator moesten er aan te pas komen om het te regelen, maar het is gelukt. We gaan morgen met de nachtbus naar Puerto Maldonado waar als het goed is bij aankomst meteen iemand op ons staat te wachten om ons mee te nemen op een vierdaags avontuur door de Amazone. Door al het uitzoekwerk zijn de uren werkelijk voorbij gevlogen, wat ertoe heeft geleid dat we verder niets meer hebben kunnen ondernemen deze dag.
18 februari
Voor we de bus in moesten was er gelukkig nog genoeg tijd om deel te nemen aan de door het hostel georganiseerde stadswandeling. Gelukkig hebben we het droog gehouden zo in de regentijd, want af en toe kan het hier best tekeer gegaan qua regen. Ondanks de trappen die opgelopen moesten worden, was het uitzicht over de stad erg mooi. In de verte vielen zelfs besneeuwde bergtoppen te zien. Als afsluiter werd er uitgelegd hoe de lokale favoriete drank pisco sour bereid dient te worden en uiteraard moest er ook eentje genuttigd worden. Een leuke wandeling waarbij weer wat mooie foto’s gemaakt konden worden.
19 februari
Na een tocht met vele bochten die niet echt slaapbevorderend werkten, zijn we om 7 uur aangekomen met een duidelijk verschil in luchtvochtigheid ten opzichte van Cusco. Omdat het kantoor van de reisorganisatie pas om 9 uur openging, hebben we eerst een ontbijtje gescoord voordat we konden laten weten dat we gearriveerd waren en de boottocht van een uurtje kon starten. Omdat de lunch pas om 1 uur was, hebben we eerst nog even geslapen in onze houten privé-lodge. Hierna begon onze eerste wandeling door de jungle onder leiding van een gids. Er werd veel uitgelegd over de bomen en planten en we hebben ook onze eerste dieren kunnen spotten. Helaas bleek het gevonden gordeldierhol verlaten, maar we hebben wel kogelmieren kunnen vinden. Deze grote mieren hebben hun naam te danken aan het feit dat hun beet aanvoelt als geraakt worden door een kogel. Ook hebben we een groot knaagdier kunnen vinden, waar we de naam niet van weten. In de avond was het tijd om per boot op zoek te gaan naar dieren die tijdens het donker actief zijn. We hadden geluk, want we hebben aapjes, twee kaaimannen en een vleermuis kunnen spotten.
20 februari
Na maar weer eens heerlijk uitgeslapen te hebben tot half 5, stapte we de boot in voor een avontuur dieper de jungle in. Door de hevige regenval was het pad moeilijk begaanbaar, maar een beetje ploeteren door de modder hoort ook wel bij het avontuur vonden we. De eerste dieren die we spotten waren ara’s; drie stuks zaten hoog in de boomtoppen. Toen we na drie kilometer bij de kano die ons verder bracht aankwamen, konden we twee slapende kleine vleermuizen zien en niet veel later werd ook een kaaiman gesignaleerd. Hierna kwamen we uit op een groot meer om het hoogtepunt van de dag te mogen meemaken; een familie van 7 reuzenotters. Van deze bedreigde soort otters, die tot twee meter lang kunnen worden, leven er nog maar een kleine vijfduizend in het wild dus het is vrij zeldzaam om ze te vinden. Daarna ook nog brulapen kunnen vinden. Wederom veel geluk dus. Tijdens de middagexcursie zijn we op een vijftig meter hoog platform geklommen en hebben we onze eerste toekan kunnen vinden. Later hebben we ook een tarantula kunnen vinden. Tijdens de nachtsafari, die speciaal gericht was op het vinden van tarantula’s, hebben we er nog twee van een andere subsoort kunnen vinden.
21 februari
Dat je niet altijd geluk kunt hebben met het spotten van dieren bleek vanochtend. Om half 6 al waren we naar een uitzichtpunt voor papegaaien gelopen, maar helaas lieten ze zich niet zien door de regen. Ach ja, we hadden al zoveel geluk gehad de voorgaande dagen dat het op een gegeven moment wel tegen moest zitten. Hierna naar een boerderij geweest waar we naast bekende vruchten als sinaasappels en limoenen ook onbekende vruchten hebben geproefd. Ook zagen we nog hoe er een kip werd geslacht voor de zondagse lunch. Hierna nog naar een lokale familie geweest waar we inzicht kregen in hoe onder andere wapens en vuur worden gemaakt door de mensen die in het Amazonegebied leven. In de avond vroeg naar bed gegaan, want we waren aardig gesloopt door het vroege opstaan en de vele indrukken.
22 februari
Na het ontbijt hadden we nog een laatste boottocht van een uurtje, maar op wat vogels na hebben we niets kunnen ontdekken. We zijn hierna voor de laatste nacht naar een goedkoper onderkomen verkast wat ook nog steeds heel mooi was om in te verblijven. We hadden een eigen huisje en het zwembad was ook prima. Ook hebben we hier nog een aapje kunnen spotten. Voor de rest hebben we alleen maar simpelweg genoten van de natuur om ons heen.
23 februari
We mochten onze kamer heel de dag houden zonder bij te hoeven betalen, wat erg fijn was aangezien de bus pas om half 9 zou vertrekken. Vandaag was eigenlijk een kopie van de voorgaande dag. Heerlijk rustig aan gedaan, in het zwembad gehangen en met het oog op de nachtrit nog een middagdutje gedaan. Wat nog wel noemenswaardig is van deze dag, was het spotten van de kolibrie, die we nog niet eerder hadden kunnen ontdekken hier.
24 februari
Het was maar goed dat we de vorige dagen gerelaxed hadden, want de nachtbusrit was verre van fijn te noemen. Terwijl het op de heenweg nog wel meeviel, was het deze keer echt geen pretje. De chauffeur leek er namelijk een sport van te maken om de gehele nacht met een zo hoog mogelijke snelheid door de bochten te gaan om maar zoveel mogelijk G-krachten te creëren. Dit zorgde ervoor dat we elke bocht (en daar waren er heel veel van) wakker werden. Bedankt meneer de buschauffeur. Gelukkig konden we wel gelijk de slaapzaal in, maar een gebroken nacht is nooit fijn. Al te lang stilzitten ging echter niet, want de excursie voor de komende twee dagen moest vandaag geboekt worden. Dus weer veel lopen langs verschillende aanbieders op zoek naar de beste prijs. Geen overbodige moeite want er zat meer dan 100 US dollar verschil tussen de goedkoopste en de duurste. Nu maar hopen dat het weer nog enigszins meezit voor ons laatste absolute hoogtepunt van het Zuid-Amerika-avontuur: Machu Picchu.
25 februari
Kwart over 7 stond er op de voucher om te vertrekken dus we zaten om kwart over 8 in het busje voor een zeven uur slingeren over bergwegen. Altijd mooi dat sommige plaatsen bekend staan als “de stad van”, maar dat dat soms ter vergelijking hetzelfde is als dat Rotterdam de uitvalsbasis zou zijn voor Loch Ness. Niet dat we er na de rit al waren, eerst nog twee uur wandelen naar het dorp van de slaapplek en dan nog een half uur zoeken naar het hostel, maar dan ben je ook wel op een half uur rijden van de oude Incastad. Na deze tocht valt het goed te begrijpen dat de stad de lang zo verborgen is gebleven. Enigszins ongerust naar bed gegaan, omdat het erg aan het regenen was in de avond en dat dat wel het laatste is wat je wilt als de dag erna naar een van de bijzonderste plaatsen ter wereld gaat, omdat je uiteraard niet de garantie hebt dat het de ochtend erna wel droog is.
26 februari
Toen we om half 5 wakker werden, viel er gelukkig geen enkel druppeltje regen. Een mooie start want dit is uiteraard niet vanzelfsprekend in de slechte reistijd/regentijd. Helaas was het wel heel erg mistig met een zicht van nog geen 15 meter. Na een half uurtje met de bus naar boven gereden te zijn, kregen we een twee uur durende rondleiding waarbij we veel interessante weetjes te horen kregen. Daarna hadden we drie uur vrije tijd, maar helaas was het nog steeds mistig. Zo mistig dat er nog geen twintig procent van het wereldberoemde uitzicht vanaf een van de hogere punten te zien viel. Een uur voordat we moesten vertrekken (nog steeds met mist) zaten we dan ook aardig in zak en as. Na al aardig wat moeite te hebben gedaan om er te komen en met nog een half uur naar beneden met de bus, twee uur wandelen en 7 uur rijden zou van dé mooiste uitzichten ter wereld meepikken wel mooi meegenomen zijn natuurlijk. En toen gebeurde het. Vanuit het niets, alsof de Incagoden onze gebeden hadden verhoord, trok de mist weg en doemden de eeuwenoude bouwwerken die de stad vormen op. We hebben tijdens onze reizen al een hoop mooie dingen mogen zien, maar de keren dat je echt niet je ogen kunt geloven en het net lijkt of je naar een met de computer bewerkt beeld zit te kijken, blijven toch zeldzaam. En dit was een van die keren. Meerdere keren trokken de wolken weg en hebben we ons staan vergapen. Het was ook wel mooi eigenlijk dat de wolken het uitzicht steeds weer ver- en onthulden, dan besef je weer dat je in de bergen bent. Na weer twee uur gewandeld te hebben, bleek er voor niemand een busje staan te wachten. Er bleek immers een brug ingestort te zijn. Dus nog maar wat meer lopen inclusief het oversteken van een hangbrug voor voetgangers en het daarna een heuvel aflopen. Balen van de anderhalf uur vertraging, maar blij dat de brug niet was ingestort toen we er overheen reden. Hoe dan ook, Machu Picchu was een meer dan waardige afsluiting van het Zuid-Amerikagedeelte. Morgen op naar de volgende halte: Costa Rica!