Down Under

8 december

Na een vlucht van 9 uur (Bangkok – Sydney) en daarna van 3 uur (Sydney – Alice Springs) zijn we aangekomen in the land Down Under: Australië! Na de tickets voor de bus naar het centrum te hebben geregeld, werden we pal voor de deur van ons hostel afgeleverd. Na ingecheckt te hebben voor onze zespersoons slaapzaal (met maar 1 ander op de slaapzaal) de supermarkt ingegaan om kennis te maken met de beruchte Australische prijzen. Bij binnenkomst werd er een kerstliedje gedraaid; o ja, het is december, dat is waar ook. Iets was je niet altijd beseft als je al twee maanden lang bijna elke dag op slippers loopt en het buiten dertig graden is. Kijkend naar de prijskaartjes werd de optie om de komende maand te gaan vasten en enkel kraanwater te drinken even serieus overwogen. Even omschakelen vanaf de Aziatische prijzen, vooral de prijzen van het bier zorgden voor een instant heimwee naar de afgelopen twee maanden. De 1 euro voor de 640 ml in Myanmar is toch wat fijner dan de 2 euro voor het 300 ml flesje hier. Ach ja, optimistisch blijven denken, hebben we in ieder geval weinig last van katers de komende maand. Aan de andere kant ook wel weer eens erg fijn om een grote supermarkt binnen te stappen waar ze alles verkopen na de hele tijd enkel Myanmarese buurtsupers en de kleine Seven Elevens in Thailand. Gewapend met twee flessen water en een pak koekjes weer naar het hostel gegaan voor het broodnodige middagdutje. Na het middagdutje weer terug naar de supermarkt (die zowat de nummer 1 attractie is in het verder compleet uitgestorven Alice Springs) om een salade en kipspiesjes te scoren. Na de kipspiesjes te hebben bereid op de gasbarbecue en de afwas te hebben gedaan snel weer gaan slapen gegeven het meer dan vroege opstaan de volgende dag.

9 december

Hoe leuk de dagen die er aankomen ook mogen zijn, kwart over 4 opstaan, blijft kwart over 4 opstaan. In zombiestand aangekleed, ingepakt en de bus ingewaggeld. Gelukkig moet het vroege opstaan het allemaal waard zijn, want vandaag begint ons reeds in Nederland geboekte driedaagse avontuur in the Red Center. Luisterend naar Highway to hell van ACDC met een eindeloze lege weg (qua gebrek aan ander verkeer kwam het aardig in de buurt van Namibië) en eindeloze bushlandschappen voor ons drong het nu toch wel echt door dat we ons toch echt in de outback van Australië bevinden. Raar om te beseffen aangezien we twee dagen geleden nog in de miljoenenmetropool Bangkok wakker werden. Met lunchtijd kwamen we aan vlakbij hét icoon van Australië: Uluru. Op de campingsite aangekomen leek het even of we met een tijdmachine een dikke twee jaar terug in de tijd hadden gereisd en weer in Afrika waren. Het zelf opzetten van de tafel met de metalen bordjes en het zelf maken van sandwiches met ham, geraspte kaas, tomaat, komkommer en mayonaise was echt een kopie van toen. Hierna op naar Uluru, de grootste monoliet ter wereld. Deze enorme bijna 350 meter hoge en kilometers brede rots toornde hoog boven het landschap uit en konden we al van verre zien. Eerst het nabijgelegen Aboriginalmuseum bezocht alvorens we de helaas ingekorte route gingen bewandelen. Ingekort omdat het protocol luidt dat er bij een temperatuur van boven de 36 graden niet de gehele ronde mag worden gelopen. Met bijna 40 graden was het ook inderdaad wel wat warmpjes te noemen. Ondanks deze hitte hebben we op en top genoten (op de zeer vervelende vliegen die het fijn vinden om de hele tijd op je gezicht/in je neus/in je oor te gaan zitten na) en toch nog zo’n 8 kilometer gelopen. Hierna de zonsondergang mogen beleven wat een meer dan pittoresk tafereel opleverde. Het eten bestond uit kip van de barbecue met rijst en na dit prima avondmaal verorberd te hebben, zijn we in onze swag (een soort luxe outdoorslaapzak) in de open lucht starend naar de sterren in slaap gevallen.

10 december

Vandaag alweer zo lekker uit kunnen slapen; ditmaal begon de dag om 4 uur. Op dat soort momenten besef je wel dat er een verschil is tussen het echte reizen en op vakantie zijn. Het feit dat we nog geen 72 uur geleden nog in de Thaise tijdszone zaten waar het 2,5 uur vroeger is en het voor je gevoel dus half 2 in de nacht is, maakte het er ook niet echt makkelijker op. Echter, het is wel noodzakelijk om zo vroeg weer op te staan gegeven de hoge temperaturen hier overdag. Het hiken wil je achter de rug hebben voordat het echt warm wordt. Ook de zonsopgang was het vroege opstaan meer dan waard. De ochtendhike werd uitgevoerd bij de spectaculaire rotsformaties Kata Tjuta, ook bekend als the Olgas. Het pad was aardig ruig, maar leidde wel naar spectaculaire uitzichtpunten. Hoewel de irritante vliegen weer ruimschoots aanwezig waren (je zou er vliegangst van kunnen krijgen), was het gelukkig enigszins bewolkt wat het klimmen een stuk aangenamer maakte. Na deze inspanning en de rit naar het kamp was het tijd om de reserves weer aan te vullen. Aangezien het de bedoeling was dat iedereen zijn steentje bijdroeg tijdens deze trip (afwassen, de keuken vegen, etc.) had Colin zich als vrijwilliger opgeworpen om te helpen de lunch te bereiden. Als ware masterchef is hij losgegaan op de barbie (de Australische term voor barbecue) om voor de hele groep hamburgers en worsten te bereiden. Hierna naar het uitzichtpunt (met prachtig rood typisch outbackzand) voor de tafelberg Mount Conner gegaan. Na hier de nodige kiekjes gemaakt te hebben, doorgereden naar het volgende kamp waar de kangoeroebolognese boven het kampvuur werd klaargemaakt en meer dan redelijk smaakte. Daarna naar de douches/wc’s om de tanden te poetsen, maar dat ging niet zonder obstakels. Het was maar goed dat we een zaklamp bij ons hadden, want anders hadden we de slang die het voetpad overstak nooit gezien. Ook toen we later nog onze tent uit wilden voor een plasje, was het weer raak qua wildlife; ditmaal zat de schorpioen op 30 centimeter voor de tent op ons te wachten. Van tevoren hoor je al dat je dit soort dieren tegen kunt komen in Australië en het is dan ook erg leuk als dit daadwerkelijk gebeurt!

11 december

Mocht je last hebben van een energieoverschot dan kunnen we de tour die wij door de outback hebben gemaakt van harte aanbevelen; ook deze keer was het weer om 4 uur opstaan. Wederom was dit ook wel weer nodig, want bij King’s Canyon waar we naar toe gingen, wordt het in de middag warmer dan 50 graden. Wij stonden gelukkig al om 6 uur klaar voor onze ochtendgymnastiek: het beklimmen van de 700 meter hoge steile heuvel die het begin vormt van de canyon en onder de gidsen bekend staat als Heart Attack Hill. Na deze bedwongen te hebben bleek dat wij helemaal geen 50+ graden nodig hebben om uit elke porie van ons lichaam te zweten en hadden we al een liter water de man naar binnen gewerkt. Maar wat was het het waard! Het uitzicht was prachtig en ook het vervolg was geweldig. Elke tien meter die we liepen zorgde weer voor een fotomomentje waarvan de foto’s zo op een ansichtkaart gezet konden worden. Het hoogtepunt was de oase in de canyon die bekend staat als the Garden of Eden, waar we heerlijk een half uurtje gerelaxed hebben onder het genot van een appeltje en een mueslireep. Na weer op krachten te zijn gekomen, vervolgden we onze wandeling welke tot 10 uur duurde om vervolgens als een blok in slaap te vallen in de bus. Hierna begon de terugreis naar Alice Springs, dat voor Australische begrippen lekker dicht bij King’s Canyon ligt; op 450 kilometer dus. Als je dat van Rotterdam rijdt, ben je bijna in Parijs. Onderweg nog twee stops gemaakt: 1 voor de lunch en 1 bij een camelfarm, alvorens we, na meerdere malen in de meest onmogelijke posities in slaap te zijn gevallen, bij het hostel aankwamen. Na het verorberen van een broodje van de Subway en weer een teken van leven te hebben gegeven richting het thuisfront hebben we als een roosje geslapen.

12 december

Vandaag werd er gevlogen, wat dus in het algemeen betekent dat er geen spectaculaire activiteiten worden ondernomen. Foto’s en filmpjes op de harde schijf zetten, chillen bij het zwembad, scheren (lees: Colin die zijn hele gezicht openhaalt, omdat hij te gierig was om een goed scheermes te kopen en dus aan het tobben was met een budgetscheermesje van een kwartje), een shuttlebus vanaf het vliegveld regelen en de blog bijwerken waren de spannendste dingen die deze dag hebben plaatsgevonden. Omdat we erg tevreden waren over het hostel en het hostel aangesloten is bij een keten die door heel Australië opereert hebben we vandaag ook even ons lidmaatschap voor deze keten geregeld. Het voordeel hiervan is dat je een soort strippenkaart kan kopen voor 10 overnachtingen bij aangesloten hostels voor een gereduceerd tarief. Erg fijn voor het budget. Op het vliegveld aangekomen contact gehad met Chris en Hanneke die op 5 uur rijden van Cairns bleken te zitten en voor wie Cairns de volgende halte was! We wisten wel dat ze aan de oostkust zaten, maar zo dicht in de buurt hadden we absoluut niet verwacht. De vlucht verliep spoedig, de bagage was er in een mum van tijd en het busje dat we online geboekt hadden stond al op ons te wachten. Een heerlijke aankomst in een heerlijk stadje dus.

13 december

Australië is best wel groot, heel groot. Hoogste tijd om dus eens aan de tekentafel te gaan zitten voor een preciezere invulling van onze tocht langs de kust van Queensland. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het aanbod van excursies en tripjes die je kunt maken is gigantisch en op een gegeven moment zie je door de bomen het bos niet meer. Aan de ene kant is het leuk om alles zelf te regelen en geeft het een gevoel van vrijheid dat je niet weet wat de komende dagen brengen, aan de andere kant mis je op een dag als van vandaag ook wel de luxe van een georganiseerde reis waarbij je weet waar je aan toe bent en dus niet uren bezig bent om tientallen internetsites af te gaan. Uiteindelijk toch knopen door kunnen hakken en een mooie trip naar de Great Barrier Reef kunnen vinden en een dure, maar als het goed onvergetelijke zeilreis inclusief overnachting op het water naar the Whitsundays. In de avond kwamen Chris en Hanneke met de taxi naar ons toe. Onwerkelijk. We zien ons nog lopen met zijn vieren op de vakantiebeurs in Utrecht rondkijkend en fantaserend over een geweldig avontuur in Australië en dan zie je elkaar opeens aan de andere kant van de wereld, ruim twee weken eerder dan gepland. Na eerst bijgepraat te hebben onder het genot van meerdere drankjes vroegen we ons af of we nog ergens in een uitgaansgelegenheid een afzakkertje konden doen ondanks dat het zondag is. Het antwoord was een volmondige ja. In een disco behorend bij het partyhostel van de stad hebben we tot in de vroege uurtjes kunnen genieten, gelachen en dansen in een leuke atmosfeer met een goede dj. Topavond! Ook hier gold weer dat de ongeplande dingen meestal het leukste zijn.

14 december

Vandaag was een overbruggingsdagje, omdat het morgen een stuk beter weer is om het Great Barrier Reef op te gaan. Aangezien dat naar alle waarschijnlijkheid een once in a lifetime is, willen we het wel zo optimaal mogelijk beleven. Gelukkig klaarde het weer aan het einde van de middag op waardoor we nog een mooie wandeling van een dikke 2,5 uur hebben kunnen maken over de Esplanade; de kilometerslange boulevard van Cairns. Een waar paradijs voor de sporter met outdoorfitnessapparatuur, volleybalvelden en zelfs rotsen met handvaten om te kunnen beklimmen. Ook wel een beetje confronterend voor Colin aangezien het sporten hetgeen is wat hij op dit moment verreweg het meeste mist van alles. Naast de grote kerstboom tussen de palmen hebben we meerdere soorten vogels gezien waaronder papegaaien en zelfs een kolibrie. Toen de zon onderging kwamen ook de vliegende honden tevoorschijn die behoorlijk indrukwekkend waren met een spanwijdte van een grote vogel. Hierna vroeg naar bed ingegaan, zodat we de dag erna met zoveel mogelijk energie de prachtige onderwaterwereld konden gaan ontdekken.

15 december

Wat een goede beslissing was het om de trip naar het Great Barrier Reef een dag uit te stellen! We stonden op met een strakblauwe lucht en fluitende vogeltjes, een beter begin konden we ons niet wensen. Na naar de haven te zijn gelopen, arriveerden Chris en Hanneke niet veel later. Na anderhalf uur te hebben gevaren en het ontbijt aan boord genuttigd te hebben, kwamen we aan met nog steeds prachtig weer en geweldig mooi blauw water. Zo snel als mogelijk was hebben we ons in onze wetsuits gehesen en Colin en Chris lagen als een van de eersten in het water. Dit was maar goed ook. Want na nog geen twee minuten, heeft Colin mogen aanschouwen waar hij al op gehoopt had: een zeeschildpad. Snel Chris geroepen/geseind dat hij moest komen en op een tempo a la Pieter van den Hoogenband kwam hij ook op tijd om het prachtige dier te kunnen zien. Helaas voor de vrouwen hebben zij het moeten missen, omdat Hanneke haar duikbril niet goed aansloot, maar gelukkig bood een kindermaatje uiteindelijk de oplossing. Naast het prachtige koraal en de tropische vissen ook nog twee haaien gezien, iets waarvan de zeebioloog aan boord had gezegd dat je hier absoluut niet op hoefde te rekenen. Vol energie en enthousiasme hebben we genoten van een uitgebreide lunch voordat we op de tweede plaats van bestemming kwamen. Snel weer het water in om ons te vergapen aan het natuurschoon dus. Na enige tijd gesnorkeld te hebben, was het tijd om het wat dieper te gaan zoeken en trokken we onze scuba-uitrusting aan. Het was heel bijzonder om met zijn vieren tot 7 meter onder water af te zakken en daar fors uit de kluiten gewassen vissen te mogen bekijken. Hierna ook nog in het midden van een complete school middelgrote vissen terecht gekomen wat een mooie afsluiting was van de dag op zee. Hierna nog aan de gezellige boulevard gegeten om de dag af te sluiten, alvorens Chris en Hanneke weer verder op stap gingen met hun camper en wij alles rustig lieten bezinken in ons hostel. Het was een heel mooie dag en het feit dat we het met Chris en Hanneke hebben mogen beleven en zodoende voor de tweede keer een van de zeven natuurwereldwonderen (naast de Victoria watervallen op de grens van Zimbabwe en Zambia) samen hebben mogen zien, maakte deze dag onvergetelijk.

16 december

Wat valt er te schrijven over een dag waar je van kwart over 8 tot kwart over 7 in de bus hebt gezeten? Niet bijster veel. Wel kunnen we zeggen dat onze eerste ervaring met de bussen van de organisatie Greyhound positief te noemen is. De bussen zijn ruim en hebben zelfs (al dan niet al te snel) WiFi aan boord. Na aankomst in Airlie Beach (de uitvalsbasis voor de Whitsunday Islands) snel naar het kantoor van de organisatie die de excursie organiseerde voor verdere informatie. Tot onze verbazing bleek deze al gesloten. Toen we de excursie boekte werd verteld dat deze tot 8 uur open was, maar bij aankomst bleek toch echt dat het al om 7 uur gesloten was. De boot zou de volgende dag om half 9 vertrekken stond er op onze voucher, dus we schatten zo in dat als we er om 8 uur zouden zijn dat dat wel voldoende moest zijn. In de avond nog wat gedronken met andere reizigers, wat, op het feit dat een Française haar wijn omstootte over de mobiel van Colin heen (niets aan handje, hij deed het gewoon nog), gezellig was.

17 december

Nadat we al voor de wekker wakker geworden waren en dus lekker ruim op tijd waren, werd er op de deur geklopt. De receptie. De organisatie van de zeiltocht had gebeld waar we wel niet bleven. Hierbij ook nog even de mededeling dat de boot ook zonder ons zou vertrekken om kwart over 8 vanuit de haven. Geen fijne start van de dag. Wij halsoverkop, zonder echt goed na te kunnen denken wat we mee moesten nemen (hoewel het bier uiteraard niet vergeten werd), ons naar het kantoor gehaast. Eenmaal daar werden we aangekeken en behandeld of we een moord hadden begaan. Blijkbaar werd er al bij voorbaat vanuit gegaan dat we expres niet waren gekomen of iets dergelijks, want de ontvangst was allerminst vriendelijk te nomen. Na wat papieren ingevuld te hebben, werd er verteld dat we naar de haven moesten gaan naar café Barcelona, waar de ontmoetingsplaats was. Dit wederom met het dreigen dat de boot ook zonder ons zou vertrekken. Wij dus in vol galop naar de haven. Uiteraard bleek dit de verkeerde haven te zijn. Wel dreigen met het vertrekken van de boot, vervolgens niet helpen met het daar komen en nog ons nog geeneens de goede richting wijzen, vielen niet heel lekker. Het daarbij rennen met tassen en de bijkomende transpiratie droeg ook niet echt bij aan een flitsend begin van de dag. Maar gelukkig was daar onze reddende engel. Een Australische vrouw die zelf vroeger ook op de zeilboten had gewerkt zag twee hulpeloos verdwaalde backpackers en vroeg ter bevestiging of we verdwaald waren. Ja dus, en niet zo’n beetje ook. De plek waar we naar toe moesten bleek 2 kilometer verder op te liggen, maar gelukkig konden we met haar meerijden anders hadden we echt de boot gemist. Een duidelijk gevalletje van als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Eind goed, al goed, want na onze eeuwige dankbaarheid te hebben uitgesproken tegenover de zeer aardige Australische vrouw, bleek onze boot er nog te liggen en konden we toch nog mee. Gelukkig begon toen een echte kentering van de dag. Zo slecht als de start was, zo geweldig was het vervolg. De boot was prachtig, de crew was geweldig, de groep meer dan gezellig (lees: om tien uur in de ochtend ging de rum-cola vrolijk rond) en het weer was top. De eerste stop was het mooiste strand dat we ooit hebben gezien: Whitehaven Beach. Het uitzicht op het strand leek wel gefotoshopt. Eenmaal beneden wilden we een foto nemen met de telefoon met Colin, echter die bleek uit te staan. Vreemd. Proberen aan te zetten, maar zonder resultaat. Telefoon opengemaakt en helaas bleek daar vocht in te zitten (lees: de wijn van gisterenavond waar we van dachten dat het met een sisser was afgelopen). Flink balen dus, maar na een kleine potjandrie, wat is het toch suboptimaal dat dit nu net gebeurt (maar dan met Rotterdamse tongval) toch nog de knop om kunnen zetten en verder gegaan met genieten. Het zou immers alleen maar verzekeringswerk zijn; uiteraard bleek dat telefoons het enige zijn wat niet gedekt is binnen onze niet bepaald goedkope reisverzekering, omdat er zoveel fraude mee wordt gepleegd. Ach ja, relativeren maar, gelukkig is er niets mis met onze gezondheid en zijn we bezig met de reis van ons leven. We hadden ook in Nederland in de file kunnen staan op een grijze, regenachtige winterdag ;-) In ieder geval was de rest van de dag prachtig. We zijn lekker wezen zeilen, terwijl we schildpadden en dolfijnen in het water zagen, en na een lekker avondmaal zijn we als enigen van de 14 passagiers samen op het dek gaan liggen op onze slaapzak om onder de sterren in slaap te vallen met het geluid van dolfijnen die aan het wateroppervlak adem komen halen op de achtergrond. Daarvoor werd er nog muziek gemaakt en heeft Colin zelfs even op de didgeridoo gespeeld. Helaas tijdens het slapen toch nog wat regen in de avond, waardoor we om half vier toch nog maar in ons bed benedendeks zijn gaan liggen.

18 december

Om 7 uur opgestaan met een licht katertje (laten we het erop houden dat het gezellig was aan boord de avond ervoor) om te ontbijten en daarna te snorkelen. Net als bij Cairns was het ook hier weer adembenemend mooi. Vooral de tweede snorkelplaats, luisterend naar de naam The Aquarium, deed zijn naam eer aan. Overal waren vissen en koraal met een grote biodiversiteit. Bij de derde ronde heeft Colin zelfs nog een haai gezien als enige van het reisgezelschap. In de middag ging het wel behoorlijk waaien, maar dat was alleen maar positief. De zeilen werden gehesen en met een behoorlijke snelheid spoedde we naar de haven. Chris en Hanneke hadden gelijk: een meerdaagse zeiltocht naar de Whitsundays is een ongelooflijke ervaring!

19 december

Vandaag het net op tijd opstaan voor het uitchecken tot een maximum gerekt om even bij te komen van alle indrukken van de voorgaande dagen. Daarna kwam het “even” een telefoon halen om deze “even” te installeren. Eerst kijken welke bus je moet hebben, om deze net te missen, een half uur te wachten en dan nog naar het winkelcentrum te gaan, waar je dan nog moet proberen om een verstandige keuze te maken. Uiteindelijk voor een net iets luxer modelletje gegaan (het is altijd handig om naast een laptop nog een redelijk goede smartphone te hebben voor het boeken van excursies, overnachtingen, etc.) die op het eerste gezicht goed lijkt te werken. Gelukkig maar, want het kopen en installeren (inclusief internetbankieren, etc.) kost je uiteindelijk toch de hele dag, terwijl er nog meerdere mooie wandelingen te maken waren in de omgeving. Ach ja, zo mooi als het zeilen was het toch niet geworden….

20 december

Om elf uur in de ochtend aangekomen bij de bushalte van Hervey Bay waar we op gehaald zouden door een auto van het hostel. We waren niet de enigen. Uiteindelijk met zijn achten ons in de stationcar gewurmd en bedolven onder de bagage naar het hostel gereden. Hier aangekomen bleek deze zeer ruim opgezet en tevens te fungeren als camping. Op de camping stonden ook voertuigen van de organisatie Jucy wat ons meteen een flashforward richting de Verenigde Staten bezorgde, aangezien we daar zelf met Joop in een van deze huisjes op wielen gaan rondtoeren. Na ingecheckt te hebben, is Vivian voor de siësta gegaan en is Colin op pad gegaan om te kijken of er nog een tripje te regelen viel naar Fraser Island; het grootste zandeiland van de wereld, waar zich tevens de enige snelweg met zand als wegdek bevindt. De tripjes waren gelukkig nog wel voorhanden, maar aardig aan de prijs. Ten opzichte van de dagtrip was een overnachting plus een dag extra 125 euro per persoon duurder en zodoende hebben we besloten om het bij 1 dagje te houden. Verder nog vleermuizen wezen spotten in de avond, maar verder niets noemenswaardigs gedaan.

21 december

Vandaag tijd voor het verwezenlijken van een van onze must do’s in Australië; het bezoeken van Fraser Island. Met dertig graden en een onbewolkte lucht stelde het weer absoluut niet teleur gelukkig. Na het opgepikt worden bij het hotel en het overvaren met de ferry, hadden we een wat stroeve start. Een iets te optimistische reiziger dacht namelijk zelf wel even te kunnen rijden en kwam met zijn auto plus aanhanger hopeloos vast te zitten in het zand van de duinen op het midden van het eiland. Uiteindelijk de aanhanger los kunnen krijgen en met mankracht weg kunnen rijden om vervolgens met een ketting gekoppeld aan de auto en onze bus de wagen te kunnen bevrijden. Al met al een uurtje geduurd. Wel avontuurlijk, maar jammer dat het van onze tijd van ons zeer volgeplande dagprogramma ging. Hierna hebben we ons zandpad vervolgd naar het tientallen kilometerslange strand met als eerste stop een wrak van een schip dat er al decennialang ligt. Bij de tweede stop leek het net of we weer even terug in Nederland waren; in Center Parcs om precies te zijn. Eli Creek leek precies op een van de outdoorwildwaterbanen van Center Parcs, maar dan in het echt. Na hierna de inwendige mens verzadigd te hebben met een uitgebreid lunchbuffet, hebben we een wandeling gemaakt door het mooie regenwoudgedeelte van het eiland, waar we zelf onze eerste varaan hebben gespot. Hierna zijn we naar Lake McKenzie geweest. Dit grote zoetwatermeer bleek voor ons verreweg de mooiste zoetwaterlocatie waar we ooit hebben gezwommen. Helaas deze dag geen dingo’s kunnen spotten, hoewel deze wel ruimschoots aanwezig zijn op het eiland. Gelukkig werd dit mooi gecompenseerd toen we, eenmaal weer aan land aangekomen, onze eerste wilde kangoeroes hebben gespot met de ondergaande zon. Een mooie afsluiting van een mooie dag.

22 december

Vandaag was het tijd voor alweer zo’n leuk uitje: een bezoekje aan de dokter. Vivian had, zoals ook dikwijls in Nederland, last van een blaasontsteking en dus moest er een receptje voor de antibiotica gehaald worden. Bij de kliniek bleek al snel dat er nogal sprake is van een dokterstekort in Australië. Veel buitenlandse dokters komen naar Australië om hun brood te verdienen, wat bij onze kliniek duidelijk te merken viel aangezien vier van de vier artsen uit (vermoedelijk) India kwamen. Het niveau van Engels van onze dokter was niet al te hoog, wat er toe leidde dat Vivian hem op een gegeven moment niet helemaal kon volgen. Het was een grappig moment toen hij vervolgens vroeg of wij de Engelse taal wel machtig waren, terwijl hij toch echt zelf degene was die maar zeer moeilijk uit zijn woorden kwam. Geen probleem verder, het receptje werd gescoord, maar wel mooi om te zien hoe de werkelijkheid even werd omgedraaid. Na het bezoekje aan de apotheek was het tijd om accommodatie te zoeken voor de dagen rondom en met kerst. Een verdraaid lastige opgave bleek, want in Noosa (wat we als volgende stop hadden gewenst), bleek alles vol te zitten wat er toe leidde dat we besloten hebben om in 1 keer door te gaan naar Brisbane waar nog wel plek was.

23 december

Als je wat langer op reis bent, ga je anders tegen reistijden aankijken. Vandaag hoefden we maar 5 uur en een kwartier in de bus te zitten en dat zien we echt als kort nu. Na dit korte ritje aangekomen in de eerste echte stad waar we zijn geweest. Alle andere steden deden meer aan als grote dorpen, maar met hoge flats en een echte skyline is Brisbane echt een stad te noemen. Aangekomen in het hostel werd de vraag gesteld of we wellicht zonder bij te betalen een kamer voor ons tweeën wilden. Uiteraard hebben we hier bevestigend op geantwoord. Jammer genoeg ligt Brisbane niet aan de zee, maar er is gelukkig wel een strand aangelegd in de stad zelf waar we nog even de laatste zonnestralen hebben meegepakt.

24 december

Bij gebrek aan echt strand vandaag weer naar het aangelegde strand gegaan. Verder stellen zowel het hostel als de stad teleur. De stad schijnt erg leuk te zijn, behalve met de feestdagen, want dan is iedereen naar de kust toe (waar wij dus heen wilden gaan). Hoewel de stad enigszins sfeerloos te noemen is (hoewel de winkels wel leuk versierd zijn en er op het centrale plein een grote kerstboom is opgetuigd om nog een beetje kerstgevoel te creëren) kan het altijd nog erger; zie het hostel waar we in verbleven. Hoewel er iedere avond iets leuks te doen zou moeten zijn karaoke, biljartwedstrijd, quiz, etc.) bleek dit niet het geval. Immers de vacature voor entertainmentcoördinator was vacant. Gelukkig was er nog wel de filmzaal waar we traditioneel Home Alone 1 en 2 hebben gekeken. Al met al viel de kerstavond in het buitenland erg tegen. Het was zelfs de eerste avond van de reis tot dusver dat we liever in Nederland waren geweest.

25 december

It is beginning to look a lot Christmas. Not really. Alle faciliteiten in de stad zijn gesloten en in het hostel is niets georganiseerd. Behalve de kerstmaaltijd dan waarbij bleek dat wij de enigen waren die dit hadden gereserveerd en het eten ook niet je van het was. Om toch nog een nuttige invulling te geven aan deze dag hebben we ons ondanks de dramatisch slechte internetverbinding gestort op het boeken van vliegtickets voor een binnenlandse vlucht in Argentinië. We hebben namelijk, na de gebruikelijke clichés als geld kan je weer terugverdienen en je weet nooit wanneer je de kans weer krijgt, etc., de knoop doorgehakt om naar Patagonië te gaan. Volgens velen qua natuur een van de mooiste plaatsen ter wereld. Na uren getob met het internet in het hostel uiteindelijk een internetcafé kunnen vinden om de tickets te kunnen kopen. Alleen jammer dat we tickets in de mailbox kregen die alleen geldig waren voor mensen met de Argentijnse nationaliteit. Merry Christmas. Totaal klaar met en gaar door het eindeloze zoeken, besloten om dat morgen maar te fixen.

26 december

Om de spanning aangaande de vliegtickets weg te krijgen hier maar meteen achteraan gegaan. Nadat het met de slechte Wifi in het hostel niet lukte om naar Argentinië te bellen, maar weer naar het internetcafé gegaan om vervolgens na een kwartier lang irritante muziek te luisteren een medewerker aan de lijn te krijgen. Het probleem uitgelegd en gelukkig bleek het nog te fixen te zijn door in Buenos Aires naar het kantoor te gaan om daar bij te betalen voor het tarief voor niet-Argentijnen. In ieder geval alvast 1 activiteit die we in Buenos Aires kunnen ondernemen zullen we maar zeggen. In de middag de excursies geboekt voor de volgende twee dagen en daarna naar het strand gegaan. Wat het was kunnen we niet zeggen, maar hier bleek opeens een veel betere vibe te hangen dan de voorgaande dagen. Ook in hostel bleek de sfeer een stuk gezelliger dan eerder. Gelukkig maar anders we wel een heel zure herinnering overgehouden aan kerst 2015. Na het bereiden van kangoeroebiefstuk als kerstmaal (die erg goed gelukt was) nog met Léon (voor zijn verjaardag) en met Remy en Colin zijn ouders wat erg fijn was om kerst zo af te kunnen sluiten.

27 december

Vandaag was het eindelijk weer eens tijd voor een uitje; we zijn naar the Lone Pine Koala Sanctuary gegaan. Na de gewenste bus gemist te hebben, omdat we de bushalte niet direct konden vinden in het labyrintachtige winkelcentrum waar we moesten vertrekken, waren we in de daaropvolgende bus in 45 minuten naar het park gereden. Behalve de 130 koala’s die hier wonen, biedt het park ook onderdak aan veel andere inheemse diersoorten. Zo hebben we dingo’s, Tasmaanse duivels, vogelbekdieren en uiteraard kangoeroes gezien. De kangoeroes waren erg tam en konden zelfs met de hand gevoerd worden met het voer dat we gekocht hadden. Verder waren er de hele dag door shows/presentaties/voedermomenten die (ondanks dat ze af en toe wat kinderlijk aandeden) leuk waren om te bezoeken. Na terugkomst zijn we van hostel gewisseld en zijn we naar het hostel van de keten waar we lid van zijn geworden gelopen dat twee deuren verderop zit. Hoewel het maar vijftig meter verderop was, bleek het een wereld van verschil. Dit hostel is simpelweg stukken beter. Dit bleek onder andere uit de vele insidertips die op borden hingen van leuke dingen die er (veelal gratis) in de stad te doen zijn en ook nog eens bij de receptie verteld werden. Jammer dat we dit niet eerder wisten, anders hadden we wellicht meer uit ons bezoek aan Chili kunnen halen. Gelukkig was het bezoek aan het park van vandaag het bezoek aan Brisbane al waard en morgen zou het nog beter worden.

28 december

Vandaag was het tijd om nog meer te dieren te gaan bekijken. Ditmaal gingen we naar the Australian Zoo; home of the crocodile hunter. Deze dierentuin is opgericht door de ouder van crodocile hunter Steve Irwin. Het leuke van deze dierentuin is dat het meer is dan alleen maar diertjes kijken. De dierentuin is ook erg gericht op educatie en interactie met dieren. Vooral de middagshow met zowel vogels, slangen en krokodillen was erg indrukwekkend en leuk om te mogen beleven. Grappig was dat zowat het hoogtepunt van de dag qua wildlife bestond uit een wilde slang (centimeter of 25) die net een kikker had gevangen en deze aan het verorberen was. De dag werd ook erg leuk afgesloten met het spelen van Amerikaanse drankkaartspelletjes met Amerikanen, Britten en Nederlanders.

29 december

Met een bescheiden katertje wakker geworden, ingepakt en uitgecheckt. In de avond stond de vlucht naar Sydney op het programma, dus we hadden overdag nog wat tijd om zaken te regelen voor de reis naar Zuid-Amerika. Dit ging gelukkig voorspoedig en we hebben alvast meerdere hostels vast kunnen leggen voor Chili en Argentinië. De vlucht vertrok prima op tijd en de tassen volgden snel. Jammer genoeg hield het geluk daar op. In de praktijk bleek de trein toch niet zo te rijden als op internet aangegeven. Eerst moesten we al 40 minuten wachten met het overstappen, maar bij het tweede station waar we moesten overstappen, bleek er helemaal niets te zijn waarop we konden overstappen. Altijd fijn als je om half 1 in de nacht op een compleet verlaten station staat. Gelukkig met de gedownloade offline kaart wel de weg kunnen vinden, hoewel dat nog drie kwartier lopen met volle bepakking was. Dit resulteerde erin dat we pas kwart over 1 aankwamen in plaats van middernacht bij een enigszins ongeruste Chris en Hanneke. Ook hun reis bleek niet helemaal vlekkeloos verlopen; ze waren namelijk in eerste instantie naar een nogal obscure buitenwijk gegaan naar een straat luisterend naar McDonald Street in plaats van McDonald Avenue! Gelukkig hebben we alles onder het genot van een biertje en een wijntje kunnen relativeren, maar het wel even goed balen!

30 december

De pech van gisteren werd gelukkig alweer snel vergeten door het geluk van vandaag. Het strandweer voor vandaag was namelijk perfect. Dit maakte de dag op het beroemde Bondi Beach tot een waar succes. Hoewel we niet de enigen waren die op het idee waren gekomen om te gaan surfen hebben we wel een poging gedaan. Het kwam niet helemaal lekker uit de verf door de vele mensen met wie we de golven moesten delen, maar we kunnen in ieder geval wel zeggen dat we een poging tot surfen hebben gedaan op een van de bekendste surfstranden ter wereld. Verder was het simpelweg genieten in de zon met een muziekje en een pilsje. Oké, toegegeven, het bordje met “no alcohol allowed” hadden we heus wel gezien, maar onder het motto “living on the edge” hebben we dat maar even gelaten voor wat het was. Hierna nog heerlijk oosters gegeten, alvorens ditmaal zonder problemen met de trein terug te reizen.

31 december

Vroeg uit de veren, want om een goede plek te hebben voor het vuurwerk kan je er niet te laat bij zijn. Eerst moest er nog even (2,5 uur) in de rij gestaan worden, maar gegeven de sfeer en het weer was dit geen enkel probleem. Eenmaal binnen gekomen hing er een geweldige festivalachtige sfeer en hebben we ons bij een groepje Nederlanders gevoegd. Het ouderwetse potje kingsen zorgde voor de nodige gezelligheid en voor we het wisten was het tijd voor het eerste vuurwerk van de avond om 9 uur. Dit was met afstand het mooiste vuurwerk dat we ooit hebben gezien en was naar onze mening nog mooier dan dat van middernacht toen we een slechter zich hadden. Dit betekende helaas alweer het einde van het samen avonturen beleven met Chris en Hanneke, maar we kunnen wel zeggen dat we het maximale gehaald hebben uit de 48 Sydney die we samen mochten beleven.

1 januari

Al om 9 uur hebben we het echtpaar Schop uit moeten zwaaien. Zelf toch nog maar even blijven liggen. Gegeven de reis die we straks naar Zuid-Amerika gaan maken en dat vooral de eerste twee weken daar erg intensief zullen zijn, hebben we besloten om vandaag niets te ondernemen en alvast weer even alles in te pakken/op te laden/op te ruimen, etc. Oud en nieuw hakt er toch altijd wel in en aangezien je nooit weet of je goed kan slapen tijdens de vlucht, is het belangrijk om het batterijtje weer enigszins op te laden.

2 januari

Hoewel we oorspronkelijk nog naar the Blue Mountains hadden willen gaan, hebben we ervoor gekozen om de binnenstad van Sydney te gaan ontdekken. Hoewel the Blue Mountains prachtig zijn, kunnen we Sydney simpelweg niet verlaten voordat we het Opera House van dichtbij hebben kunnen zien aangezien dit samen met Uluru toch wel gezien kan worden als de iconen van het land. De mooie architectuur was heel indrukwekkend en met in het achterhoofd houdende dat Zuid-Amerika straks voor een groot gedeelte uit natuur zal bestaan, zijn we blij dat we voor de stad hebben gekozen. Morgen is het alweer tijd om door te gaan. We hebben alle must do’s kunnen doen en het feit dat we zowel het duiken bij het Great Barrier Reef als het vieren van oud en nieuw met Chris en Hanneke hebben mogen beleven, heeft er al helemaal voor gezorgd dat ook dit weer een onvergetelijk avontuur was!

No worries mate!

Vivian en Colin