Magisch Myanmar

Magisch Myanmar

12 oktober

“Waarom zit er nog een zakje hete kruiden bij deze maaltijd?!”. Dat was de vraag van vandaag. Vandaag was het tijd om van het kleinere vliegveld van Bangkok (ja, Bangkok heeft twee vliegvelden, zoals Joop tijdens zijn wereldreis heeft mogen ervaren toen hij op het verkeerde vliegveld bleek te staan!) naar Yangon te vliegen. Budgetbackpackers als we zijn, had Colin het goede idee om de goedkoopste maaltijd van het vliegveld a 1,50 euro voor een bak rijst met kip te kopen. Na de derde hap klonk het: “Liefje, je bent zelfs aan het huilen nu”, waarop Colin met een tempo dat Usain Bolt waarschijnlijk niet had bijgehouden naar het verkooppunt voor een koude water spoedde. En dat was na de derde hap, terwijl, er nog een zakje extra kruiden bij zat voor het geval dat de maaltijd niet heet genoeg zou zijn. Nadat Colin het gevoel in zijn mond weer had teruggekregen na een litertje water, was het tijd om de vlucht van 70 minuten naar Yangon te pakken. Na de douanerituelen afgewikkeld te hebben, was het tijd om aan Myanmarees geld te komen en dat schijnt nogal moeilijk te zijn. Dat bleek ook wel. Pas bij het derde pinapparaat hadden we met de creditcard succes. Hierna verliep alles gelukkig voorspoedig. We werden door het hotel opgehaald en hebben na aankomst de avond verder doorgebracht met het plannen van de reis door Myanmar met een zeer behulpzame hotelmedewerker.

13 oktober
Deze dag waren de weergoden ons niet gunstig gezind; het viel met bakken tegelijk naar beneden. Oorspronkelijk was het idee om naar de grootste pagode ter wereld (100 meter hoog) te gaan: de Shewadagon pagode. Dit schijnt 1 van de absolute hoogtepunten van Myanmar te zijn. Echter, met de aanhoudende regenval en in het achterhoofd houdende dat we aan het einde van de reis nog in Yangon terug zouden komen, hebben we deze even geparkeerd. We willen hier naar toe leven, zodat we deze op het einde wel in volle glorie in de zon kunnen beleven in plaats van dat we helemaal verregenen en nog net van onder een paraplu wat foto’s kunnen nemen. Helemaal niets doen is natuurlijk ook geen optie en dus zijn we voor de beste indoor optie gegaan: the National Museum of Myanmar. Helaas geldt de regel “foto anders is het niet gebeurd”(er mochten geen foto’s genomen worden), maar er waren meerdere mooie gouden voorwerpen te vanuit de oudheid te zien. Ook waren er nog wat fossielen zoals mammoetslagtanden te bewonderen. Verder deed het museum wat armoedig aan (lees: op de bovenste etage stonden 4 teiltjes op de grond om het water van de lekkage op te vangen). Na het bezoek goot het nog steeds dus besloten we voor het moment even terug te gaan naar het hotel om een middagdutje te doen. Gelukkig was het regenen na het ontwaken opgehouden en konden we nog een wandeltocht ondernemen die we in de Lonely Planet hadden gevonden. Na langs wat oude gebouwen gezworven te hebben, bracht deze ons uiteindelijk bij de barbequestreet waar we voor 5 euro de man hebben gesmuld van een volledige vis, kispiesjes, groentespiesjes, rijst en uiteraard bier. Eenmaal teruggekomen lieten naast de weergoden eerder deze dag ook de wifigoden ons in de steek. Het was de bedoeling om Chris, die deze dag jarig was, te verassen met een telefoontje via Skype, maar na 20 minuten proberen was zelfs het geduld van de relaxte reiziger op en konden we niets meer doen dan een berichtje sturen.

14 oktober
Vandaag vroeg uit de veren want we moesten de bus halen van 830. De medewerker van het hotel vertelde dan ook dat we 530 de wekker moesten zetten. Dat was nog geeneens nodig want we werden 515 al gewekt door een hotelmedewerker. Gelukkig luidt het spreekwoord “beter te vroeg dan te laat”, want uiteindelijk zaten we al om 730 op het station te wachten op de bus die pas om 845 bleek te vertrekken. Het positieve van de bus was dat er airco was, het negatieve dat er tevens onboard entertainment was. Het laatste bestond namelijk uit een televisiescherm waarop een soort cabaret/klucht in het Myanmarees werd uitgezonden. Op zich no problemo ware het niet dat in deze voorstelling blijkbaar alles geschreeuwd moest worden en het geluid centraal uit de bus werd uitgezonden op het volume voor doven en slechthorenden. Na 4 uur van deze voorstelling, waar we geen woord van hebben verstaan, te hebben “genoten”, kwam de rit abrupt tot een einde en moesten we wisselen naar een andere bus. Nou ja, bus, het was dus een truck waar we, samen met drie monniken, op planken konden gaan zitten met onze flightbags tussen rijstbalen: we loved it! Staand op de truck zagen we in de verte al het doel van vandaag opdoemen: the Golden Rock! Dit is een boeddhistisch bedevaartsoort bestaande uit een rots die de wetten der natuur lijkt te trotseren (de legende wil dat dit komt doordat er een haar van boeddha de rots in balans houdt). De rots is goud door de vele flinterdunne goudblaadjes die erop geplakt zijn: deze worden erop geplakt om iemand geluk te wensen. Aangezien vandaag Lucas geboren is (zoon van Léon en Dorien) was er geen twijfel mogelijk op wiens gezondheid het goud geplakt zou worden en heeft Colin goudblaadjes gekocht om ze er voor Lucas op te plakken. Alleen Colin had deze eer, omdat de directe omgeving van de rots alleen toegankelijk is voor mannen. Na een tocht (door een schitterende omgeving en met stralend weer) met een truck naar beneden, die veel weg had van een kermisattractie, en het regelen van buskaarten voor de volgende dag zijn we heerlijk in slaap gevallen.

15 oktober
Vandaag is een vrij spannende dag. Het is immers de eerste dag waarop nog niet vaststaat waar we de avond zullen gaan slapen. Op ons kaartje voor de bus staat de plaats Bago aangegeven en verder moet alles nog geregeld worden. Het idee is om in Loikaw te geraken waar we de stammen willen bezoeken waar de vrouwen ringen om de nek dragen waardoor ze extra lange nekken krijgen. Na ditmaal in de bus urenlang te hebben mogen genieten van een Myanmarese soapserie waarin naast het tenenkrommende acteerwerk wederom alles geschreeuwd moest worden, kwamen we aan bij het busstation. Hier bleek dat we om op de plaats van bestemming te komen, we eerst een nachtbus moesten nemen om 6 uur tot 5 uur de volgende morgen. Op de tussenstop moeten we dan een bus zien te fixen voor nog eens 3 uur. Een aardig intensief traject voor de boeg dus, maar met het zoeken van een slaapplaats hoefden ons in ieder geval niet langer bezig te houden. Aangezien we nog 6 uur moesten wachten op de nachtbus zijn we achterop de scooter Bago gaan verkennen. Na een prachtige immens grote liggende Boeddha te hebben bezocht, kwam letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van deze dag: de grootste beklimbare pagode ter wereld! Na eenmaal boven te zijn gekomen, gaf deze een adembenemend uitzicht over de stad met gouden toppen van pagodes die onder de strakblauwe lucht boven de boomtoppen uitkwamen als uitzicht. De grote liggende Boeddha viel uiteraard ook te zien. Helaas voor Vivian bleef dit uitzicht haar onthouden, omdat alleen mannen deze pagode mogen beklimmen. Hierna nog naar een grote python geweest die aanbeden wordt, omdat geloofd wordt dat ze een reïncarnatie is van een Myanmarese prinses. Hierna begon het avontuur met de nachtbus. Hallo nachtbus! Blijkbaar is de nachtbus hier er niet voor gemaakt om in te slapen. Uiteraard was er weer de soapserie op maximaal volume, maar waarom deze tot 1 uur op moest blijven staan zonder het volume ook maar een tandje te verminderen, is ons een raadsel. Nu denken jullie, gelukkig houdt het dan om 1 uur op, maar niets bleek minder waar. Om 1 uur bleek het tijd om de muziek aan te zetten, inclusief meezingende buschauffeur en discoverlichting. Het om het kwartier aan- en uitzetten van het licht werkte ook niet echt nachtrustbevorderend. Dit was echt totaal iets anders dan de bussen die we op eerdere reizen hebben ervaren waarbij het de bedoeling is dat de passagiers tijdens de nachtelijke ritten ook daadwerkelijk de mogelijkheid krijgen om tot een nachtrust te komen. Om 3 uur werd het Vivian allemaal (al dan niet in combinatie met iets slechts gegeten te hebben wellicht) iets te veel wat er in resulteerde dat Colin opeens een wit weggetrokken geliefde zag overgeven in een plastic zakje. Gelukkig was er tien minuten later een tussenstop bij de plaats Kalow. Hier stond een man die vertelde dat hij een hotel had en we daar van harte welkom waren. Een goed idee gegeven de toestand van Vivian en aangezien we gelukkig nergens aan gebonden zijn, hebben we dit aanbod aangenomen en hebben we midden in de nacht ingecheckt. Voor de 8 dollar per persoon hoefden we het ook niet te laten 

16 oktober
Een van de mooie dingen van reizen is dat je op plaatsen komt waar je niet van verwacht had er ooit te komen en dat er altijd van een planning kan worden afgeweken. Dit brengt gelukkig vaak alleen maar mooie dingen met zich mee. Doordat Vivian zich niet lekker voelde, gingen we de bus uit en kwamen we uit in een plaats die bekend staat als de uitvalsbasis voor mooie trekkings in Myanmar. De absolute aanrader bleek de driedaagse trekking naar Inle Lake (1 van de mooiste plaatsen van Myanmar) te zijn. We maakten onze borst al nat over het waarschijnlijk hoge prijskaartje dat er aan zou hangen. Immers, 3 dagen trekken met gids, maaltijden en slaapplaats zou niet gratis zijn, maar ach voor sommige ervaringen moet soms wat neergeteld worden. Het was inderdaad niet gratis, maar 12,50 euro per persoon per dag! Verder is Colin nog even naar de plaatselijke markt geweest om wat proviand in te slaan voor de trekking en heeft hij zich ook nog laten scheren (wat op zich wel nodig was aangezien de scheerspullen voor Colin vergeten zijn in Nederland). Ach ja, het kostte wel weer een dikke 70 cent, maar Colin loopt er weer gladgeschoren bij.

17 oktober
Vandaag was de eerste van de drie dagen waarbij de survivaloefeningen die Vivian op haar vrijgezellenfeest heeft gekregen erg van pas kwamen. Samen met Fleur en Nicole (2 Nederlandse meiden die we in het hotel hadden leren kennen) konden we ons op gaan maken voor 18 kilometer trekken langs rijstvelden, door de jungle en vooral door heel veel modder. Het pad was nogal primitief te noemen; de gemiddelde brug bestond uit twee bamboepalen over het water; zonder leuningen welteverstaan. Hoewel er qua wildlife niet veel te zien valt in Myanmar (we hadden gehoopt op het spotten van een sasquatch, maar we moesten ons tevreden stellen met wat kameleons, wandelende takken en een gigantisch bijennest) waren de uitzichten werkelijk waar adembenemend (hoewel de adem ons sowieso al ontnomen was door het vele klauteren). Iedere heuveltop die we bereikten trakteerde ons op weer een volgend schilderachtig vergezicht. Je waant je echt 50 jaar terug in de tijd tijdens deze trekking. Het land omploegen wordt nog met behulp van de buffel gedaan en het gemiddelde vervoersmiddel is de ossenkar. Af en toe was de tocht best spannend te noemen, omdat door de regenval van de dag ervoor alle rotsen spekglad waren en het laatste wat je op dat moment wilt is het verzwikken van een enkel. Gelukkig kwamen we alle vier na de vallen die we hebben gemaakt met de schrik vrij. Tijdens enkele van de laatste uren schoten er kilometers spoor onder ons door. Deze hebben we immers over de spoorrails afgelegd, waarbij de enige medewandelaars een herder met zijn kudde buffels waren. Na de spoorrails kwamen we aan bij de weg die ons naar het naamloze bergdorpje bracht waar we zouden gaan slapen. Inmiddels zaten we er allen aardig doorheen, maar avondvierdaagseklassiekers als “een potje met vet” en “daarboven op die berg” sleepten ons door de laatste loodjes heen en brachten ons naar de eindbestemming. Hier ontmoetten we het gastgezin en hun huisdieren. De laatste bestonden uit een bont gezelschap van spinnen, salamanders en een kolonie muggen met wie we ons slaapverblijf moesten gaan delen. Na een lokale maaltijd (die de verwachtingen overtrof) en de welverdiende biertjes was het tijd om op een matras, welke veel weg had van een houten plank (geef ons het spijkerbed maar), te gaan slapen.

18 oktober
Na een slechte nacht ging om 545 de wekker waardoor de dag van 22 kilometer afzien begon. Vivian was hondsberoerd geworden deze nacht (inclusief overgeven en al dat soort ellende) en dat zorgde voor een slechte nacht en een slechte start van de dag. Na een ontbijt van pannenkoeken naar plaatselijk recept te hebben genuttigd, werden de wandelschoenen aangetrokken en kon de tweede etappe beginnen. Veel valt er over de ze dag niet te schrijven, omdat de uitzichten simpelweg onbeschrijfelijk mooi waren. Je zult het met eigen ogen moeten zien om te kunnen begrijpen hoe mooi deze dag was. De dag eindigde bergopwaarts langs rijstvelden en ossenkarren waardoor we uitkwamen in een klein dorpje tussen de bergen. In het plaatselijke winkeltje/restaurant (waar we met Duitsers en Spanjaarden reisverhalen hebben uitgewisseld) bleek een flaconnetje Myanmarese whisky over de toonbank te gaan voor 1 euro. Met dit als slaapmutsje achter de kiezen werd er deze nacht een stuk lekkerder geslapen dan de nacht ervoor ;-)

19 oktober
Met de laatste 14 kilometer van de trekking werd vandaag de totaal 54 kilometer voltooid. Deze etappe ging ook weer een deel dwars door de jungle. Het was hier op sommige plaatsen zo glad dat we ons voelden alsof we een gletsjer aan het belklimmen waren op slippers. Er was simpelweg totaal geen grip en tijdens dit stuk was er sprake van enige ergernis en frustratie door het steeds bijna onderuit gaan. Uiteindelijk hebben we de toch zonder blessures af kunnen maken, waarna er een heerlijk verfrissend glas limoensap op ons stond te wachten. Hierna was het nog een uurtje varen/uitwaaien over Inle Lake en een kwartier wandelen voor we ons hotel bereikten. Na de noemenswaardige prestatie van de afgelopen drie dagen, vonden we dat we ons wel even mochten trakteren op een avondje uiteten. Uiteindelijk werd er voor een gegrilde vis vanuit het meer (Colin) en een pizza (Vivian) gekozen. Dit naast de 6 cocktails, de 2 bier van 640 ml en het shotje B52 om het mee weg te spoelen. Met 10 euro per persoon was dit wel boven budget, maar ach, you only live once…

Vivian en Colin